شَھمیریں ڈاکٹر پیسل بلوچ 25 گْوبشان 2000 ءِ سال ءَ گِچْک پَنجگُور جْوانتاک ءَ ماں کریم ءِ لْوگ ءَ ودی بُوت۔ آئی ءَ وتی بنداتی وانگ چہ جْوانتاک گچک ءِ زانشتجاہ ءَ بندات کرت ءُ تاں پنچ تبک ئِے وتی ھنکین ءَ دَر ئِے بُرت۔ پہ گْیشیں وانگ ءِ ھاتر ءَ 2015 ءِ سال ءَ آ دیم پہ شال رھادگ بوت، آئی ءَ را ءَ اِلم ءُ زانشت ءِ دربرگ ءِ بے کساس شَوک اَت، میڈیکل سائنس ءِ پِڑ ءَ بازیں جُھد ءُ کْوشستے ءَ چَہ پد آ انٹری ٹیسٹ ءِ چکّاس ءَ سوبمند بوت ءُ آئی ءَ را کیچ مکُران میڈیکل شھدربرجاہ ءَ ایم بی بی ایس ءَ داھلہ رَس اِت۔
شَھمیریں ڈاکٹر پیسل وتی کھول ءِ ورنایانی تہ ءَ اولی نودبرر اَت کہ آ انٹری ٹیسٹ ءِ چکّاس ءَ سوبمند بوت ءُ ایم بی بی ایس ءِ پِڑ ءَ آئی ءَ را داھلہ رس اِت۔
آ لبزانک ءُ زانشت ءُ دوستیں نودربرے اَت، آ یک ساپ دِل ءُ سادگیں بنی آدمے اَت کہ آئی ءَ را وتی لس مھلوک بے کساس دوست اَت، آئی ءَ را گْوں ھر کسے ءَ مِھر اَت۔ نْیکراھی ءِ پِڑ ءَ آئی ءِ کھول ءِ مردم زِگر کنوک اِت اَنت، بلے آئی ءَ وتی پنچْیں وھدانی نماز ھِچ کَزاہ نہ کرت۔
آ انچیں پکیر تبْیں ورنایے اَت کہ آ چَہ اِے اَھد ءِ ورنایاں باز جِتائیں کِردے ءِ واھُند اَت۔ اِے نوکْیں اَھد ءِ تہ ءَ آئی ءَ گْوانکْو ھم کارمرز نہ کرتگ اَت کہ بِہ گِند ئے گْوانکو ءِ سوَب ءَ منی کِرد ھراب بِہ بیت ءُ لس مھلوک بلکیں من ءَ ھَراب بِہ گْوش اِیت۔
بلے مروچیگْیں سائنس ءُ ٹیکنالوجی ءِ دیمروئی کرتگیں اھد ءِ تہ ءَ آ مجبور بوت کہ وانگ ءُ زانشت ءِ دربرگ ءِ ھاتر ءَ گْوانکْو کارمرز بہ کنت۔ آ سکّ ءَ بے تماھیں ورنایے اَت، چَہ وانگ ءُ زانشت ءَ اَبید آئی ءَ را تامُر چارگ ءُ سوت ءِ گْوش دارگ ءِ ھِچ شوک ھم نیست اَت۔
انوگیں اھد ءِ ورنایانی پیم ءَ آ چْو گْیشں ھَرچیں نودربرے نہ اَت، وھدیکہ آ پہ وانگ ءَ رھادگ بوتگ آئی ءَ را چِنچو کلدار پہ ھَرچ کنگ ءَ داتگ، واتر اتکگ آئی ءِ کِیسگ ءَ ھما زَرّ پشت کپتگ اَنت، بے مکسد ءَ آئی ءَ یک کلدارے ھم نہ گْوازینتگ۔ پرچے کہ آئی ءِ گْیشیں سنگتی گْوں کتاب ءُ کلم ءَ بوتگ، آ پہ اِلم ءُ زانشت ءَ انچش تُنّیگ اَت، انچشکہ ماھیگ پہ آپ ءَ تلوَس اِیت، آ الم ءُ زانشت ءِ زِر ءِ جُھلانکی ءَ اْوژنا کنان اَت، آئی ءَ را یک دمانے بے کتاب ءُ وانگ ءَ نہ بوتگ۔
آئی ءِ گْیشیں زانشت ءَ آئی ءِ مِھر گْوں وتی لس مھلوک ءَ گیش کرتگ اِت اَنت، چاگرد ءِ مردم ئِے بے کساس دوست اِت اَنت، آ یک مھروان تبْیں نودربرے اَت، آئی ءِ مِھروانی ءِ کسّہ کنگ نہ بیت، وتی زندمان ءِ تہ ءَ کسّے چَہ آئی ءَ دِلگران ھم نہ اَت، بے تِرک ءُ بے تواریں ورنایے اَت آئی ءَ یک مْورے ھم چَہ وت ءَ دلگران نہ کرت۔
راج ءِ بزّگی ءُ بدھالی آئی ءَ مار اِتگ اَت، آئی ءِ مُدام پَنت ھمیش اَت کہ بہ وان اِت، ابید چہ وانگ ءُ زانگ ءَ مارا دِگہ ھِچ راہ ءُ دَر نیست، پرچے کہ آ سرپد اَت کہ بے زانشت ءَ راج کدی ھم دیمروئی کرت نہ کنت۔
آئی ءِ یک مزنیں واھگے اَت کہ من اِلم دربر اَنت ءُ وتی لس مھلوک ءِ ھِزمت ءَ کن آں، بے چے کن ئے کہ اِے زوراکیں اھد ءِ ویل ءَ آئی ءَ را مْوہ نہ دات۔
اِے وَھد ءَ آ کْیچ مکُران میڈیکل شھدربرجاہ ءَ ایم بی بی ایس ءِ پِڑ ءَ اِلم دربرگ ءَ اَت، 28 سْوچکان ءِ روچ، کہ اِے روچ پہ بلوچ راج ءَ آسروکیں روچ ءِ نام ءَ زانگ بیت، بس ءَ سوار اَت دیم پہ شال ءَ رھادگ اَت کہ بسیمہ ءِ ھَند گلگلی ءَ شپ ءِ ساھت سے ءُ چار ءِ میان ءَ دگ ویلے ءِ آماچ بوت، گْوں ھوَار بیست ءُ ھشت مردماں شَھمیر بوت اَنت۔
نوک نِھالیں ورنا کہ چْو درچک ءَ بَر ءُ بُور ءِ نیمگ ءَ چُوڑ جنان اَت، بلے اُمر ءِ نہ بوت، زوراکیں وھد ءِ ویل ءَ آئی ءَ را مْوہ نہ دات کہ آ وتی دیستگیں واب ءَ پیلو بہ کنت۔ آئی ءِ گِستائی ءَ چَہ ایوک ءَ آئی ءِ کھول ءِ مردم نہ بلکیں آئی ءِ دوست ءُ سنگت، سیاد ءُ وارِس، اِلاکہ ءِ مردم کُل گمیگ ءُ پُرسیگ اَنت۔
آئی ءِ پِت، پَزل ءَ وتی اُمر پہ پوریاگری ماں درمُلک ءَ دبئی ءَ گْوازینت، آئی ءِ واھگ ھمیش اَت کہ منی ورنائیں بَچ وان اِیت، اِلم دربارت ءُ لْوگ ءِ رُژنائیں چِراگے جْوڑ بیت، بلے بے ریاھیں ملکموت ءَ آئی ءِ واھگ گْوں ھاکاں ھوار کرت اَنت، پِت ءَ وتی چُک ءِ مُراد نہ دیست اَنت۔
چہ آئی ءِ گِستائی ءِ کْولنجیں درداں، مات ئِے ارساں چْو جمبَر ءَ گْوار اِیت کہ پَیسُو پُل من تئی مُراد ءُ وشّی نہ دیست آں، تو بے وھد ءُ موسم ءَ اشتاپ کرت ءُ شُت ئے، اِے اِمروز پہ من نوں چْو کیامت ءَ اِنت۔
پَیسو جان تو یک پُلّے اَت ئے، تئی گِستائی ءِ گپ کنگ نہ بیت، ترا اِے وھد ءَ روَگی نہ اَت، باز کار کنگی اَت، بلے چے کن ئے، زاناں تو ھُدا را دوست اَت ئے، زوت اَچ ما سِست ءُ شُت ئے، تئی یات، تئی مِھروانی کدی شموشگ نہ بنت، تو جسمانی دروشم ءَ اَچ ما جُتا ئے بلے تئی گپ ءُ یات انگت مئے دلانی تہ ءَ نکش اَنت۔
گُڈ سر ءَ یک شِئرے پہ تئی رپتگیں ارواہ ءَ نَدر اِنت
دِلانی تہ ءَ تو مئے زندگ ئے ما زاناں چہ اِد ءَ رپتگ ئے بھِشّت ءَ دُنیائی نِشتگ ئے سنگت ءُ بْیلاں گوں وتی تو وان ئے کِتاباں دربر ئے ھالاں ھَمود ءَ سر کن ئے پہ راج ءَ وتی ءَ پگر کن ئے بے ھال ما زاناں تو نہ بہ ئے ھمبل دَراھیں سَئی اَنت تئی یلداتگ تو امروز اِے کْوڑھیں ھر روچ اِد ءَ باز جْیڑھیں شھیداں سلاماں سر بکن رازاں دراھیناں دَر بہ کن کاراں تئی اللہ شَر بہ کن کاینت تئی رند ءُ پداں کسے نہ جلّ ایت اِنت اِد ءَ تو بیتگ ئے اَچ ما جُتا دُرستیں رونت پچی ھُدا
