کــُچــْــک ءِ بـَـرکـَـتــی کـاڑ « پــِـیــا »

 چـُـکانی دیوان چینی گِیدی آزمانک تـَرینـــــــوک : کریم بلوچ _ تـَهـل

جهان ءَ هـَست ات یک وَرنا اے که نام ئی « وَنگ سِیاو » ات . چه پــِـت ءَ پرآئیا یک داری کــُـڈے رود ءِ تـَـیاب گـورا ، پـَشت کـَپت گوں کوهنیں ماهیگ کـُشی _ ماهیگ گِری _ یـَدارے .

       وَرنا هـُجّ و مجبور ات که وت پر وتا وَرد و ورگے شوهاز بکنت  . آئیا هر روچ وتی یدار ءَ سوار بیتگ ات و رود ءَ ماهیگ ئی گِپت و نزیکیں شهرُک ءِ بازار ءَ بُرت انت و بهای ءَ کـُت انت .

     یگبرے وَهدے که « وَنگ سِیاو » وتی یَدار ءَ سوار ات و آپ ءَ روان ات ، دیست ئی که تیاب ءَ چیزے بـَلیت _ جـَلـَشکیت _ . « وَنگ سِیاو » وتی یدار ءَ تیاب ءِ نیمگ ءَ بـُرت ، و هَیرانی ءَ دیست ئی که تیاب ءِ ریکان ءَ باز هـَیرانی سـوناییں _ شر رنگیں _سـُهـر چـَکـْیـں کـُـچـْـکے _ کـُـشـْـکے _ بـَلیت .

      نیزگاریں وَرنای ءَ ، سـُهـر چـَـکـْیـں کـُـچـْـک سَک دوست بیت . کـُـچـْـک ئی زُرت و گوں وتا لوگ ئی بـُرت . مان پـراه دَپیں کانچی پـُـلـدانے ءَ آپاں مان کـُت و اِیر کت .

رَندا وتی کـَمیں ڈلـَـگ ءِ شامی وارت و شُت که به وَسپیت _ وَپسیت _ و آرام به کـَنت . دومی روچ ءَ « وَنگ سِیاو » مدامی داب ءَ ، پـَـگاه مـُـهـَلاّ وتی ماهیگ گِری ءِ رَندا شُت  و تَهنا بیگاه ءَ لوگ ءَ بــِـرگـَشت .

هـَنچو که دَروازگ ئی پـَاچ کـُت ، هـُشک و هَیران بیت. چـُلدان ءَ آس روک ات و پادینگ ءَ دیگے پـُرّ چه بـَٹ و وڑوڑیں ورگاں بــِر ات .

اول ءَ بی وَسین و بئ کسین ماهیگ گِر پگر کت که آئی ءِ همساهگ وتی شام ءِ وَرد ءَ آئی ءِ دِیگ و چـُلدان _ آچدان _ ءَ گِرادَگ انت . نِشت و آهانی وَدار ئی کـُت .

آئی ءِ دل باز ءَ لوٹ اِت که بزانت که بارین اے کـُجام همساهِگ و کـُجام کس انت . شپ بیت . شپ سیاه و تَهار بیت . بلے هِچ کـَس نیاتک . گـُڑان آئیا پگر کت که بلکین آئی ءِ همساهگاں ، اے وَرَگ پر آئیا گِرَستگ انت . گـُڑان وَرنا نِشت و بـَـٹـاں وارت .

     دومی روچ ءَ هم ، وهدے که لوگ ءَ مان بیت ؛ دیست ئی که دِیگ چه گِرَستگیں بَـٹـاں و وَرَگاں پـُـرّ اِنت . « وَنگ سِیاو » سرجمیں روچ ءَ لـَنگـَـڑ و بے وَرد گِرانیں کاراں دَربَراں بیتگ ات . سَکّ ژَند و سَکّ شـُدیگ ات . گِـرَسْتـَـگ و تَیاریں وَرد ، آئیا سک پکار ات . آئی نِشت و سرجمیں دیگ ءِ ورد ئی گوں دِل ءِ مَئیل وارت انت . بلے پدا هَیران ات که اے چونیں رازے و لوٹت ئی که اے راز ءَ بزانت و دَر به بارت .

     بانداتیں روچ هم ، آئیا مُهـَـلاّ چه واب ءَ پاد آتک و چه لوگ ءَ دَرکـَپت . بلے اے بَریں رود ءِ آپ ءِ نیمگ ءَ نه شـُت بلکین په آرامی شـُت وتی کـُـڈ و لوگ ءِ پـُشـت ءَ چــِـیر بیت و سْرَپت تا که بزانت که کے اے کاراں پر آئیا کـَنگ انت .

     تاں دِیریں وَهدے ءَ آئیا وَدار کـُت . تاں چاشت ءِ وَهد ءَ . چه ٹـُنگ _ کـَڑک _ ے ءَ وتی لوگ ءَ چاران ات ؛ بلے هِچ کس و هچ چیز ئی نه دیست .

رَند چه چاشت ءِ وَهد ءَ ، دیست ئی که پراه دَپیں کانچیں پـُلدان ءِ آپ ، پـُلـپُـٹـارَک جـَت . کـُچْـک ءِ دَپ پـَچ بیت و چه آئیا جـَنِـکو – کار _ ے دَر کـَپت که په زیب و رَنگ ءَ چه ماه و پـُـلاں هم سـَد سَر ات .

جــنــکــو ، هما دمان ءَ کار ءَ گـُـلائـیـش بیت . بے تـِرک وتـَوار ، چو کـَواسیں بـَلـَدیں زانوگِریں مردماں ، چـُلدان ءَ آس روک کت و پادینگ ئی ایر کت دیگ ئی گوں بَٹ و وَرگاں پادینگ ءِ بُرزگ ءَ پــِر کـُت .

« وَنگ سِیاو » گیش چه ایشی ءَ ودار نه کت . دِهدے دَروازگ ئی پچ کت و تتک لوگ ءَ و بے مَـٹـین جَنِکو ءِ دَست ئی گِپت . کاڑ لوٹ اِت که وتا یله بکنت و دیم په پراه دَپیں کانچی پـُلدان ءَ به تَچیت . بلے وَرناییں ماهیگ گِر آئیا وَیل نه کـُت .

– مَه تـُرس ، مه تَچ بے دَروَریں بانـُک . دَزبندی انت منا بگوئش ات که شما کے ات ؟ _ وَرنا پـْـول کت .

– منی نام  « پیا » انت ، کـُشْـک منی هـَنـْد و جاه انت . وَهدے که من دیست که تئی زندمان سـَکّ و نـه وَش انت ، من لوٹ ات که ترا مـَدَت به کناں و بـَڑایی به دَیاں . هنون من پیکه اپدا آپ ءَ به رَواں .

– مـُدامی ءَ منی پـَچی ءَ به مان ! منی دَزبندی انت بے دَروَریں کاڑ ! _ « وَنگ سِیاو » ءَ چه آئیا دَزبندی کت .

– منی دِل هم لوٹیت ، بلے مَنت ءَ نه کناں  . _ کـُچک ءِ « پیا » گوں دلگرانی ءَ پسو دات .

– جوان انت منی پَـجـّـی ءَ اگں نه تاں دیر ، بلکین یک کـَمَـڑکے _ کـَمے ، دمانے _ به نند . یک دَمانے منی پجی ءَ دَپے _ زَنبے _ بـَـٹ به وَر . _ وَرنا اے گپ ءَ گوئشت و هِیرانے _ گـَلاسے _ چه بَـٹ و وَرَگ ءَ پـُـرّ ، آئیا پیش کت .

بلے هَنچو که « پیا » کـَـنـَـگ _ بــِـرِنج _ ءِ اولی دانگ ءَ دَست پــِـرکـُت ، آئی ءِ تهاریں و تَهروزیں دیم روشن بیت .

– تو منا رَکـّیـنـت منی « وَنگ سِیاو » _ « پیا » گوئشت . _ اگں من مردمانی وَرد ءَ به وَراں ، پیکه مدامی مردمانی نیام ءَ به ماناں .

– اگں چوش انت ، من چه شما دَزبندی کناں که منی پـَجّـی ءَ به مان ئے !

– اگں تو به لوٹ ئے ، منی دل سـَکّ ءَ لوٹیت که تئی پـَجّی ءَ پَشت به کـَپاں  . _ بے دَروَریں جنکو پسو دات .

      چو کـُشـْـک ءِ بَرکتی « پیا » ، نیزگار و بے وسین « وَنگ سِیاو » ءِ  لوگ ءَ ، آئی ءِ پجّی ءَ پَشت کـَپت و مَنت و آئی ءِ سانگ و جـَن بیت . « وَنگ سِیاو » شُت ماهیگ گِری ءَ ، و بے مَٹین « پیا » رُپت و روپ ءَ کت ، کـَن وَر ئی کت ، گـُدان ئی دُهت ، لوگ ئی چـِت و نزآرت . هر دوئیناں سک وَش ، گـَل و وَشدل اتنت .

بلے هر رُژنئ ءِ کـَش ءَ ، تهاری و ساهِگے هم هست . باز انت چُشین وَشّی که کـدین کـُچـّـَل و زَهر ءَ بَنت . یگبرے چه « وَنگ سِیاو » ءِ لـَنگـَڑی کـُـڈ ءِ کـَش ءَ ، مـَزن ، سِیر و امیریں مَردے گوئزان ات . هما وَهد ءَ « وَنگ سِیاو » ءِ لوگی هم ، لوگ ءِ دَروازگ ءَ نشتگ ات و گـُـداں دوچگ ات  .

      تا که سِـیریں مرد « مَندَرین » ءِ چم آئیا دیست ، ساه ئی بَـنـد بوت . چـُــشــیــں ماهیں جَنِکے ءَ ، هچ کـَدین آئیا نه دِیستگ ات . گــڑان رِپکباز و ٹــَـگـّیں « مَندرین » پگر کت که « وَنگ سِیاو » ءِ بــِـیــه ءَ من گار ءَ کناں .

اِیدگه روچیں « وَنگ سِیاو » ئی وتی گواتگر ءَ لوٹائینت و هِـژم ءَ گوں گوئشت :

– « وَنگ سِیاو » ترا بهمانگی ماهیں لوگی اے هست . اگں منی بد ئے من تیار اوں که پر تو نوکیں و جوانیں بانے _ لوگے _ به بَنداں ، بلے اگں مه دئے ، گُڑان تو پیکه پرمنا نوکیں و وَش زیبیں گواتگرے به بندئے و اگں تاں سئے روچ ءَ ماڑی ءَ تیار مه کن ئے ، من گوئشان که تئی گردن ءَ به گـُڈ انت !

بے وَسیں « وَنگ سِیاو » ءَ چه « مندرین » ءِ زَهریں گپانی پگر و هیال ، هـَـنچیں ڈکّ و دردے گِپت که کمے هست ات که دل تِرَک به بیت . چم ئی سِیاه و تهار بیت انت . اِلاّ که بــِـلاّ وتی راهی وَدی کت و پادانی سرا وتا داشت . وَهدے که آئی‌ ءِ لوگی آئی ءِ نَگِیگیں جاور دیست که پادانی سرا تـُـت انت ، تـَــتـک چه دَروازگ ءِ دَپ ءَ آئی ءِ باسک _ بَـگـَـل _ ئی گِپت و لوگ ءَ بُرت نادینت و سر سوج کت که چے بیتگ ؟

– واه ، منا سوج مکن منی دلدوستیں بیلی _ « وَنگ سِیاو » کـِٹ اِت _ من پیکه په مندرین ءَ ، سئے روچ ءِ اَندر ءَ شاهی گواتگریں ماڑی اے به بَنداں ، اگں اے کار ءَ کــُت مه کناں ، گوئشیت که منی گـَردِن ءَ به گـُڈ انت .

– گـَم مه کن _ آئی ءِ مهرنگیں لوگی گوئشت. _ ماڑی ءِ کار ءَ بـِلّ پرمن . من سئے روچ ءِ اندر ءَ پر مندرین ءَ هنچیں گواتگر و ماڑی اے به ٹهیناں که آئی ءِ دل به لوٹیت .

      ماڑی ءِ بندگ ءِ گـَپ ءَ آهاں کـُٹینت و دگه گـَپ اش نه جـَت . یک روچے گوئست ، رَندا دومی روچ هم گوئست . سئیمی روچ ءِ پگاه ءَ « پیا » وتی جود _ شوّ _ ءَ چه واب ءَ پاد کـُت که چِست بئے ، کمک کن که گِچینی هـَندے په مندرین ءِ گواتگر ءَ گچین به کـَن اوں .

وَهدے که هَند و جاه اش گچین کت ، « پیا » وتی مودانی دِراج تریں سِنجاک ءَ کـَش اِت و گوں آئیا گواتگریں ماڑی ءِ بُندات ءِ نَـکش ءَ ڈگار ءِ  ریکاں کـَش اِت .

     رَند چه _ به چار ئی ! _ ءِ گوئشگ ءَ ، آهانی دیما بے مَٹیں تیاریں شاهی ماڑی اے جَــکِــتـَگ ات.

« وَنگ سِیاو » هم وَشدل چه گـَل ءَ ، تتک مندرین ءِ نیمگ ءَ تاں آئیا هال به دَنت که ماڑی تیار انت .

      مندرین ءَ وتی گوشانی اِشکتگیں گـَپ باور نه بیت . وتی گـُلامانی گوئشت که آئیا بَستگیں نوکیں ماڑی ءِ نیمگ ءَ به بَر انت . وَهـــدے که آئی اش مــاڑی پــیــش داشت  ، مندرین ءِ دَپ چه هـَیرانی ءَ کـُبل بیت و دانکے هبر ئی گوئشت نه کت .

      ایدگه روچیں اپدا مندرین گوئشت که « وَنگ سِیاو » ءَ به لوٹائیننت و گوئشت ئی :

– تو بے مَٹیں شاهی گواتگرے ٹهینت ، بزان تئی دَست ءَ هر کارے بیت ؛ نین بلے تو توان ئے که اے بے مَٹیں گواتگر ءِ چَپ و چاگرد ءَ ، بے مٹیں دیوالے چه رَنگ په رَنگیں ڈوک و سِنگاں به ٹهین ئے ؟ اے کار ءَ سئئ روچ ءِ اندر ءَ بکن ، اگں نه من گوئشاں که تئی گـَردن ءَ به گـُـڈ انت !

      بے وَسیں « وَنگ سِیاو » ءِ چم اپدا چم چه اے کچّلیں گپاں تهار بیت انت . پاد ءِ تُـهک شُت انت ، هنچو که اِلاّ که بــِلاّ وتی راهی تا لوگ ءَ وَدی کت و وتی لوگ ءَ رَسینت .

وهدے که آئی ءِ لوگ بانُک ، آئی ءِ نگیگیں جاور ءَ دیست ، تتک دَستاں گِپت ، بُرت نادینت و پول کت  که ترا چے بیتگ ؟

– واه تو هچ هبر ءِ پول ءَ مه کن منی دلدوستیں لوگی _ « وَنگ سِیاو » کِــٹ اِت ._ من پیکه تاں سئے روچ ءَ گواتگر ءِ چپ و چاگرد ءَ بُرزیں دیوالے چه وڑوڑین و رنگ په رَنگیں ڈوکاں به بنداں ، اگں من اے کار ءَ کـُت مه کناں ، مندرین ءَ‌ گوئشیت که منی گردن ءَ به گـُڈ انت .

– هچ گـَم مه کن  ، هچ وتا تَنگ مه کن _ « پیا » وتی مَرد ءَ لـَباس کنان ءَ گوئشت ._ دیوال ءِ بندگ منی کار انت . سئے روچ ءَ چه رَند په مندرین ءَ دیوالے بیت ، آئی ءِ دل ءِ واهگ ءِ برابر ءَ .

      سئیمی روچ ءِ پـَگاه ءَ « پیا » وتی جود ءَ زُرت و شـُت انت گواتگر ءِ نیمگ ءَ .

وهدے که آهاں اودان سر بیت انت ، « پیا » چه وتی موداں دراج تریں سِنجاک ءَ کـَش اِت و کـَلات ءِ چپ و چاگرد ءَ ، گِردیں کِشکے کـَش اِت و – « ایش انت » – ءِ گون ءَ گواتگر ءِ چپ و چاگرد ءَ بـُرزیں و شـَـتکیں دیوالے مِک بیت .پر زیبیں دیوالے چه رنگ په رنگیں ڈوکاں !

      « وَنگ سِیاو » چه گـَل ءَ هما دَمان ءَ تتک مندرین ءِ نیمگ ءَ ، تاں که ائیا هال به دنت که دیوال تیار انت . مندرین ءَ وتی گوشان ءِ اشکتگیں هبر باور نه بوت . بلے وهدے که گـلاماں آئیا آرت ماڑی ءِ کـَش ءَ ، آئی گوں وتی چماں دیوال ءَ دیست ، باور ئی بیت ، آئی ءِ پر هژمیں توار مَٹ بیت و گوئشت ئی که به بَر انت ئی وتی گواتگر ءَ .

بلے ایدگه روچیں مندرین سئیمی بر ءَ پـَرمات که « وَنگ سِیاو » ءَ بیار انت . ائرا بیهار دَیان ءَ گوئشت ئی :

– کوٹ و کلات و ڈوک بندیں دیوال  وا تَیار بیت انت ، اگں تو چشیں وَش نماییں  کلات و دیوالے بَست ءَ کن ئے ، تئّی دَست ءَ وَش زِیدیں شاهــگانیں باگ و پارک ءِ جوڑ کنگ ، ادنایین گپے بیت ءَ کـَنت . پارک و باگے که چه وڑوڑیں درچک ، پـُلّ ، پــِرونک و مرگاں پـُر به بیت ، کواتگر ءِ چَپ و چاگرد _ دَؤر و گوئر _ ءَ ٹهین و اَڑ به کـَن ؛ که پـر آپیں رودے هم چه کـَلات ءِ دیوال ءِ چیر ءَ به رُمبیت که وڑوڑیں ماهیگاں ، آپ ءَ اوژناگ به کن انت . اگں تو تاں سئے روچ ءَ اے سرجمیں کاران ءَ جوانی ءَ کت مه کن ئے ، من هُگم ءَ کناں و لـَـلاّیاں که تئی گـردن ءَ به گـُـڈ انت !

بے وسیں  « وَنگ سِیاو » اپدا گوں وتی بے وسی ، گوں ارسیگیں چماں و بَژنیگیں دلے ءَ لوگ ءَ رواں بیت . وَهدے که لوگ ءَ رَست ، لوگ ءِ دَروازگ ءَ ، جن آئی ءِ وَداریگ و رَهچار ات . « وَنگ سِیاو » دل ءَ داشت نه کت . گوں گِریتگیں دلے کوکار ئی کت ؛ مندرین دگه نه بیتگیں هگمے کتگ و سرجمیں هالی وتی زال ءَ گوئشت انت .

– هچ دل ءَ تنگ مه کن _ جنیں آرامی ءَ وتی مرد ءَ آرام کت. _ اے منی کار انت ، سئیمی روچ ءَ اے کار پهک سرجم بَنت .

سئیمی روچ ءِ گـُوَربام ءَ ، وَهدے که پگاه بُنگیج بیان ات  ، « پیا » ، « وَنگ سِیاو » ءَ چه لوٹ اِت که آئیا مَدَت بکنت و چه رَنگی کاگداں ، وڑوڑیں مـُرگ ، درچک و دار ، پـُـل ، پــرونک و ماهیگاں به بـُرّ اِیت .

       « پیا » ی ءِ جِند چه وتی موداں مَستریں سِنجاک ءَ کـَش اِت و کـَلات ءِ چپ و چاگرد ءِ ڈوکی دیوال ءِ کـَش ءَ ، کِشکے کـَشـّاں بیت و دومی گِردیں کِشک ءِ کـُـٹـّـَـگ ءِ گون ءَ ، جـُهلیں رود ءِ رُمبوکیں سـَک ساپیں آپانی شـُرشُـر اشکـُنـَـگ بیت . پدا « پیا » کاگدی درچکاں ، پـُلاں ، پرونکاں _ مـُلاوکاں _ ، مُرگاں ، و ماهیگان ءَ وتی دست ءَ زُرت انت و آهانی باره ءَ پگر کناں بیت . هما دَمان ءَ مُرگاں آزمان ءَ بال کت ، درچکاں پارک ءِ اندر ءَ وتی جاه ءَ سبز بیت انت ،پلاں ، کاه و کاوَکانی اندر ءَ رداں و پل کناں و زباد درنزاں بیت انت ، پرونکاں ، په ٹهل ءَ هر نیمگ ءَ مـَلاّں و بال کناں بیت انت ، ماهیگاں ، رود ءِ ساپیں آپاں سِتـّـاں و اوژناگ کناں بیت انت .

گـَلیں « وَنگ سِیاو » اپدا وتی وشّی و گـَلاں چه بال کناں ، شت و مندرین ءَ هال دات که پهک چیز اش اَڈ کـُتَـگ !

مندرین وهدے که پارک و رود ءَ دیست گوئشت ئی :

– « وَنگ سِیاو » تو وتی سرجمیں کار ءَ که من ترا  گوئشتگ انت ، کتگ انت ، اے کارانی بَدل ءَ ، من ترا داد تئی زندمان ءَ بکشاں ! اے بے مَٹیں کلات و گواتگر ، گوں وَشرنگیں سِنگی دیوالاں ، وَش زیدیں پارک و رمبوکیں شِیشَـگیں آپ گوں ماهیگاں ، بے ماهکانیں و شر رنگیں کاڑ و جنینے ءَ هِچ انت . من لوٹاں که تئی جـَن ءَ ، هر روچ ءَ بگند اوں ، په اے هاترا ، تئی لوگی هر روچ پگاه ءَ به ییت اے گواتگر ءَ و منی کاران ءَ بکنت .

بے وَسیں « وَنگ سِیاو » وتی سرا لونج و جَهل کت . بلے ائی ءِ زانتکار و زانوگریں زال آئیا گوئشت :

– ما مندرین ءِ اے واهگ ءَ هم پیلو _ پوره _ ءَ کنوں .

       ایدگه روچ پگاه ءَ ، « پیا » آتک مندرین ءِ گواتگر ءَ و شـُت مندرین ءِ پیشانیگ _ انیشگ _ ءَ دَست پــِرکـُت . هما دمان ءَ مندرین کسان و کسان بیاں بیت ، تا که آهر ءَ هُشک و بے ساهیں ڈوکیں بـُـٹــُکے بیت ، هنچین که هر جاه دروازگ و دیوالاں لَچـِتـَگ انت . هر جاه گواتو بها کنوکیں ڈکاناں شـَوَشْـکـَگ _ بها کنگ _ بنت . مندرین ءِ جِند ءِ کِرد ءِ آسر همیش ات .

بلے اگں لنگڑیں ماهیگ گر و آئی ءِ مهرنگیں جن « پیا » ی ءِ پول ءَ کن ات ؛ آهاں چه وتی لـَنگـَـڑی کــُڈ ءَ در کـَپت و هما بے مٹیں شاهی گواتگر و ماڑی ءَ ، شت وَشدل ، ایمن و آبات نِشت انت  . تا وتی گـُڈی روچ ءَ .

* زانگی : اے آزمانک اولی گـَشت ءَ ماں جرمنی زبان ءَ ، 1893 ءِ سال ءَ ماں پراگ ءَ چاپ بیتگ . چکسلواکیا 1966 ءِ سال ءَ دوارگ گوں جوانیں نَکش و نگاراں چاپ بیتگ .

** – برکتی : برکتی ، برکت دَیوک ، هَیر دَیوک ، واهگانی پیلو کنوک ، گیشتر مری _ بـُکـٹی گالوار ءَ کامرز ءَ بیت . جادوگر بد نیتیں مردم انت بلے .«  بـَرکـَتی نیک نیتیں مردم انت . « معجزه گر » .

٭٭٭ . ورنا و شر رنگیں جنک : کاڑ