ھمگام بلوچی
آزمانک : واب وت مانا بوت
آزمانکار: اے ایم داد
آزمانک
من شُتاں ماھو ءِ لوگ ءَ ماھو تھنا نشتگ اَت کتاب ءِ وانگ ءَ اَت من سلام دات ءُ ماھو ءِ کِرّا نشت آں جُست کُت۔
ماھو شمئے لوگ ءَ کس در ءَ نہ بیت جاہ ئے شُتگ اَنت زاناں؟
ماھو: من ءَ کس ھال نہ دنت من کُجا رؤگ ءَ آں چہ کُجا چے پیداکاں من ءَ کَس مردم ئے ءَ ھِساب نہ کنت یکیں توئے بس منی بَکواس آں گوشدارے آ دگہ دُْرست من ءَ گُش اَنت کہ تو اِینچو وانگ ءَ گنوک بیتگ ئے بَلے اَینچو وانگ ءَ مردم منی ھیالاں گنوک نہ بیت۔
ماھو ءَ دیم گوں من کُت ءُ پَسّو دات ءُ پدا دیم اِش گوں کتاب آں کُت۔
من پدا تَسلّہ دات ءُ گُشت ماھو تو چی ءَ وتا وھمے سرا دئے بے ھال کن اے دنیا ءَ، مرچی ماھو منا بِل من تی رکّانی تام ءَ گِراں ترا امبازاں زُوراں وتی مُرتگّیں اندام ءَ ساہ مان کناں تاں مُدّتے ملما باں ۔من وتی دست ماھو ءِ نیمگہ شہار دئیگ ءَ اِتاں گڈا ماھو ءَ وتئی کتاب بند کُت ءُ گُشتئے، تو اِے وڑ کن ئے من چہ لوگ ءَ درکایاں اگاں ترا گوں من مِھر اَست من ءَ دست مَجّن مھر نیست بیا منی بدن تئی اِنت وتی ھَوسّ ءَ پورا کن وتی دل ءَ سارت کن اگاں مھر ءِ لوٹ ھمیش اِنت، ماھو باز زھر گپت ءُ من ءَ گُشت ئے۔
نہ ماھو اِے وڑیں گپ مکن من کدی ترا پہ بَدّیں چَمّ ئے نہ چاراں، چہ ماھو ءِ جذباتی ءَ پد من گون مُرتگّیں گْوانکّے ءَ پسوّ دات۔
مروچاں مھر مردم آں بس وتی ھوسّ ءِ سرجم کنئگ ءِ نام کُتگ ھوس ءَ پورا کن اَنت ءُ پدا مھر ھلاس بیت تئی گُناھ نہ اِنت اے چاگِرد اَنچیں چاگردئے، ماھو ءَ پِیسر ءِ وڑا نہ بَلکیں داں کمُو گوں نرمّیں وڑئے ءَ پَسّو دات۔
شر ! ماھو تو اِے گپّ آں بِل تو بُگش اِے رَندی ائید ءَ منی واستہ پُچ نہ گِرّے تو سوگند کُتگ اَت من تئی واستہ ائید ءَ پُچ وت زُوراں ءُ وت دوچگّ ءَ دیانے ، من آ سرھال بدل کُت ءُ نوکیں سرھال ئے دیم ءَ آؤرت۔
ماھو ءَ بِچکندگے لُنٹّانی سر ءَ آؤرت ءُ گُشت ترا گپ ءِ بدل کنئگ ءَ بُگّش وا، من سوگِند کُتگ اَت ھئو ! من ءَ یات اِنت گُڑا اَلُم تو پُچ وت گِرے ءُ دوچگ دئی یے ؟، باندا انشااللّٰہ بازار ءَ رواں پر تو من سیاھیں پُچّ گِراں منی اسپتیں پچ اَنت بَلے پر تو سیاھیں پُچ گِرّ آں چی ءَ کہ تو سیاھیں پُچّ گورا نہ کُتگ من ءَ پدا سیاھیں پُچّ بس تئی جان ءَ دوست بیت وتی جان ءَ من ءَ چو آس ءِ وڑا سوچیت۔
ھئو سیاھیں پُچّ من کدی گورا نہ کُتگ بلے اولی رَند اِنت من اِے سیاھیں پُچّ آں پہ شاد ءُ گل گورا کناں شَر ماھو من روان چیا کہ من ءَ کمُو کار گوں تئی پِتّ ءَ اَست اَت آ اِد ءَ نہ اِنت من ءَ کَسان اِیں کارے یات اَتک روان دگہ وھدے کایاں ۔
ماھو ءَ وتی قلم سر ءَ جَتّ ءُ گشت ئے اررررے یار تو بہ نِند من آپ پہ تو کاراں پدا چاہ ئے جوڑ کن آں تو مُدام کہ کائے منی وشیں مُوڈ ءَ زور ھراب کن ئے من آپ ءُ چاھے ترا سلاہ جَت نہ کن آں۔
نہ ماھو وت من آپ وراں ءُ پدا ءُ وتی ھساب ءَ رواں، من ءَ پدا تئی کُنّت کنئگ باز وش بیت، چیا کہ ترا کُنّت کناں تئی سرجمیں ھیال گوں من بیت۔
من ھم ماھو ءَ را پَسّو گوں بچکندگے ءَ دات ءُ رکُست کُت ءُ ڈَنّ ءَ آپ ءِ ترماس ءَ چہ گلاس ئے آپ وارت ءُ وتی نیمگہ شُتاں۔
بیگاھ ءِ وھدا جَار چو گوات ءَ شِنگ اَت چُک چُک ءِ دَپّ ءَ اَت ماھو بِیران بوتگ ءُ منی زاماتی بوتگ گوں دگہ یک جَنکّے ءَ۔
من وت نہ زانگ ءَ نئے اِتاں چی بوتگ اَت منی سانگ ءُ ماھو ءِ مَرگّ ءِ ھال، منی چمّانی ارساں چوں بَشّ ءِ جمبر ءَ گْوارگ بِنّا کُت ءُ من جَت مزنیں پریات ئے ماھو تو منءَ یل دات۔
ھمے میان ءَ منی چم پچ بوتاں چاران منی دلبند گوں سرجاہ ءَ چہ ارساں تَرّ اَت منی بان ءِ چِراگ مُرتگ اَت بس چاریں نیمگ آں تہاری ءُ تہاری مانشانتگ اَت۔
من وتئی واب مُلّا ءَ گشت ءُ مُلّا یک جیڑگے ءَ کَپت، منی واب ءِ اِش کنئگ ءَ پد ملا ساھتے ھاموش بوت ءُ پَدا گُشت ئے اللہ ھیر کنت تو مرچی برو باندا بیا من تئی واب ءَ مانا کناں۔
منی رؤگ رؤگے بُوت من چہ لوگ ءِ رؤگ ءَ پیسر ماھو ءِ لوگ ءَ شُتاں ماھو ءَ ھال دیاں من دوشی اِے وڑیں واب ئے دیستگ۔
من ماھو ءِ لوگ ءَ سر بیت آں ماھو من نہ دیست، ماھو ءِ کستریں گھار ءَ گلاس ئے آپ من ءَ دات ءُ گُشت ئے ماھو گوں مات ءَ مرچی شُتگ بازار ءَ وتی سُور ءِ سامانانی زورگ ءَ۔
چہ اے گپے اِش کنئگ ءَ پد من گلاس ءِ نیم آپ وارتگ اَت ءُ نیم پش کَپتگ اَت نیم ایں ایر کُت اَنت ءُ چہ ماھوءِ لوگ ءَ درکپت آں ۔
ماھو ءَ وتی دَست منی ھوناں گوں ھِنّی کُت اَنت گَم دل ءَ اوپار نہ کُت منی زندگی یک سادئے ءِ باھوٹ بوت من ھما وَپسگّ ءَ وَپتّ آں دومی شپ ءَ من واب ئے دِیست منی واب وت مانا اِنت ۔
