نبشتہ کار: گلستان بلوچ
ھمگام بلوچی
اگاں نپ ءُ پائدگ دات کُرت نہ کن ئے گُڑا تاوان دیگ ءِ جُھد ءَ ھچ بَر مہ کن!
ھَست اَت یک مردے آ شَوانگ ات، آئی ءِ مُدامی ھیال ءُ دلگوش ما وتی رَمگ ءَ اَت کہ منی کُجام پَس پزّور بوگ ءَ اِنت ءُ کجام پَس لاگر بوگ ءَ اِنت، ھمے شپانک ءِ سرجمیں وھد وتی رمگ ءِ ھیال داری ءَ گْوَست، گُڑا یک روچے اناگت ءَ یک پَسے بیمار بوت گُڑا ھمے شپانک سکّ ءَ گمیگ بوت کہ نو چے بہ کن آں، ھمے بزّگیں شپانک ءَ وتی وس ءُ واک ءَ بے کساس جُھَد کُرت بلے انگت پَس ءِ جان دراہ نہ بوت اِنت، گُڑا اِے جاورانی تہ ءَ شپانک گیش گمیگ اَت، ھمے گمیگ ءُ تکانسری ءِ تہ ءَ یک مردمے اتک ءُ جُست ئِے کُرت کہ تو ڑے وت ءَ را یک دلوتے ءِ پَسے ءِ واست ءَ انچو گمیگ کُرتگ، ترا ھیر اِنت؟
یک آہ ءُ آسردے ءِ کَشگ ءَ پَد ھمے شپانک ءَ یک نرم ءُ لَھمیں دابے ءَ پَسّو دات ءُ گْوشت منی واجہ بوت کنت تئی واست ءَ اے یک دلوتے بلکیں تئی کر ءَ ایشی جان ءِ ارزشت نیست اِنت، بلے اے منی پَس اِنت، ایشی ءِ چم من ءَ سکّ اَنت اگاں ایشی ءِ ھیال ءَ من مہ دار اِیں گُڑا من ءَ ایشی ءِ ھک گر اِنت۔
اگاں ھورت چاری بہ کن ئے مئے چاگر د ءِ تہ ءَ چُشیں بازیں مردم ھست اَنت کہ آیانی سر ءَ باز مردم انگت بیسہ کنگ ءَ اَنت، بازیں مردم ھمے مردمانی سر ءَ اُمیت ھم دارگ ءَ اَنت، بلے باز پژنگیں گپّے کہ ھمے مردم ءِ سر ءَ مروچاں بیسہ دارگ بوگ ءَ اِنت، ھمے مردم ءِ جند ءَ را ھِچ سُدّ ءُ سماہ پِر نیست اِنت۔ بوت کنت ھمے مرد اے گپ ءَ گَل بہ بیت کہ من وتی لس مھلوک ءَ رد دیگ آں، بلے اسل ءَ اے مرد وت ءَ را وت رد دیگ ءَ اِنت ھمے مرد ءِ سر ءَ آھستہ آھستہ لس مھلوک ءِ بْیسہ پرشگ ءَ اِنت۔
