دَرور
آزمانکار: عالیہ شاہ
ہمگام :آزمانک
گْوربامیں، تَنیگ ءَ بالی مُرگ ہم بالا نہ شُتگاں ہر نیمگ ءَ چمّاں شانک دئیئے کمو رُژنائی، کمو تہاری اِنت دِل گشی کمو انگت ءَ بوپس بلِے روچ برز بیت گڑا پاد کایاں من۔ ۔ ۔
(گیٹ ءَ توار کُت) ٹُکّ ٹُکّ!
ہماز: ہمیشیں بی بی پری اتک سُہب ءِ فجر ءَ ہمدا پانگئیں نئیلی کہ مردُم بوپسی کمو، من مرچی گیٹ ءَ پچّ نکناں بلئِے رؤتیں! بلے گیٹ یکّے ءَ پچّ کُت ءُ پری اَتک، اسلام علیکُم! شُما وابے انگت ءَ؟؟
نازینک: واعلیکم اسلام جی آؤ انگت ءَ مہلا اِنت تو ہال کن مرچی چے ھلایتگ تو اتکگے؟
ہماز: گْوربام ءَ تئی دزگْہار ہمدا پانگئیں روچے چیزے ئے رندا کیتیں۔ انگت ءَ گشی شُما واب ئے تئی وڑا ما گانوک نئیاں کہ فجرا دگرانی لوگ ءَ بْرواں۔ ۔!!!
پری: ( پِنچکے دات ) زانا من تئی واستہ اتکگاں منی وَ دزگْہار ءِ لوگیں من کایاں۔ ۔ تو وتی وپسگ ءِ کارا کن۔ نازی تئی بْرات چونیں شیطان یے کدی شرّ بی باریں!
نازینک: ھاھاھا چوناہاءَ منی بْرات ءِ مٹ نیست بس ترا گندیت کمو چِڑّیت، تو فجرا کائے واب ءِ ھراب کنءِ نا۔
ھیر !تو ھال کن چیا اتکگئے۔ ۔؟
پری: من بے حیال بوتگاں شَکر ھلّیتگاں اڑّے کمو شکر بدئے گوں۔
نازینک: بلے! برو اما چُلائیں دنتیں۔ پری راہ گیپت پہ چُل ءِ نیمگ ءَ کہ ہماز ءَ چہ کمبل ءِ توکا آواز دات پری بچار دزّی نکنئے شکر ہاں گوں ڈبہ ءَ نزورئے نروئے تئ راشن وَ ہر روچ ھلنت! (ہماز ءِ مات ءَ آواز دات) ہمُل جان نہ گُشاں چوش، بیا بانک من ہمدا ہاں۔
ہماز: من زانا چے گُشتگ تئی بانُک آرا!!!
ساھتے ءَ رَند پری شُت وتی لوگ ءَ، ءُ روچ بروز بوت سرا اتک، دْرست وتی کاراں گوں دلگوش بوتاں ہَماز پاد اتک ءُ جانشوتگ ءَ شُت، نازینک ءَ روپگ چِت ءُ لوگ ءِ دیم ءِ روپگ بندات کُت۔ مات ءُ پت وتی تھت ءِ سرا نشتگ اتّاں گپ ءُ رپّ ءَ اتّاں۔ ۔ ہَماز ءِ پتّ گوں ہماز ءِ مات ءَ، ہمُل ءِ مات، ہمُل جان نوں مزن ءُ لائک ایں ماشاءاللّٰه تئی دل نہ گشیت کہ نشارے بہ بی مارا؟ نازینک ءَ آواز دات ابا پری چونیں ہمُل ءِ واستہ؟
جواب ءِ دئیگ ءَ ساری ہَماز دراتک ءُ اتک وتی گدئے مٹّ کُتاں چو وتارا سالونک ءَ کُت ئِے ءُ گشت ئے امّاں من مرچی دیر کناں بلکیں آیگ ءَ سنگتانی گوم ءَ رؤگ ءَ آں پِکنک ءَ پریشان مہ بئیت۔ ۔لوگ ءِ مردم ہاں پجیگ ءَجواب دات شرّیں واجہ! ہماز شُت وتئی سنگتانی کرا کہ اُودا دْروستیں بچک ہاں دیوان کُتگ ءَ ات ءُ کندگ مسکرا کنگ ءَ اتاں۔ ۔ بیا بیا تئی نام ءَ گرگ ءَ اتاں مارا ہالاں بدئے تو یار گار ءِ کدیگین ئے ۔ ۔؟؟
ہماز: آؤ یار چون کن ءِ۔ ۔
جیئند: مرچی پدا زانا تئی پَری اتک ءَ واب ءِ ھراب کنگ ءَ ھاھاھاھا۔ ۔
ہَماز: آؤ یار اِے شُوم ہر وہدہ ءَ کئیتیں روچا ھراب کنگ ءَ منّی۔
دْروستیں سنگتاں: ھاھاھا یار تئی دیدار ءَ کیتیں تو منّئے نہ منّئے کہ اِے تئی واستہ کیتیں تئی دوستی ءَ۔۔
ہماز: منّ نالوٹاں اشیئے دوستی ءَ شُما وتئی کارا کن ایت ناں پروک ءَ سوچ ءِ سرا درد مدئیے۔ ۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت مسکرا باز کُت ءُ راہ گپّتاں دیم پہ کوہ ءَ پکنک ءَ ترّگ ءُ سیلا ہمے وڑا اشانی روچ گوست ءُ بیگاہ بوت موسم سکّ سرد ءُ وشّ اَت داں شپ بوت، شپ انچو یکدم تہار ماہی اَت کہ چمّ پہ چمّ ءَ میم نبوت۔ ۔ ۔ بلے بچکاں اِے روڈ راہ انچو رُژان ءَ کُتگ ات گوں وتی کَندگ ءُ ککاہانی گوماں گشئے روچ اَت۔ ناں تُرس اَت ناں بیم۔ ۔ ۔
ہمیشاں چہ یکّ بچکے ءَ گُشت: اڑّے سنگتاں شُما ہال کنئے باریں دیما ارادہ چی ایں نوں وانگ وَ ہلاس بوت! من وَ ارادا کنگ ءَ آں کہ مردم نوں سور بکن۔ ۔ ۔
ہَماز: تو سَکّیں اَڈالیں بچکے ءِ تئی انوں سور ءِ وہدیں ما تَنیگہ زندگی شریا نہ گْوازینتگ وانگ ءَ مارا کُشتگ نوں دِگہ قہریں جنئِے ءِ لِلکّے بکوشی مارا نکنئے ہمے کار ءَ سک گار بہ گانوک۔ ۔ ۔
بچکاں کندایت: ھاھاھاھا ولّہ
اَزہام: یار راست گشی من وَ گُشی کم چہ کم منا 40 سال بی نوں سور کنیں ۔ جنینانی کوپگاں مئے انوں سر نسگئی۔ ۔
دْرست وتئی حیالاں درشان کنگ ءَ ات انت ءُ یکّے دومی ءَ کلاگ گرگ ءَ ات آں. وہدے کہ اشاں حیال کُت ما سکّ بے وہد کپتگیں11 بج ءَ چے گوستگ گڑا دْرستاں یکّے دومی آرا اجازات کُت ءُ وتی وتی لوگ آں راہدگ بوتاں۔ ۔ ۔ ہَماز اتک وتی گیٹ ءِ دپ ءَ چارایت ئے کہ گیٹ بندیں گڑا چو دزّانی وڑا وتی لوگ ءِ دیوارا چے سِر کپت لوگ ءَ پْتئیرت چارایت ءِ دْرست واباں گڑا حاموشی ءِ گوما گامے ایر کناں کُتاں ءُ لوگ ءَ شُت ءُ گوں وتی بوٹاں وپت واب کپت سُہب ءَ چمّے پچ کُتاں چاری 9 بجیں مات ہمدا نزیک ءَ نشتگ ءُ ودارا ئیں کہ کدی چمّاں پچ کن لاڑکیں بچک منی.
ہماز: اماں جان چون ئے مرچی تو مہلا منی کرا نشتگئے حیری۔ ۔؟
ہَماز ءِ مات: جی آؤ منی جگر! چیا من وتی واجائیں بچّ ءَ مچاراں!
ہَماز بچکندایت: بلئے اماں جان تو کہ نہ چارئے گڑا کہ بچاری۔ ۔ ۔ ۔
ہماز ءَ وتئ سر مات ءِ کٹءَ ایر کُت بدئے باریں ہالاں۔ ۔
ہماز ءِ مات: تو منا بگُش ترا کہ دوست بی کئی گوما سانگ کن ئے؟
ہماز: انچو گوشاد گوشاد ءَ پاد اتک ءُ نیشت گشئیگاں زومہَ وارت: چے گُشت؟؟ وَ سرا وت منا کہ دوست بی چونیں گپے ہمیش؟؟ دوشی زانا شُما چے وارتگ وپتگ ئے، مرچی فجرا منا دلترک کنگ ئے؟ وتی لاڑکیں چُک ترا دل بی اماں جان سُہب ءِ فجرا چُشیں بد دعا دئیئے!
مات: بس بس نالوٹی نوں ہینچو ہونر مکن سیدہ ءَ بگُش اگاں نہ گشئے گڑا من تی سانگ ءِ واستہ پری ءَ زوراں.
ہماز: ہیییی اماں! ترا پہ من ہمے آڈال شات بوت پنڈوکیں دپ لوٹوکے ہر روچ کئیت پہلان چیز ءَ بدئے اشی ءَ مارا انچو وار کُتگ نشارے کن ئے؟
مات: نند منی کشا تو۔ ۔ تو چو زانئے تو کہ وانگ ءَ بوتگئے اِدِا نہ بوتگئے من نہ دیستگ کہ پری اتکگ مئے لوگءَ بلے من شر چارایتگ تو کہ ہمدا بئے، لوگءَ بئے، گڑا نو کئیتیں۔ ۔ تو اگن 3 روچا لوگءَ میائے گڑا نئیت ئیں۔ ۔ تئی دل زانت پری ءَ لوگ ءَ ہچّ تنگی نیست پہ بهانہ کیت چیز لوٹیت.
ہماز: ہمے گپیں نہگڑا ہمے واستہ زاہر کیت ایں۔۔۔۔
مات ءُ چُک ہمے گپ ءَ اتاں کہ بی بی پری اتک ءُ رست عمرے مزنیں ہر جگہ نامے بگر جگہ ئے بروپ، اماں ترا کیا گُشت انوں نامے بگر! پری اَدہ یکّ روچے من تئی لاڑوک ءَ جناں سکّ جنانیں ہر وہدءَ توک ءَ گونیں گوں وار ندنتئیں کہ دگرے جواب بدنت۔
ہماز: برو کن اَڈال نکرزایتگ ئیں۔
ہماز ءِ مات ءَ دست سرا کتاں: یا پروردگار! چونیں نگبھت ئیں چُکے شُما چیا چو مِڑئے ہر وہد ءَ ؟
پری: ادہ من کدی مڑاں گوں وت پیش کپی ترا وَ دل نبیت من نئیاہاں شُمے لوگ ءَ نوں.
ہماز: شُکریں اللّٰه ءِ ھیراتے پریں منا گڑا۔ پری زہر زہر ءےدر کپت ءُ شُت، بلے ہماز ءَ سک کندایت ءُ کلاگ گپت وہدے کہ شُت داں دیراں پد ہماز ءَ گشت اماں تئی نشار من تاچینت۔ ۔ نوں منا مہ گُش کہ اشی ءَ بگر.
مات: منا انچو گمان بیت کہ یکّ روچے تو وت مرادی بئے ءُ وت منا گشئے کہ پری ءَ گوں سانگ کناں۔
ہماز: ھاھاھا اماں، منّئے نہ منّئے کہ من پری ءَ نگراں.
وہد وتی گاماں روان اَت ہرچی وتی ھساب ءَ روان ات ہفتگے گوست داں ہماز ءَ گمان بوت کہ پری وَ ہما ایں کہ منی مسکرا گوں نئیگائیں گندگ نبوگائیں۔ جیڑگ ءَ لگیت کہ من چو جُست بکناں گْہارا کہ پری اتکگ اگاں ناں منا وَ کلاگ گراں بلئے اِدِءَ اودا دست جتئِے اِدِا چارایت اودا چارایت ئے برے شُت گیٹ ءِ دپ ءَ بارے مچّانی چیر برے کونرے سرا سِر کپت، گیٹ ءَ توار کُت چمے ہمودا اتاں۔ ۔ ۔ گڑا اناگہی گْہار پوہ بوت کہ ہماز چے شوہازگ ءَ ایں۔ ۔
نازینک: اتک ءُ بْرات ءِ کرا کونر ءِ چیرا گشی: ہمو تئی سنگتِے اتکا ترا لوٹگ ءَ ایں گشی باز روچیں تو نئیتکگءِ۔
ہماز: یکّے دیم دئے بگُش باندا کایاں مرچی ڈنّئے راؤگ ءِ موڑ نہ ایں باریں چیا دل نالوٹگ ءَ ایں۔
نازینک: پری ءِ لوگ ءَ منا رسین ہالے گراں آیگ ءَ نہ ایں باریں چونیں۔ ۔ ہماز ءِ چمّ گشئیگاں رُژنا بوتاں انچو گْوشاد گوشادءَ گُشی آؤ راستیں، وتی دزگْہار ءِ ہالاں بدئے چیا گاریں باریں گندگ نبوگائیں۔ ۔؟؟
نازینک: بچکندایت آؤ ہاں ترا منی دزگْہارئے کدی اُوں تَہ اُوں غم پر بوت۔؟
ہماز: اناگہ دپ ءَ چے دراتکے: ہما ایں داں ندیستگ!
نازینک: ہاں!!
ہماز: ہچّ تو نوں اَڑالی مکن من انچو بس جُست کُت ترا من وَ وشّاں مئیت ئیں دل چْنڑ۔
نازینک: ھاھاھا منی حیال ءَ دِل چنڑا دل چنڑاں چْنڑان ءَ یکے ءِ دل وتی پاداں گوں برتگ بْرتگ برتگ گوں!!!
بْرات ءُ گْہار ہمے کسّہ اتاں کہ دلساپ اَتک ءُ رسِت نازینک یکّ چمے وتی برات ءِ نیمگ ءَ چارایت کہ چو گُلاب ءِ پُل ءَ سْرپت چو گْشئیگاں سُہب ءِ نودہاں سرا شنزایتگ ءَ۔ ۔ ۔
پری: شُما دوئیں چو بوت ءِ وڑا منا چو چیا چارگ ءَ ئے بزاں؟
ہماز: توپیداک اَتئے منی ھیال ءَ ترا دو پسی کانٹ پررات!
نازینک: بچکندایت، دیریں تو نئیتکگ ءِ چیا تئی واستہ مردمے ءَ وش نبوتگ۔
پری: باور نہ کن! منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نکنت!
نازینک ءَ دست گیپت ءُ لوگ ءِ نیمگ ءَ شُتاں نالوٹی چُشیں گپ مہ کن کسی گپاں دل ءَ مہ کن بیا رؤاں لوگ ءَ، رؤگ ءَ اتاں کہ پری ءَ چکّ جَت ءُ ہماز ءِ نیمگ ءَ چارایت، ہماز ہم چارگ ءَ ات۔ ۔ وہدے کہ پری شُت ہمے گپّ آئی ءِ دل ءَ چو تیزیں کارچے لگیت۔ ساھت ءُ دمان آئی گْوشاں ہمے گپ ءُ پری ءِ آواز آیگ ءَ ات کہ منا کس وتی مٹّ ءُ دَرور نہ کنت۔ ۔ چار ءُ پانچ روچاں داں ہماز ناں سنگتانی کرا روت نہ بان ءَ چے در کئیتیں بس نشتگ، گوں ہمے جیڑیت وت نزانت کہ چیا من جیڑگ ءَ آں. دروازگ اناگہئی پچّ بیت ءُ یکّے کئیتیں ہماز سرا چست نکنت ءُ نچارایت کئیں آئی دلا گْہاریں۔ ۔
ہماز: نازو چی لوٹئے تو؟
آواز اَتک: من پری آں۔ ۔ نازینک نام گیپت کہ تی تبیت وش وش نہ ایں گڑا اتکوں ہالے گرگ ءَ چونئے تو؟
ہماز: وت بیمار کتگ وت کائے ھال پُرسی ءَ؟
پری: منی ھیال ءَ من ہچّ نکتگ ترا۔ ۔
تو!!! تو منی واب ءُ آرام دْرست بْرتگاں۔
پری: بہ بکش منی چُشیں ارادہ نبوتگ۔
ہماز: پاد اتک ءُ پری ءِ دست ئے گیپت ءُ وتی نزیک ءَ نندگئے گُشتِ ئے پری نشت کرا چارایت ئے کہ مرچی ہماز ءِ چمانی تہا وَ دگہ چیزے گندگ ءَ پیداکیں، پیش ءَ شیطانی بوتگ پہ من بلے مرچی دنیائِے بدل انت ، مہر گندگ بوگائیں۔
پری: تئی چمّ زاناں سوچنت اَرس دئیگا ہاں چیا؟
ہماز: گانوک!
پری: پرچا؟ ڈاکٹر ءَ برو وتی تبیت ءَ وش کن۔
ہماز: اَڑالیں جِن من بیمار نئیاں!
پری: گڑا چونیں ترا مرچی نہ شگانے نہ داوا نہ گپے گُشت منا انچو حاموش ءِ گشئیگاں تئی خزانہ لُٹگ بوتگ!
ہماز: آؤ منی خزانہ وَ لوٹگ بوتگ دزّ وت اتکا بلے کُجام دزّ ءَ دزّی چے پد منّیتگ؟
پری:چے متلب تئی ؟
ہماز: منی جند برت ترا ہچّ سمّا پر نیست۔ ہمائیں تو زہر کُتگ شُتگ ئے، من نزاناں من کُجاآں من ترا نگنداں ترا پٹّاں ترا چارگ لوٹاں من ہچّبر نزانتگ کہ تو منی دل گوں وت ءَ کُتگ ہِنچو وہدیں۔
پری: منی واستہ وتارا ہنچو پریشان مہ کن من وَ پنڈوکِے آں دپ لوٹوکِے ءَ، من تئی دَرور نئیاں ترا اللّٰه ءَ ہنچو داتا کہ تئی دَرور ءُ تئی لائکیں ترا راسیت۔ ۔ ۔ من تئی دیم ءَ ہچّے نئیاں پہ منا ہنچو مہ جیڑ۔ اِے مہر نہ اِنت بس تئی وہم ءُ ھیالاں چیزے روچ منا ندیستگ تو چمیشکءَ.
ہماز: سَکّیں آڑالے ءِ تو شہپانِے شہماتے گُوش بن ءَ آڑال من تی گوما مسکرا کُت ءَ جنگ کُت ءَ تو مرچی منا گُشئے تو منی لائک نئے زُور وتارا جنائین ءِ نوں.
پری: چمّ اَرس آں گوں: جَت کنئے وَ آؤ بجن۔
ہماز: پرُوک منی ارواہ! سکّ دوست بئے تو منا دلنا بئے پہ جنگ ءَ، راست گُشاں مردم! داں کہ چیز دیم ءَ انت بلے سرے گندیں کسے قدر ءِ نہ زانت بلے لہڈہں منجل ءَ کہ داست لگیت نو مردم زانت کہ کجا گارکتگ۔ مردُم ءِ کدر ءَ نزانت بلئے دُور کہ بی مردم نوں زانت کہ منی واستہ چے یے ۔ تو منا راست بہ گُش تو مے لوگ ءَ مُدام کائے ہما وہدءَ من ہمدا باں کائے اِدِا نہ باں چیا گڑا نئیا ئے؟
پری: چمّ ساپ کُت اَنت مسکرا ءِ سرا گُشت: ادّہ گشی داں منی لاڑک لوگ ءَ نبی ترا من چیز ندئیاں چو چمشکہ.
ہماز: سکّ باز پُر ئیں مہریں آواز ئِے ءَ گوں پری بہ گُش مرچی ناں۔
پری: پرچا کہ منا گوں تو مہریں مرچی ءَ چے باریں چُنت سال ساری ہما ایں داں ما مزن بوتگاں ہما وہد ءَ تو ہمدا بوتگئے پہ وانگ ءَ ڈنّ ءَ نہ شتگئے ۔ من گُشتگ من تئی دَرور نباں بلئے تئ گوما ہمنچو مہر ئیں منا تئی دیدار گوما زندگی ءَ سرجم ءَ گْوازینت کناں۔
ہماز: تو سکّیں گانوکے ءِ بلئے منّ نزانتگ۔
پری: ترا ہر سُہب ءَ کہ من چاراں منی روچ سجائیں وشّ گْوزایت من چو بہیشت باں۔ ۔ آ روچا کہ من ترا نگنداں منی روچ ءُ شپ ءِ مانا یکّ اِنت۔ منی نسیب بلکیں تئی گوما ہور نہ اِنت بلئے منی دل داں کسانی ءَ گوں تو ہوریں۔۔ من زندگاں بس ہمے دیدار ءِ ہاتر ءَ۔.
ہماز: تو منا یک روچِے ہم نہ گشتگ چیا بزاں؟
پری: یکّے وَ وہد ءَ چِے ساری ہچّ نبیت ءُ دومی تو منا موہ نداتگ کہ گوں تو شرّکین گپے بکناں مُدام زہرکینگی منا چارایتگ۔ من وَ دلجم بوتگاں کہ ترا من دوست نباں ہچّبر من وتی مہر پہ متلب نہ کُتگ کہ لازم تو منا مہر ءِ بدل مہر بدئیئے من بس گوں تو مہر کُتگ تو منی بہ نبئے کہ منی سرجمیں مہر پہ تو آں۔
ہماز: اگاں من انوں مہ ماریتں گڑا تو وَ وتارا وتی اندرا چے کُشتگ ات گانوک منی نام ءَ بوتگ اتئے، چو چیا گانوک ئے تو؟
پری: من ہینچو وَ زانتگ کہ من تئی دَرور نئیاں بلئے دل زانے چونیں چیزے انسان تہا اِنت بلئے انسان ءِ وتی نہ اِیں۔
ہماز: کئے گُشیت تو منی مٹّ ءُ دَرور نئے، منا چے ءَ کمتر ءِ زاناں تو؟ منی زندگی ءِ کسہ ءِ تو، دَرور ءَ چے ہم کمے گوستگئے. آڑال منی جِن تو منی ارواہ ئے تاھیر ءِ نوں من زاناں اماں ءَ راست گُشتگ ات یکّ روچے من وت گُشاں کہ من پری ءَ گوں سانگ کناں۔.
وت ءُ پری دست ماں دست بوتاں وتی سرئِے ڈْکّ داتاں ءُ کندایتے گُشئیگاں دوئیں سدّ سالا رند دوچاراتاں یکّے دومی ءَ انچو چارگ ءُ بچکندگ ءَ اتاں۔ ۔ پری ءُ پری ءُ پروک منی گوما سانگ کنئے ناں؟
پری: گرمیں ساہئِے کشّ ایت: نکرزاں ترا من ندّر باتاں تئی سرا من مُرادی آں ہمے روچانی منی دل ءِ دُنیا انگت ءَ منا جُست ءَ ئے!
ہماز انچو گلا بال اَت کہ گُشئے بانزل ئِے رودینتگ ءَ ات چار ءُ پنچ روچاں رند مرچی پہ گَل ءُ بالے آواز دئیگ اَت آئی چمّاں مرچی دْرچک ءُ دار دْرست ناچ کنگ اتاں سردیں کوش یے کشّئگ ءَ اَت۔.
ہماز: اماں جان ءُ اماں جان منی دَرور منا رست من پری ءَ گوں سانگ کناں۔ ۔ ۔ مات ءَ بچکندایت ءُ گُشت کرباناں تئی سرا تئی ہبر من پیسرا برتگ پہ پری ءَ تئی دشتار ئیں نشانگ منّ داتگ آں، اتکگاں۔ ۔ ۔
مہر چونیں چیزے! انسان ءِ دل ئے چون تْرّینت چوں دُشمناں آں دوست کن چوں مارشتاں پاد کنت. کسّ نزانت کہ کئی ہمدَرور ایں۔ مہر ہمودا بیت کہ گمان مبیت.
