نبشتانکار : ساون ساوڑ
ھمگام بلوچی
انسان وھدے کہ ودی بیت ھوش ءُ انان ءَ کیت آئی ءِ اندر ءَ ھر رنگیں واھگ ءُ لوٹ ودی بیت چے چے باریں آئی دل تلب کنت چش کہ بلوچ چاگرد ءِ اندر ءَ اگاں زھگے ودی بیت آئی ءِ دیم ءَ بزگی ءُ نزوری بے کسی بے وسی ءَ ابید ھچ گندگ نئیت
آئی اندر ءِ ھمے واھشت کم کم ءَ گیمران بنت ناسرجم بنت پرچا کہ بلوچ گلام انت گلامیں راجانی ھچ واھشت نہ بیت آ ھچ رنگیں واھگ داشت نہ کنت پرچا گلام ءَ را بس گلام دارگ بیت ھاکم ءِ پادانی چیرا لگتمال بیت ھچ واھگ ءُ لوٹ پیلو نہ بنت
بلوچ راج انچو تنگ داشتگ کہ ابید وتی لاپ ءِ شوھاز ءَ دگہ ھچ کرت نہ کنت ھر کجا من گشتگ آں یا من دیستگ ھر کجا نشتگ چار مردم گپ ءَ انت دیوانے ءَ انت آوانی گپ ھمے یکین انت مئے باندات ءِ روچ چون گوزیت ما وتی چکانی لاپ ءَ چتو شوھاز بہ کناں کجا برواں پہ چکاں دانے ءُ آرتے بیاراں
چوناھا درستیں جیڑھانی بُن گلامی انت بلے بلوچ راج ءَ را انچش کنگ بوتگ کہ وتی لاپ ءِ شوھاز ابید دگہ ھچ چیز ئے سرا جیڑ ات نہ کنت اگاں کس ئے جیڑ ایت آ ھم بے وس انت آئی دست ءَ ھم ھچ نہ بیت
سلام انت ھما ورناھاں کہ مرچیگیں اے جاوراں کہ آواں وتی پشپد پہ بے وسی یل داتگ انت پہ وتی راج ءِ وشیں باندات ءَ گژنگیں لاپ ءَ سنگ بستگ ءُ جنزگ ءَ انت سلام بلوچ راج ءَ کہ چشیں جاوراں پشت ءَ کنزگ ءَ تیار نہ واں پرچا کہ آواں پھمتگ مئے گژنگی ءِ بن چہ کجا انت آھانی تہ ءَ اے زانت ءُ زانگ ودی بوتگ کہ مرچی اگاں من گژنگاں یا منی پشپد بے شام ءَ وپتگ منی راج ءِ باندات امیت انت چش نہ بیت
دومی نیمگ ءَ بے وانندگی کہ وھدے بلوچ ءِ کسانیں زھگے رُدیت مزن بیت آئی پت اے نہ جیڑیت منی چُک بوان ایت شریں وانندگیں انسانے بہ بیت پرچا گژنگی انت لاچاری چک کہ مزن بیت پت ءِ ھیال ءُ گمان ءَ ھمے گپ کیت منی چک وانیت کار ءُ روزگار چار کلدار کاریت شپ ءِ شام بنت ما کمو آسودگ بیں باز جاھاں بلوچ چاگرد ءِ اندر ءَ ھمے گپ اشکتگ کہ باز مردم گش انت وتی چک ءَ کش چہ وانگ ءَ ” تئی چک نوں نہ روت ملا نہ بیت ” چیا بلوچ ءَ را گژنگ دارگ بوتگ ھمے زھگ اگاں وانگ ءَ انت اگاں وتی وانگ ءَ سرجم بہ کنت آئی ءَ کار ءُ روزگار نہ رسیت در پہ در بیت بلے آ اے ھیال نہ کنت وانگ ءِ متلب نوکری نہ انت اے مستریں نا بزانتی انت جاھے ءَ اردو گشتن ھست گش ایت” وانگ ءِ مول ءُ مراد نوکری بہ بیت آ چاگرد ءَ وانندگ پیدا نہ بیت بلکیں نوکر پیدا بیت” باز رنداں من کسانیں زھگاناں جست کتگ کہ وانگ ءَ پرچا نہ رؤنت آوانی پسو ھمے بوتگ “ما وانگ ءَ چے کنیں مارا پہ وانگ ءَ زر نہ رس ایت” اد ءَ تو جیڑ ات کن ئے گژنگی یا گلامی چنچو مئے اندر ءَ ایر کپتگ آ اے نہ جیڑ انت کہ وانگ ءَ گوں زر ھچ کار نیست وانگ تھنا زانت ءُ زانگ ءِ نام انت وانگ بس ترا ھر چیز ءِ پجار ءَ کنائین ایت وانگ ترا شر ءُ ھراب ءِ پرک گش ایت گوں گپ ھمیش انت کہ گژنگ ءَ گلامی ءِ سما نہ بیت……….
