آہ! شھید عویز
ندکار : سعید بلوچ
ہمگام : نبشتانک
بلوچ سَرڈگار ءِپہازگ ءِ جھد ءَ شھید بوتَگیں کُنگرانی لَڑا یک دَرْپشوکیں اِستالے شھید عویز انت. عویز ءَ ھَم وَتی زِندمان پہ بلوچ راجی آجوئی ءِ جُھد ءَ بَبّا دات ءُ وت ءَ راجی راج دَپتر ءِ تاکانی سَرا اَبدمان کُت.
شھید عویز کروس ء تنک، دشت ءِ جاہ مِنند اَت، آئی ءَ ھمے پَدمَنتگیں ہَلک ءَ وَتی چَم پَچ کُت اَنت. کروس ء تَنک یک پُشت کپتگ ءُ پَدمنَتگیں میتگے، اِدا نا وانگ جاہ ءُ نا وانینوک یے اَست ، ناکہ دِگہ اَسراتی یے، ادئے مھلوک ءِ زِند کِشت ءُ کِشاری ءُ پس ءُ دَھلوتاں گوں پیوَست انت. شھید ءَ زُوت وَتی مھلوک ءِ پَدمنتگی ءِ سوَب دَرگیتک، آئی ءَ پَھم اِت کہ اے بدھالی ءُ دِرتہ پُچی ھُدائی سوگاتے نہ انت، بلکیں اِے دِرتہ پُچی ءُ بَد ھالی ایر دستی ءِ ٹیکی اَنت. پمیشکہ آئی ءَ وتی چادر چَنڈاِت ءُ دیم پہ سیاجی ءِ مِھروانیں تَلاراں رہادگ بُوت.
بلوچستان لبریشن فرنٹ ءِ سرمچار یے ءِ بِستار ءَ آئی ءَ وَتی راجی زِمہ وَاری پِیلو کُت اَنت، آ یک نَہ تُرس ءُ دِلاور ایں سرمچارے اَت، آئی ءَ یک سرمچارے ءِ بوھَگ ءِ کُلیں لُوٹ پِیلو کُت اَنت، گوں آئی ءَ بندوکیں کُلیں سنگتاں ھَر وَھد آئی ءِ توسیپ ءُ سَتا کُت. منی نِند ءُ نیاد گوں شھید ءَ ماں تربت ءَ بُوت، اے وَھد ءَ آ گَل ءِ زمہ واری یے ءِ پِیلو کنگ ءَ اَتکگ اَت، آئی ءِ دیوان ءُ مَجلِساں پَد منا آئی ءِ اَرزِْشت سَما بوت. منی گْورا آئی ءِ مِھروانی ءِ کسّہ آنی نبشتہ کنگ ءِ ھاترا لبز نیست ناکہ منی نَد اِنچو وَاکدار اِنت کہ آئی ءِ کردار ءِ راستیں عکس ءَ بِہ رَج اِیت. آئی ءَ گوں گُلزمین ءِ درچک ءُ دَاراں اجب گونگیں مہرے اَست اَت، انچو سما بوت کہ ” منی داغستان” ءِ نبشتہ کار رسول حمزہ توف نہ انت، بلکیں عویز اِنت ، آ چُو شے مُرید ءَ سرڈگار ءِ کوہ ءُ کوراں وَْدگ اَت، پَہ وَتی بَندی ایں ھانی ءَ بَریں ما سِیاجی ءِ تَرْشتیں تَلارانی سرا وِیل اَت، بریں ماں مَزن بنَد ءِ دِلبند ءَ سنَگرانی باھوٹ اَت، ءُ بریں ماں تربت ءِ دَگانی سرا پہ دشمن ءِ ودار ءَ چو تَلْک ءَ چِیر اَت
آؤ ! آ عویز اَت، کہ دَشت ءِ تِیر ماہیں شَپاں ماں مِھلبیں پُلکاں پَند جَنان اَت. زِمستانیں بانگواہ بَنت یا آس کَشیں تَبد، گَزانی چِیر ءُ گاڈوکانی شَم آئی ءِ واب جاہ اِت اَنت.
بریں بریں اَنچو سَما بُوت کہ آئی ءِ پِیشانی ءَ یک کسّہ یے نِبشتہ انت ءُ آ کسّہ ءِ سرھال اِیر دستی اِنت. آ یَک ھاموش تَبیں انسان یے اَت، آئی ءَ گُوش داشت، گَپ نَہ کُت، بَلے اگاں کسیے ءَ آئی ءِ چمانی وانگ بِہ زانت اِنت، گُڈا آئی ءَ َزانت کہ عویز کُکّار کنگ ءَ اِنت، چِہّال جنَگ ءَ اِنت، آ مَنا توار ءَ اِنت، آ ترا توار ءَ اِنت، آ بے سَمائیں چاگِرد ءَ گوْانک ءَ اِنت.
آ گدارے ءَ اَت، کہ آئی ءِ سَر ھال یک بندی ایں ” پیرزال” یے ءَ ات. پیرزال ماں یک گدانے ءَ بندیگ انت، ءُ عویز ھمے گِدان ءِ دپ ءَ اُوشتاتگ ، آ بے وَس اِنت، آ لاچار انت، آ گدان ءِ تہا پتُریت ءُ بندی ایں پیرزال ءِ سَرا سماریت، بلے مُھریں سانکلانی پُروشگ تھنا آئی ءِ وس ءَ نہ اِنت، پمیشکہ آ گدان ءِ دپ ءَ اُوشت اِیت ہَلک ءِ مردماں گوانک جَنت ، بلے مردم کَر انت، چہ گویاک ءَ شُتگ اَنت، کَس پّسہ نہ دنت. آ شُدیگ بیت، بلے بندی ایں پیرزال ءَ یل نَہ کنت، آ تُنیگ بیت، بلے گِدان ءَ چہ دَر نہ روت، آ ساہ کندن ءِ وھد ءَ ھم پیرزال ءِ سرا سمارگ ءَ بیت. یک شپے اَروہ چہ آئی ءِ جبین ءَ بال کنت، آئی ءِ جون ھمے گدان ءَ کل انت.
اُپّ! ھَما ھَد پہ من آکِرزمان اَت، ہَمبلے ءَ منا ھال دات کہ عویز تربت ءِ دَمگ ماں نوک آباد ءَ پولیس ءَ تیر آماچ کُتگ. زمین چَہ منی پاداں دَر شُت، آزمان ماں سرا اِیر نِشت. من جیڑاِت چے گویرا ءِ زند ءِ گُڈی لَبزاں بِہ دَرّائیناں یا عطاء شاد ءِ اِے شعر ءَ بِہ اَلہان آں ءُ وت ءَ بے ساڈیناں.
تو پہ سرانی گُڈّگ ءَ زند ءِ ھیالاناں کُش ئے!
پہ سندگ ءَ داشت کن ئے پُلّاں چہ بو تالانی ءَ؟
عویز جان! منا پَھِل کَن، مَن تئی کُجام کسّہ آں بیاراں، تئی ہمُک دیوان یَک نبشتانک یے کرزیت، تئی گپ ءُ گالانی سرا نبشتہ کنگ ءِ ھاترا لبزانی امبارے درکار اِنت، منی نابودیں قلم ءَ بِستار نِیست کہ تئی کِردار ءِ کلیں پَھناتاں بِہ ڈَس اِیت. عویز! تو یک کارستے ءِ ، یک کردار یے ءِ ، پہ اے کردار ءَ اسکائی لس، سفوکلیز، یوری پیڈیز، چاسر، کالی داس ءُ بوکیچیو یے دَر کار اِنت، کہ آ گوں وتی دُردانگیں گاَلاں اے کارست ءِ رجینگ ءِ ھَکّی ایں ھک دار اَنت. مَن چہ ترا پَھلی لوٹاں کہ من اسکائی لس نیاں، سفوکلیز ھم نیاں ناکہ مَن یوری پیڈیز، چاسر، کالی داس ءُ بوکیچیو آں.
