( پنچمی بهر )
میر ترس ءَ چه چُپت بیتگ نیں
جواب ءِ ودار ءَ بند کت گین
« جی ، چشیں شهکاڑے هست
جن ، بلے نه انت چو دستکشے دست
لوٹ ئے پوشگ ئے ماں دست ءَ
یاں کش ئے و سَٹگ ئے بے کست ءَ
وتی سرین ءَ اول جوانی ءَ بند
پگراں وتیگ ءَ – رَند سر ءَ رند
جوانی ءَ به نند و هوش بکن
نئیکه تو پدا دست گوش بکن
میر گوں آئیا کتگ نیں سوگند
لوٹیت سانگ به کنت په رهبند
پگری هم کتگ جوانی ءَ آ
تیار انت شهکاڑ په جان کنت پدا
آئی هم تیار انت پادانی
سی مُلک ءَ گواز بکنت په مرادانی
کنگ ءَ جوانیں ساهے کش ات هم
رند ءَ چوش به گوئشتی دلجم :
« چیا تو دور روگ ، په سرگران ئے ؟
شهکاڑ تئی نزیک انت ، گں زان ئے
ایش انت ایش مناں تئی کش ءَ
لوٹ ئے تو ببات ئے دل وش ءَ .»
همے وهد بالی شانتگ و چه اود شُت
زر و مَؤج ءِ بُرز ءَ بالی چو کت
آزمان چه جهل آتک وت ماں تیاب
جَرّانی نیام ، نشت وت چو وکاب
هیران میر ات ، چست بوت گُڈ ات
پریشانی گار بوت ، گم هم لُڑ ات
شهکاڑ ادان ات بے دروریں
مهرانی بانک ، زباد درئمگوئریں
ماه ات آئی ءِ پلینک ءِ نوک
پیشانیگ استار ءِ داب ءَ بلوک
جندی مڑاهدار و هم مزن کردار
گالی شهد ات و هم شهد گپتار
گالی زیمرے ، چو آپ تچوکیں
دل نند چو شهد ءَ ، نوک بدوکیں
شهکاڑ ءَ میر امباز ءَ کنت انت
دل ءَ گوں دل ءَ همراز کنت انت
بارتی آئیا وتی مات ءِ کش ءَ
تیزی و اشتاپ ، آ دلکش ءَ
زانکوٹ نند انت دوئیں مات ءِ دیم
دروتاں دینتی هر دو مگیم :
« ایش انت منی هم بهت و بَلّ
شهکاڑ و بانک ، منی راز جَلّ
زالے گچین کت پر وت من
گپاں تئی اشکنت هم منی جن
اگں سلاه بیت ، تئی و مَنّ
ما سیر و آروس چوشی کنں
نیکیں دوایے وت گوں بکن
زند مهرناک بیت پر من و جن
آهانی سر ءِ بُرزگ ءَ مات
برکتی ایسای ءِ اکس ءَ را نات
ارسی هم رچاں دلشاتیں
مهر و ماتی ءِ سوگاتیں
ورنایی دوئیں چُک ات دیم
جگری بوتگ ات هر چنت نیم
مراد باتی به گوئشت آوان ءَ
سوب و وشدلی پراوان ءَ
« مهر ءِ شمئی هدا وت داتگ
مرادیگی کتگ و بکشاتگ ».
تاں دیر مهتل نه بوت هم میر
شهکاڑ گوں به کنت آ سیر
آهانی زند بوت گوں وشین دَؤر
پدریچ په وداریگ ، همشؤر
گوات انت ماں زر ءَ کشان انت
یداراں کمک کنت راه ءَ
کشیت گوں وتی دلکشی
آچارانی بند ءَ کنت دلگاه ءَ
دیم په مزنیں زروان ءَ
بوجیگ ءَ رو انت وتی راه ءَ
شهر ءَ په مزن و نامداریں
میر و نامی گیدون شاه ءَ
تیاب ءَ گوانک جنت یداراں
ٹوپی گرندوک انت تیاب جاه ءَ
مهماناں که کاینت زروان
میر گیدون لوٹیت اش وتی جاه ءَ
ورد و آپ درستاں دنت انت
هال اش جُست کنت چه راه ءَ
« سؤدا انت شمئئ ،باریں چئے
ملک تام دیستگ اش و بادشاه ءَ
هنون تام روانیت ملک ءَ
شهر و زید و تام بنجاه ءَ
ناهدا هم جواب داتگ چوش :
« دراهیں ما جهان ءَ گشتگ
هزانگ بار کتگ هم باز ما
نام اش پیٹیاں نه نبشتگ .
راه مئی سک دراج و دور انت
چه بویان ءِ گوزیں زروان ءَ
رودرآتک ءِ رویں دوریں مُلک
بادشاهی انت اود شه سلتان ءَ » .
میر ءَ گوں کتگ نیکیں دوا :
« سربات ایت شما نیکی ءَ گوں
هم ماں زر و اکیان ءَ
مکسد تاں رسیت وشی ءِ شون
تاں میریں و منگهیں سلتان شاه
سلاماں مئی بر ایت وتی همراه
ترانگ گیجتی که لبزی کت
مهمانی په کیت مئی زروان ءَ
دیریں سال و ماهے گوئستگ
مهمانی چون نیاتک سلتان ءَ ؟»
مهماناں شت انت وتی راه ءَ
گیدون نشتگ ات وتی جاه ءَ
لوگی نشتگ ات هم همپلّ
نه لوٹتی ویل بکنت وتی بَلّ
تُرُندیں گواتے سَکّ هونژان ات
یدار تیزی هم جنزان ات
دیم په بویان ءِ زروان ءَ
ملک ءِ بادشاه سلتان ءَ
مُلک ءَ ما وتی شر زانیں
گندگ بیت چه دور نون جوانیں
مُچ انت ماں تیاب رهچاراں
هر کس په وتی دلی یاراں
کاینت ماں تیاب بنت مهمان
بارتش گوں وتا شه سلتان
مهمان ماں کلات ءَ مان بنت
بادشاه نون گوں آ دیوان کنت
نندیت آ وتی تهت ءِ سر
گدگواپ و دیگ گراد انت یک گوئر
گوں ماتو نشتگ انت وتی مان جاه ءَ
چاراں چارگ انت نوک راه ءَ
چاراں چارگ و سئے گِند انت
یکے گار وتی دلبند انت
سلتان شاه که نادینت مهمان
وشاتک ءَ چه رند بیتگ گوئشاں :
« او منی میریں مهماناں ! شما
دیر انت و بیتگ ایت باریں کجا ؟
راستے که دریای ءِ پُشت انت نه وَش
هیرانی چئے اود انت ، باریں به گوئش ؟ »
ناهدا هم گوئشیت شاه ءَ را :
گشته ما جهان دراه ءَ را
زر ءِ پُشت جهان هم وشهال
هست انت هیرانی ءِ بازیں چال
زر ءِ ماں نیام زروانے
زروان ءَ شهر مزن و گنجانے
چرچانی گنبدی تلاهین انت
لوگ و باگی پهک شاهین انت
کوٹ ءِ دیمپدیم سَؤلے هست
جهلی لوگے وَش ڈولے هست
بلورین انت دراه دیوالی
رامگیں هردکے ءِ وَشهالی
جاه انت و هموداں هندی
شئیراں جنت و هم که کندی
آواز انتی باز دلکشیں
جَؤزاں کِٹ ءَ کنت تله نکشیں
مجگ اش زمرد انت وَش تابیں
مُچ اش کنت دُرُست وَش دابیں
هیرانی دگه اوداں بی
دریا گج و لیتار بی و جُِشی
لهڑ ءَ چست ءَ بنت مَؤج گرانیں
تیاب ءَ درکپ انت بے ترانیں
شودیت پهک تیاب ءَ چو هم
برشکیت چو تیاب هم یکدم
اوداں چو آچشدان ءِ آس ءَ
بلنت سی و سئے مزار – بیم پاس ءَ
پهکاں زیبناک بے مٹ انت
هر یک لشکرے ءَ کٹ انت
ورنا پر براه و ڈولدر
بالاد یک سر انت و بیم گوار
سَر نت هم اشانی « سیه تاب »
دلجمیں رُمبے انت مُلک ءِ هساب
چه آواں زور و سر ، کسے نیست
نه مردی و نه جهد کسے نه دیست
میر ءِ هم جن انت ، هیرانی
هر کس به گند ایتی ، بهمانی
آئیا چُشیں شهکاڑے هست
چم چه چارگی بیت انت مست
روچ ءِ رُژن اوداں تهار انت
شپ ماں زمین نور گوار انت
ماه انت آئی ءِ پلینک ءِ نوک
پیشانیگی استار چو بلوک
میر گیدون انت اود ءِ میر
پهک ءِ هم دلدوستیں وزیر
آئی دروت ات په سلتان شاه
گوئشتگی کیت انت مئی بنجاه
مهمانی په کیت انت گوئشتگی هم
تاں انون نیاتکگ مئی دلجم » .
همدان سلتان شاه بے گیگ بوت
یدارانی سَنگاری ءَ لوٹت زوت
گد گواپ و دیگ گراد گوں
بد مرادیں ماتو – هم شون
نه لوٹنت که شاه چه اوداں
رَؤت و بگندیت هیرانی زروان
سُلتان بلے آهاں مان نیارت
آهانی بد زِردی ءَ پَجه آرت :
« زهگے یاں من ، یا من شاهاں ؟
لوٹاں ، من وت هگم ءَ کناں ! »
گوئشت گوں نِهِرّ ءَ سُلتان شاه
گپ شپ – نه کُرتی ، پهک آگاه
چست بوتگ گوں وتی پاترپاں
در بوت ، دروازگ ءَ پهک ٹهکاں
نشتگ تاگ ءِ کش ءَ میر گیدون
چُپی زر ءَ – چاراں نون
الماس ءِ گوں دورگِند چاران ات
آرام زر ات ، دریا داران ات
چُپ انت زر و هم مَؤج ءِ توار
لرزیت آرام ، آپ په کرار
الماس ءِ نل ءَ ماں دیست انت جوان
یدار ءِ سَنگار انت پیداگ ، و کایاں
اکیان ءِ نین آرامین آپ
سَنگار سلتان شاه انت دریت لاپ
میر گیدون سِٹ کُت چه جَاه
گوانکی جتگ وتی پلیں براه :
« ماسی منیگ ، تو منی ساه
تو شهبانک ئے ، هم منی ٹاه
اوداں بچاریت نیں شما
پس انت منی پیداک ادا ! »
سَنگار نون نزیک و کایان انت
راه اش هم مئی زروان انت
