کریم بلوچ تهل
زمانگ و زند ءِ بُنگیج ءَ ، روچے روچ ءِ دل بَژنیگ و زهیر وار ات . چه نندگ ءَ دم ئی بُرتگ ات . په چـَکر و تَرّ و گَردے درآتک ؛ شئیر و زهیرونکاں جناں ، تـَـرّاں و گردان ات .بلے روچ هنچو وتی وش دیمی و رُژن ءَ گـَل ، هدوک و گار ات که هچ کس و هچ چیز ئی وتی نزیک ءَ دیست نه کت .
هر جاه که روچ نزیک بیان ات ، اودان سُهت و تباه ءَ بیت .و روچ آهانی کِـٹـّـَگ و پریاتاں هم نه اِشکت انت یا نزانت ئی که چه آئی ءِ گرمی ءَ سُچان انت .
چه دگه نیمگے ماه ءَ هم زهیراں مان بَستگ ات و تهنایی آئیا وش نه بیتگ ات ، پر وتا دوست و پجاروکے ءِ ودی کـَنـَگ و سنگتے ءِ شوهاز ءَ درکَپتگ ات . شُت و شُت و شُت تا که اِستارئی دیست انت . آهانی گِندک ءَ و چه آهانی سنگتی ءَ سکّ وش و گـَل بوت و گوں آهاں همنند و همنیاد بوت . استار هم ماه ءَ وتی دیوان ءَ وشاتک کُت و چه آئی ءِ براه و زیب ءِ گِندُک ءَ وش و گـَل بوت انت .
بام ءِ اِستار ماه ءَ هال دات :
– تو باز شَرّ رنگ و وش تَبیں ماهے ئے ! بَلے دگه ماهے هم آزمان ءَ ودی بیتگ که نام ئی روچ انت و ابید چه وتی جند ءَ کس ءَ دیست نه کنت و نزوریں و کمیں چیزاں سوچیت و تباه کنت .
ماه گوئشت :
-بیا ایت که هوری ءَ همے پر نیریں ماه بزان روچ ءِ گندُک ءَ رویں .
آهاں شُت و شُت و شُت انت تا که آهر ءَ روچ اش دیست که وتی جلشکوکیں زیرّگ و نیزگاں هر نیمگ ءَ شانک دیاں و دَؤر دَیان انت و هچ کس ءِ پرواهی هم نیست .
آهاں دیما شُت انت و روچ اش سلام دات . روچ آهانی توار اِشکُنان ات ، بَلے آهانی جند ئی نه دیست . آهانی سلام ءِ جواب ئی دات و گوں بُرزیں توارے ءَ گوئشت ئی :
– شما چونین ایت و چه کجا آتکگ ایت ؟
ماه و استاراں پسو دات :
– ما هم آزمان ءِ گواز ءَ تَرّ و تاب کنوکیں ماه و استاریں . بلے تئی داب ءَ نئیں که ابید چه وتا کس ءَ دیست نه کنیں .
روچ گوئشت :
– شما را رُژن و زور نیست په همے هاترا کس شما را نه مَـنـّیـت . شما اے داب ءَ بگوئش ایت گِهتر انت .
ماه گوئشت :
– نه ، شهنوریں روچ چو نه انت که ما را زور نیست یا ما سک کسان اوں . ما را هم زور هست و هم مزن اوں ، بلکین مئی رُژن و شَهم چه شما کم و کمتر انت ، بَلے ما نه لوٹ اوں که گوں کس ءَ به مِڑ اوں یا کس ءَ به سوچ اوں و تباه بکن اوں یا کس ءَ چه وتا به ترسیں اوں .
روچ گوئشت :
– نه ،شمئی دست ءَ هچ نه بیت ۔ هچ نه بیت که اے هبراں کنگ ات . په همے هاترا ترسگ ایت …
روچ ءِ هبر هنگت نه کـُــٹـّـِـتـَـگ ات که گرئندے مان شانت و گوات نوکیں هال و هبر آرت انت :
– به تَچ ایت که بَلاهیں شپ پیداک انت . شپ تهاری ءِ نام انت . هر کس ءَ گِر ایت و وارت ._ گوات هُوُس هُوُس کناں ، وتی هبر ءَ دیما برت _ شپ سک زوراک انت و هر چیز ءَ هر چنت مزن بیت گیپت و ایر بارت . سکیں بے رحمے . آئیا کس ءِ سرا بَـزّگ نه بیت …
گوں گرئند ءِ اے هبرانی اشکنگ ءَ ، ماه ، روچ و اِستاراں پهک تُرست انت .روچ چه ترس ءَ گـُڑ اِت و کمے هست ات که دلپَٹ و دلترک به بیت . روچ پیش چه ایشی که آئی ءِ ترس پَـدر به بیت ؛ چه شپ ءِ ترس ءَ تـتـک و شُت که شپ آئیا مه وارت و ایر مه بارت و آئی ءِ وَت گلایی و بـَٹـاک پَدر مه بیت .
بلــے ماه و اســتــاراں شــپ ءِ باره ءَ گپ جت . آهر ءَ ماه چه استاراں لوٹ اِت که آئی ءِ پَجـّی و هوری ءَ شپ ءِ گِندُک ءَ برو انت .
– بیا ایت که ما و شما که چه سوچوک و بیمناکیں روچ ءَ هم نترستگ اوں ، هوری ءَ شپ ءِ وشاتک ءَ رواں . بــِلّ ات چار اوں که شپ چونینــے . ما مزن اوں . آ داب که روچ ما را نه مَــنّــَگ انت ، کسان نه اوں .
اِستاراں یکیں توار ءَ در رائینت :
– بَـلـّـی ماه ! ما را تئی پـجّــی ءَ چه هچ بیمناکــے ءَ بیمـــے نیست . تئی ماهکان مئی چمانی نیر و زانت ءِ سگار انت . ما شمئی همراهی ءَ ، شپ ءِ گندک و وشاتک ءَ رو ایں .
ماه و استاراں گوں دلــتــپــرکهی ءَ شپ ءِ نیمگ ءَ شُت انت . سک مــزنــیــں تـهـاری و سیاهی اے چه دور ءَ پیداگ ات و ماه و استاراں هم شپ و تهاری ءِ نیمگ ءَ شُت انت .
ماه و استاراں وت هیران بیت انت که اے تهاری نه ایوک ءَ آهان ءَ گار نه کرت و ایر نه بُرت ؛ بلکیں آهانی بَـلـَگ و نیرئی روشن تر کرت و آهانی سَؤنایی و شر رنگی ءَ گیش چه پیش پَدر کرت .
اناگت ءَ چه تهاری ءِ دل ءَ بیمناکیں گوانکے آتک :
– شما کے ات و چونین ایت و چه کجا آتکگ ات که شپ ءَ چه نترس ایت ؟
آهاں هوری ءَ پسو دات :
– ما آزمان ءِ ماه و اِستاریں . شپ ءِ وشاتک و شپ ءِ گِندُک ءَ آتکگ ایں !
شپ گوئشت :
– چون بارین شما چه شپ ءِ بیم و تهاری ءَ نه ترسگ ایت ؟
ماه و استارانی دل کمے آرام بیتگ ات . گوں دلجمیں توارے ءَ پسو اش دات :
– نه مزنیں شپ . ما چه کسے ءَ نه ترسگ اوں . ما مهر و دوستی ، رُژن و نیکی ءِ مِستاگ ایں .
شپ کندگے جت و آهانی نیک مَنّی و ناترسی ءَ وشاتک کت . چه هما وهد ءَ تاں مرچیگیں وهد ءَ ، زوراک و سوچوکیں روچ ، چه شپ ءِ بیم ءَ تچان انت و شپ آئی ءِ دست آرگ ءَ جُهد کناں ، آئیا گـَلّ دیان انت .
چه هما وهد ءَ تا مرچیگیں وهد ءَ ، ماه و استاراں وتی شپ نترسیں تَـرّ و گرد و همراهی ءَ ، گوں شپ ءِ دیوان و نیاد ءَ برجاه داشتگ .
ماه گوں وتی شیر دروشمیں مهکان و استار گوں وتی مهر ءِ بچکنداں ، شپ ءِ تهاری ءِ دامن ءَ سینگار کنان انت تا چه مردمانی دل ءَ ترس ءَ کِنزین انت
