ھمگام بلوچی
چُشیں گِسے نیست کہ سوچگ نہ بیتگ بلے پُراں ھریدار نیست ءُ ھمُک گس ءَ چہ تنگوئیں بچّے بیگواہ بوتگ ءُ ھر مات ءَ چار راہ ءِ سرا وتئ بچّ ءِ لاش امباز اِتگ ۔ ھمک گُھار ءِ چم تُنّی اَنت پہ وتی براتانی دیدار ءَ ، ءُ ھر ھمک گِس ءِ واھند ماں تھاریں زندان ءَ بندیگ اَنت ۔ سارت ءُ گرم ، شپ تہ روچ بس اکسانی تہ ءَ بیگوائیں مردمانی ارواہ لونجان اَنت ءُ لھتے بھا بیتگیں برات اَنت کہ ھمے اکسانی برورد ءَ زندگ اَنت ءُ لاپ ور اَنت ۔
ھو اے کسہ بلوچستان ءِ کسہ اِنت ،اِد ءِ ھر کارست سُتکگ ءُ پُر بوتگ ۔ بیا ساھتے نندیں ءُ اے ھنکین ءِ بابت ءَ گپ جَنّ اِیں ۔ اے ھنکیں وشھالیں چَراگجایے دْروشم ءَ بیتگ بَلے درامداں آس داتگ ۔اے ھنکین ءِ سرا درامداں وتئ پاد ایر کنگ ترس اِتگ ءُ راجدپتر ءِ زیبائیں تاکانی دیم ءَ نمیریں کارستاں وتئ جان ندر کُتگ ۔ بلے مروچاں تھنا بوھیر پَش کپتگ کہ درامدانی در کنگ ءَ جُھد کنگ اِنت ۔
بَلّو زراتون گشیت ” مئے وشی ھما ساھت بیتگ اَنت کہ اے ھنکین ءَ بوھیر گوں وتئ بچّاں آجو بیتگ ءُ ما وشی کتگ بَلے اے وشی ھم کمو روچ ءِ بیتگ اَنت ۔ ایشی ءَ چہ پد ما وشی نہ دیستگ ۔بوھیر ھما اِنت کہ وشیانی شوھاز ءَ در کپتگ ۔
بوھیر ءَ چہ پد کَسّے ھَست اے ھنکین ءِ وشیاں پدا بیار اِیت ؟
مُدام جیڑاں کہ اے ھنکین ءِ گِسّانی پُر بزانتے لوٹ اَنت ۔بزانت بے جنگ ءَ نہ اِت ،جنگ گوں تپاکی بنت ءُ تپاکی ءِ اھد منتگ ۔ اے کسہ ءِ ھمنچو کارست اَنت کہ وتا پجّاؤرتگ پہ سُتکگّیں پُرانی بزانت دئیگ ءَ در کپتگ اَنت ۔اے ڈنّی رستر کہ اتکگ ءُ وتا اے سرزمین ءِ واھند گُش اَنت بُن اَزل اے چہ وتئ جنگل ءَ گسر کپتگ ءُ کسے کہ گسر کپیت بزانکہ وتئ زندگ دارگ ءِ واستا آئی ءَ گنوکی کنگ کپ اِیت ۔ انچوش گُش اَنت کہ گنوک ھپتاد ءُ ھپت تھرئے ھَست اِے چہ اشاں ھم مستر اَنت ۔
بیا بہ کمے جیڑیں اے کسہ ءِ رھشون ءِ درگت ءَ رھشون اے کسہ ءَ ھَست یا نیست ۔ بگندئے اے کسہ ءَ رھشون مہ بیت ۔
تو انچو جیڑگ ءَ بہ بئے بلے راستی چوش نہ اِنت، پرچا کہ اے کسّہ ءَ رھشون وَ باز ھَست بلے راہ ءَ شر پوہ نہ اَنت ۔ رھشون مدام راھاں شون دئے اَنت ۔ بَلّو زراتون مُدام گُشّ اِیت بَلے وائے مئے بدنسیبی اے رھشوناں وتئ راہ ھم گار کتگ ۔ رھشون راجانی کندیل اَنت کہ تھاریاں ماں رژن شوناینت، بلے ھو کہ یکے راھانی گاری ءُ دومی ناتپاکیاں رھشون وتئ ارجان کتگ اَنت ۔ بگندئے رھشون تپاک بہ بنت اے گسانی سُتکگیں پُر بزانت بیار اَنت ۔زندانی ئیں بچ وتئ مجگ ءِ تہ ءَ چاکنگ کن اَنت کہ” تھاری دائم نہ مانیت تھاری ءَ چہ دیم رژنے ھَست کہ اے کسّہ ءِ کارستانی ودار ءَ اِنت ءُ روچے ما آجو بہ اِیں ءُ پدا وشھال بہ اِیں ” ۔
” اے کسّہ ءَ مید ءُ ملّاڑ ھم ھَست بزگر ءُ دھکان ھم ھَست بلے تپاکی نیست”
تو بیت کنت ابکّہ ءُ ھیران ئے کہ نہ تپاکی چون آجوئی کاریت ؟
ءُ اے کسّہ ءِ کارست پرچا یک ءُ دومی ءِ سرا سِتک نہ کن اَنت راست انت کُل کارست دنیگتہ تپاکی ءُ سِتک ءِ بزانت ءَ نہ زان اَنت بَلے
بوھیر سِتک ءِ چیدگ جوڑ بوتگ ءُ تپاکی ءِ چَھر اِنت ۔ الّم روچے کیت کہ ھر کس بوھیر جوڈ بوھگ لوٹ اِیت ءُ گِسانی سُتکگیں پُر آجوئی ءِ بزانت ءَ دئے اَنت ۔
