ماہ چنچو دُوریں
آزمانکار : عالیہ شاؔہ
ہمگام : آزمانک
ماہ چنچو دُوریں: جِنک تو مُدام ہمے تہاری ءَ دری ءِ دپ ءَ نشتگئے ءُ آزمان ءَ چارگ ءَ ئے، ماہ دَر کیت شرّ در نئیت شر بلئے ترا مُدامی دست گُل ءَ ئیں ءُ چمّ ہَمودا ہاں نزاناں چونیں ترا!
ءُ جِنک ماہ نا ! منّ گوں تو ہَبر کنگا اُوں کدی تو دِلگوش ءَ گومن کنئے ءُ منّا پسّو دئیئے تو بیا ڈنّا دْروست تئی چارگ ءَ اَتکگاں۔ ۔ ۔ ماہ نا ( آئی ءَ گرانیں ساہ اے کَش اِت) شرّیں کمو رندا منّ کایاں۔ ۔ ۔
بلئے ماہ نا پاد نیئتک ءُ وتئ کتاب آں چارگ ءَ لگ اِت ءُ شرّ کنئگاَ سہتے ءَ رند انچو ھیران ھیران ءَ نِشت ءُ چیزے دست ءِ کُت کہ آئی ءَ کندگ ءُ گریوگ اَتک۔ ۔ ۔ تو مَچی پیشانی سرا چے جوڑ کنئگاَ ءِ مرچی بچک؟ بچک ءَ پسّو دات” تئ واستہ مندریکے جوڑ کنئگ ءَ آں منّ رؤاں گڑا اِے ترا پدا منی گوما بند اِیت گوں” ماہ نا : ھھھھ تو نوں شَرّ گنوکئے منّا پیشی مندریکے دئے ءُ رؤئے پدا گُشے کہ تئ گوما بندیت گوں۔ ۔ ۔ اے وَ ھُشک نبی ساری ءَ پْروشیت۔
پدا گڑا بِزان منّ ترا چے سِستاں؟ بچک: ہبر نزان ءِ چیا کن ءِ تو ماہ نو! اے مندریک من زاناں ھُشک بیت بلے نہ پْروشیت چیا کہ منّ پہ مہر گْوند داتگ ءُ جوڑے کنگا آں ہما روچ ءَ وہدے کہ پْروشت بِزان منّ واتر نکناں پَہ تو نیا آں تو بِزان منّ نیست آں گڑا۔ ” ماہ نا ءُ ماہ نا! کدی ماہ نوو کدیگینے ترا توار کنگا آں اے چی یے ترا دستائیں ءُ چے جیڑگا ایت تو پدا بلکیں آئیا آپیں یاد کنگا ئے ۔ ایر کن وتئ چیزاں نوں بیا رؤاں ڈنّا دْرستیں جِنک ڈنّ ءَ نشتگاں تلّو ءِ سرا تہار ماہ ئیں بلئے جنکانی دیوان ءَ تہاری ہم وشّ ءُ زیباء کُتگ اَت دْروست کندگ ءُ مسکرا کنگ ءَ اِتاں بلئے ماہ نو اُودا ہم دْروستانی تہاں نشتگ اَت ءُ آزمان ءَ چارگ ءَ اَت گْشئے چیزی شوہازگ ءَ اَت کے ہمود ءِ نِشتگیں جِنکاں چے ہانی ءَ گُشت ہانی: ” ماہ نو تو زانا کندگ نزان ئے گڑا جانے من دْرستاں کند اِت ءُ دپ یَکّ کُت ءُ گُشت کندگ زانتیں بلئے کندینگ ءِ ماں نزاناں۔ ۔ ۔” سہتے ءَ رند پیریں زالے اَتک ءُ جِنکاں گْوشتے کہ شُما زانا شپ ءَ گوں روچ کَن ایت مرچی بْرویت بوپس ءِ نوں چیا نشتگ ئے ہِنچو بے استیں کندگ کنے بانُکیں ماہ نا ءَ بچار ءِ شُمئے ہمراہیں چنچو گران ءُ سنگینیں ماشاءاللّٰہ۔ ۔ ۔ ہُوران: “ھممم ماتی ما وَ بلئے بیمار نہ اِنت کے ما چو سنگ ءِ بُت ءَ بہ بیں واجہ ہُدا ءَ مارا اے زندگی اے واستہ نداتگ کہ سِنگ ءِ بُت ءَ بباں۔ ۔ ۔” ماتی: ( زار زار ءَ جِنکاں گْوشتے ) بس اِنت نوں نا لوٹی ہِنچو چالاکی شاباش پادا ءِ چداَں چے نوں بْرو اِیت بوپس ات سکّ شُمئے زبان دراج بوگ ءَ اِنت ہَبر شما باز زان ءِ۔ ۔” روچ دراتک مُرگانی چری چری ءِ آواز اَت ءُ سُہبے روشنی اَت مرچی گْش ایگاں سُہب چو وشّ وشّ ءُ سارت اِنت درچکانی سرا بُلبُل ءُ مُرگانی دیوان اَت۔ زندگی چو سُہب ءِ وڑا بوتین مردم چون زیباء بوتگ اَت گڑا۔ ۔ ۔ ماہ نا ءِ مات: بانُک منی ماہ نُل تو پاد اتکگئے قرباناں بْرو مہٰلا گِیشّ تیار بو تئی دزگہار ءِ مرچی ہَبر بندی اِنت۔ ۔ ۔
ترا رؤگ لوٹی آئی ءِ کرا بے تئیگ ءَ گڑا تہنا اِنت پدا تئی دوستگیں دزگہاریں بے تئیگا ہچّ نَکنت اِیں تو زانئے دْرستاں چے ساری بْرو. ماہ نا: امّاں منی تبیت وشّ نہ اِنت تئو زانئے منا باز مردمانی توکا نندگ ءُ پاد آہگ وشّ نبیت زیادہ منّ ءَ راہ مدئے منی دل نہ لوٹگ ءَ اِنت۔ دزگہار منّا پہم اِت کنت اِیں۔ ماہ نا ءِ مات: (آءءء ساہ ءِ مزنیں کشیت ئِے ءُ چارِتے) تو پہ کہ وتا ہِنچو ابیتک ءُ تہنا کُت ءَ دل منی ھَسگ بیت وہدیں گنداں تْرا ءُ چاراں تئی ہمسریں جِنکاں دزگہاراں دْروست پہ وتا نِنداں گد دوچاں، ننداں چیز زوراں بلئے تو بس دْرائیں روچ ہَمے بندیں بان ءِ تہا کپتگئے روچ ءَ اِے پیش ءِ مُندریکا ءُ سُہریں سَری ءَ چار ءِ ہر شپ دستاں گُل ءَ کنئے ءُ ماہ ءِ ودارا دری ءِ دپا نِند ءِ۔ ۔ ۔
زندگی بہ جیڑگ ءُ افسوس ءَ نگوزی تو ماشاءاللّٰہ وانِندائیں جِنکے ءِ منّ ترا کم گْوشاں تو باز بہ پہم۔ ۔ ۔ تئی گہار ءَ تئی واستہ نوکیں گُد دَر کُتگ پِر کنے نَدراں منّ پہ تو منی بانُک۔ ماہ نا باز دیراں ہاموش اَت ءُ پسّو ءِ ہم وتئی مات آرا ہچّ نہ کُت کمو دیر نگوَستگ ءَ کہ ڈنّا چے کوکّارے گوما آوازے ماہ نا ءِ گْوشاں کپت ءُ ماہ نا ءَ تہنکیں بچکندے ءِ گوما گُشت” اَتک ہمیش اِنت بے گِرند ءُ گِروکا” شاھین: ماہووو ماہ نا: بُگش شاہووو منّ کاری نیاں کوکّار چیا کُتگ تو شاھین: تئو کاری نئے گڑا منّ کدیگینے تئی آہگئے ودار ءَ نشتگاں تو نیائے منی سور اِنت ءُ تو نزیکا نیائے۔ تو نیائے منّ جُل ءَ نباں گڑا۔
ماہ نا: تو زانا وت سر ئے کہ جُل ءَ نہ نند ئے؟ شاھین: گڑا تو زانا انچو یلّہ ءِ کہ منی سورا نیائے!! ماہ نا: کدی گُشت ءَ منّ نیاہاں؟ شاھِین: گڑا کدی کائے روچ نیمروچ ءَ رسِتہ۔ منّ تئی رندا اتکگاں ءُ تئ امّا آرا منّ گُشت ءَ سِن منی سور ھلاس نبی تو منی کرا ءِ۔ گوشادی ءَ وتئی گُداں بند چیز زوراں رؤاں مے لوگ ءَ ۔ مے دْود نہ انت بلوچ ءِ کہ بانور وتئی ہبر بندی ءِ روچ ءَ دزگہار ئے لوگا بْرو بلے منّا دْود ہاں چے گیشتر تو دوستر ئے۔ ۔ ۔
ماہ نو: شرّیں بانُک ہِنچو کوکّار نالوٹی منّ تیار باں تو بہ نِند رؤاں گڑا۔ شاھِین: نوں نِند کموکے منی کشا ءُ منی پسّو ءَ بدئے ماہ نو: کُجام پسّو ءَ بدیاں؟ شاھین: زھران کُجا شُتگ؟ ماہ نا: آہء! شاہو منّ نزاناں کُجا شُتگ بس منّا ہمے گْشت ئے کہ منّ زوت واتر کناں کایاں اے پیش ءِ مندریک ءُ سَریگ منی سرا دات ئے ءُ شْت۔ شاھِین: تو زان ئے چنچو وہد انت شْتا 5 سال گوَستا انگتا تو انچو ودارا ءِ گْشئے زی ءُ پھری شْت ءَ۔ ۔ ۔
ماہ نا: منّ زاناں بلئے منا گْوشتگ ئے منّ کایاں گڑا الّم کیتیں۔ بس اِیں نوں اے گپّاں یلّہ دئے بیا رؤاں شُمئے لوگا تئی دست ہم ھنّی کنگ لوٹاں پدا ھُشک نبنت۔ شاھین: ھممم! مُدام کہ ترا جُستے کناں گپّ ءَ بدل کنے دگہ گپّے تہا دَور دئے تو شرّیں بیا گڑا رؤاں۔ مرچی ہر کس شوک ءُ نوک دابیں ہر نیمگا جلوا ءُ ناچ ءُ سہبتیں۔ ۔ ۔ گوْنڈو مزنیں جوان دْروست دِلگوش اَنت ءُ گل ءَ بالاں لوگ ءِ تہا اولی سور اِنت شاھین بانور اِیں۔ ۔ ۔
بلے شاھین وت ہنچو گل نہ اِنت کہ ہنچو وتارا پیشدارگا اِنت ایّوکا شاھین ءِ مات سرپدیں ءُ گِندگا اِنت کہ شاھین ءِ بچکند ءِ پشتا چونین دردے زاھِر بیت کہ دِلا درد کپی ۔ ۔ ۔ شاھین ءِ مات: شاھین تو بانور ءِ گل بو گَل نبئے گڑا جلوا نَدئے ءِ پدا بانوری ءَ۔ شاھین امّاں منّ باز وشاں گل آں اِے مُرادی روچانی واستہ ہر جِنک گل بیت ایں چیا منّ گل نیاں۔ شاھین ءِ مات: ( دست وتئ شاھین ءِ سرا ایر کُت ءُ گْشت) کولیگاں منّ تئی مات آں ءُ تو منی شیکم ئے ھُونی ءِ تئی گْشگ ءَ چے ساری منّ سئی باں کہ تو چون ئے ءُ چے لوٹئے ۔ ۔ منّ زاناں تو وتی دوستگیں دزگہار واستہ جیڑئے باز۔ ۔ منّ زاناں تئو ءُ ماہ نا در کسانی ءَ چے یکّے دوئمی ءِ ہمراہ ءِ ءُ شما چنچو یکّے دوئمی ءَ دوست دارئے گہار ءِ شما۔ ۔ ۔ منّ اے زاناں کہ در کسانی ءَ شما ہرچی کُت ءَ دوئیناں اورا کُت ءَ پجی ءَ کتُ ءَ شمئے بواہگ ہم ہمیش بوت ءَ کہ شما بانور ہم یکّیں روچا ببے یکّیں جُل ءَ شما ببے۔ ۔ ۔ بلئے سور ءُ سانگ نسیبے اللّٰہ بادشاہ یے آئی ءِ ہم در پچّ بیت آ پدا تو گون بہ وتی دستاں گوں ماہ نا ءَ بانور کنے۔ ۔ دلا مَجیڑ ہنچو وتیگا اے وشیں روچ پہ آئی واستہ ہم کیتیں آ ہم منّا دوستیں تئی وڑا۔ شاھین:( وتی اَرس دست ءِ سرا ساپ کُت اَنت ءُ بچکندایت:) ہئو امّاں! راست گشئے تئو بس منی دل پہ ماہ نا ءَ سکّ نازرکیں تئو زان ءِ کہ منّا گہاراں چے ہم دوستریں۔ منّ گْشاَں ماہ نا وتی دردیں چے در بیت اِیں بلئے وتارا وت چنچو درد دئیگا اِنت آہ وت ہم نزانتیں۔ ۔ ۔ اناگہی جِنکانی آواز بوت آ اَتکاں ءُ لوگ ءَ پْترتاں گوں کندگ ءُ مسکرا ءَ دْروستاں شاھین گِپت گْوشت کہ اَدہا تئو یسرا دلا دَور مدئے انگتا بانور نہ اِنت ساری ءَ شُما گریوگا اِیت۔ ۔ شاھین ءِ مات: ( بچکندگ اِت ءُ گْشت) شرّیں کہ شما اتکے ہانی! وتی دزگہار ئے گوما بے منّ رؤاں۔ ہانی: جی اَدہا ما نوں اے ہپتگ ءَ ہمدا اِیں۔ ۔ شاھین: شما ہئو سرگوپ ءِ ہر سور یے بیت شما وَ گون ایت۔ ھھھھ ( جِنکاں دْروستاں کند اِت ءُ گْشت) “راست گشئے بے مے گہ سور ہاں تام مان نیست ایں۔ ۔ ۔ اگاں ما دْروست چو ماہ نا ءِ وڑا بوتیناں گڑا سور چو بے بلائی پُرس ءع وڑا بوتگا۔ ۔ شاھین: (ترانگا کپت) ماہ نو کُجیں شُما دْروست ہمدا ءِ گندگ نبی کُجیں ماہ نو؟ ہانی: ماہ نا منی دلا نو روچا ہم ماہ ءِ شوہازگ ءِ واستہ چات یے لمبا گڑا نشتہ۔ گْوات سارت سارت ءَ کنگ ءَ انت موسم سکّ وشّ ءُ زیبائیں ءُ دوئمی نیمگا ڈل ءُ چاپانی تواریں ۔ ۔ ۔ ماہ نا نشتگ ایّوکا برانڈا ئے چیرا ءُ جِنکاں چارگ ءَ اِنت کہ سمبہگا ہاں ءُ دوئمی نیمگا چاپانی ہم تواریں۔ ۔ ۔ ماہ نا: زھران مے کہ سنگھے ہبر بیت گڑا تو منی دیما کپ ئے؟ زھران: ہئو چیا زانا ڈانس ہبر کے بیت تو زانا چیر بہ؟ اِدِا ڈل بی چاپ نازینک بیت منّ وَ گْشاں ترا من جُل ءَ چے در کناں کاراں اِدِءَ دْروستانی گوما ناچ کنیں گوں ماہ نا: ھھھھ تئ ہبر وشّاں تو مُدام منّا انچو کندین ءِ پرچا بِزاں؟ کئیت ہما روچ گڑا باریں چاراں تو چے کنے۔ زھران: ہئو منا تئ کندگ سکّ دوست بنت۔ چیا گَم کنے تو منی ماہ نو ءِ روچ کایاں انشاءاللّٰہ کہ تو منی بانور بئے۔ ۔ ۔ ( آوازے توکا پیداک اِیں) ماہ نا ءُ ماہ نا ہچّ نہ گشئے تو؟ تہنا برانڈا ءَ نشتگئے چے جیڑگا ئے ماہ نا: (گُڈایت ءُ گْشی ہاااں ہچّچ منّ وت بس منّ) شاھین: بیا نوں منی دستاں شوک شوک ہنّی کن تو نندئے نندئے کُجا گار بہ ہنچو مَجیڑ پہ خُدائی جِنک منّ ترا گْشگاَہاں وتی ھیالانی دربار جاہ ءَ بند کن سِن منی سور اِیں۔ ۔ ۔ ماہ نا: شرّیں ہبر زانت!!!
روچ گوْزان اتاں سور ءِ وشّیاں گوں ءُ سورئے روچ اَتک ءُ سور بوت دْروست گل اتاں ءُ یکّے دوئمی ءَ گوں کسّہ آرگا اتاں بلئے ماہ نا مُدامی روچانی وڑا مرچی ہم دْروستاں چے ابیتک ءُ گِستءَ ایّوکا نشتگ اَت کہ ہانی اَتک ءُ کَش ئے نشت گوں۔ ۔ ۔ ماہ نا: تو مرچی منی کرا چونیا نشتگئے ہال کَن باریں ہانی: ( گوں گَمی گیں بچکندے ءَ) منّ زانا تئی دُشمن آں کے تئی کرا نانِنداں دزگہاراں۔ ۔ ۔ بس ترا چو گِنداں چارِت نکناں منّ چمیشہ مُدام کندن ءُ دُور داراں وتارا۔ تو وتئی اَرس ہاں داشت کنئے بلئے منّ کہ ترا ابیتک گِنداں منی اَرس نہ اوشت اَنت تئی وڑیں دل منّا گون نیست۔ ۔ ۔ ماہ نا: شُما دْروست گنوک ءِ منّا زانا چونیں! ہانی: وتئی دلا دست جن! تو ہمیش بوتگ ئے؟ انّاں مے دزگہارانی تہا دْرستاں چے گیشتر کندوک ءُ مسکرا کنوکیں جِنک بوتگئے۔ ۔ ۔ ہما روچ ءَ یات کن وہدے کے ما اورا نشتگاں دْرستیں پیریں زالبولاں گُشتا کے” ماہ نا شمئے گوما مَبوتیں کؤر ءِ آپا بْرتگا شمارا” ہانی ءُ ماہ نا: ھھھھ ماہ نا: ہئو یات اِیں منّا۔ تو پدا گُشت ءَ کہ آپ مے میتگیں پیریں زالبولاں بہ بارت کہ باز آں!!! ہانی: ھھھھ منّ وَ انگتا ہمے وڑ گْشگ لوٹاں بلئے منی آہ دزگہار ءَ من نہ گِنداں باریں کُجا گار کُت ءَ ماہ نا گُشتگے کہ آ روچ وَ نیاہاں کے بے کندگ ءَ گوْزاں منّ چُشیں روچ مہ گنداتاں کہ منّ مہ کنداں۔ ۔ ماہ نا: ھممم!! گوَستگیں روچ گوَستگاں ہانی! نوں آ وڑا ہچّ نبی۔ ہانی: دْروست بی اگں تو وتی دل ءِ دریگاَں پچّ بکنے ءُ بچار ءِ کہ یکّ مردمے ئے رؤگا زندگی ھلاس نبی زندگیں مردم نہ اوشتاں پہ یکّے ءِ رؤگا۔ ۔ مرچی شاھین ءِ سور ءِ روچ اِنت انچوش کہ ترا یات ببی ہما روچ کہ ماں شما گُشتگ بوتا “شاہُو وہدے تئی سور بیتیں گڑا تئی گوما ماں دْروست بی وتارا شوک کناں دْروست وتئ گُداں یکّ کنن ئے” شاھِین: ھھھھ شما گنوک ءِ منّ ءُ ماہ نا وَ اورا بانور باں شما وتیگا وت زان ئے۔ ۔ ہانی: یات اَتک ناں! ماہ نا: منّا دْروست یاتاں من ہچّ ءَ بے ہال نیاں بس دل منی نوں آ وڑ ہچّ نہ لوٹئ۔ ۔ ۔ ہانی: ماہ نا! گوَستگیں روچ ءُ رَپتگیں مرد واتر نکناں نیاہاں! وتارا مرچی گیں روچ ءِ واستہ بس وتی یاتاں چے ھیالاں چے آزاد بکن بچار بس اے زندگی ہما زندگی ما شما ہما ایں بس وہد کمے سر ءُ چیر بوتگ۔ ۔ ۔ ” وہدے کہ ہانی پاد اتک ءُ شْت گڑا سکّ دیراں داں ماہ نا ءِ اَرس بند نبوتاں ءُ مرچی شاھین ہم گون نَکپت گوں آئی ءِ اَرسانی پکّ کنئگا۔ ۔ بلئے شریں سہتے ءِ گریوگ ءَ چے رند سما کُت کہ گشئے آئی دل مرچی کمو سہبکتر بوت۔ ۔ وتئ گْشان ئے لمب یے زُرت وتی اَرسے ساپ کُت اَنت ءُ پاد اَتک شْت بانا وتی چیزے در کتاں ءُ پدا چمّے اَرس بوت اَنت۔ ۔ ۔ سَکّیں گِرانیں سہتے اَت کہ گشئے ارواہ اے چہ جانا در کپگ ءَ اِیں گْش ایگا ساہکندن ءِ وہد اَتک۔ ۔ ۔ بلئے آئی ءَ ھِمت کُت ءُ وتی چیزاں پیشے بستگیں مندریک ءُ سُہریں گْوشان در کُت اَنت ڈنّا دراَتک مزنیں داوت ءِ آس روک اتاں آس ءِ تہا دَورے داتاں ءُ نشت ہمودا تہ ہما وہد ءَ چار ایت ئے آس داں کہ اشکر بوتاں۔ ۔ ۔ ہانی گوں جِنکاں اَتک ماہ نا ءِ کوپگ ءِ سرا دست ئے ایر کُت۔ ۔ ماہ نا: (سر چست کُت چار ایت ئے ءُ پاد اَتک ءُ ہانی یے بگلا کُت بس گریتے) ہانی مرچی گْش ایگا منی ارواہ ءَ بال کُت 5سال بیت منّ چو سکراتا بوتگاں منّ زانت ءَ منّ زندگاں یا کہ مُرتگاَں مرچی بلئے منی اَرواہ دراَتک منّ مرچی سرجما مُرتاں۔ ۔ ۔ ہانی: ( ماہ نا ءِ اَرس پَکّ کُت اَنت) مرچی ماہ نا ودی بوتگ ہما ماہ نا کہ دل وشّیں جِنکے بوتگ۔ ۔ ۔ مرچی گیں سوگات پہ شاھین ءِ یادگاریں سوگاتے بیت کہ آئی ءَ وتئ ماہ نا سور ئے روچا رسِتا۔ ۔ ۔ ماہ نا تو مرچی بچار تو آزاد ءِ تو بس تو ءِ تو انسانے ءِ زمین ءِ سرا ءِ زمین ءِ سرا ہرچی تئی گیں آزمان ءِ تَلبگار مَبو آئی ماہ ءُ استال پہ ما نیاں۔ ۔ ۔ جِنک دْروست دست ماں دست بوتاں ءُ دیم پہ بان ءِ نیمگا رؤگا لگ اِتاں کہ چمودا چے زالبولے ءَ توار پر کُت کہ ہانی ماہ نا شُمارا بانور لوٹگا اِیں۔ ۔ ہانی گوں باز شیتانی ءَ گْوشی” تو ڈے مرچی وَ مارا بِل ترا اے سرگْوپ سمبہائیناں مارا پدا کہ سمبہائینی” ہانی شرّیں شرّیں تو بہ نِند وتئ جُل ءَ مرچی انگتا۔ جِنک کندان بوتاں ءُ شُتاں بانا سہتے ءَ رند زالے اَتک ءُ توارے کُت آں کہ وارگ بور ءِ رندا تیار ببئے ۔ ۔ بلئے جِنک مرچی اَنچو گلہ بال اَتاں وتی دزگْہار ءِ واستہ کہ وَرگی ہم نیئتاں۔ ماہ نا ءِ منّنگے دْرستاں چارات گُشت ما رندا وَرگ وراں!!!! ہمے وڑا روچ روزرد ءَ اَتک ءُ سَر بوت دْروست ایشتاپ ایشتاپا تچگا اتاں کہ نکّاہ ءِ وہد نزیک اَت۔ ءُ ماہ نا ہم جِنکانی گوما دلگوش گندگا پیداک اَت سمبہ اتگا۔ ۔ ۔ ہانی ءَ گْشگ ءَ اَت کہ شاھین ءَ چے پد تئی سور ببات۔ ۔ ۔ زالبولے چمّودا گْوزگ ءَ اَت گوشی آمین دْروست شما جُل ءَ بباتے پجیگاَ۔ ۔ ۔ ہانی ءُ ماہ نا: ھھھھ زانا ما شمئے دیمے وارتگاں۔ ۔ ۔ شپ اَتک ءُ تہار ءَ سَر بوت ءُ نکّاہ بوت سالونک ہم تہتا شُت۔ ۔ ۔ شاھین ءَ ہال سر بوت کہ ماہ نا ءَ مرچی کنداِتگ ءُ مسکرا کُت ءَ گَل ءَ چے وتئی چمّے ہم نزْ نہ کتاں گْشی مرچی” منی زندگی ءِ وشّتریں روچیں کہ وتئی نوکیں زندگی ءِ تہا منی گْہار پدا دو بھر منّا رسِت شکریں رب ءِ پاک ئے کہ وتارا کُت اے۔ ۔ خُدا بکن کہ ماہ نا ءِ زندگی آباد ببات۔ ۔ ۔ دْروست چہ بانا دراَتکاں ءُ شْتاں کہ سور ہم نوں ہلاس اَت شپ ہم تہاری اَت ءُ اناگہئی ماہ نا ءِ چمّ کپتاں آزمانے نیمگا ءُ ماہ ءِ دیست ءُ ہمودا جلیت ءُ پادے داشتاں۔ ۔ ۔
“ماہ نو منی ارواہ! زندگی ءَ اگن ترا چا منی نیمگا درد ءُ گم رسِت اگن چمّاں تْرمپے اَرس کَپت گُڑا تو بہ پہم ءُ دلجم بو کہ منّ نیست ہاں” ماہ نا: (پہلرزیت) بچکند ایتے ءُ ماہ ءِ نیمگا چار ایتے” ماہ چنچو دُوریں”۔ ۔ ۔ ۔ ۔ !!!!
سُہب گشئے ہِنچو سال ءَ باد مرچی بوتگ اَت ہر نیمگا چری چری ءُ سارتیں گْواتے کشگا اَت۔ ۔ ۔ نوکی سُہب گوں نوکیں زِندا مُراد بات باُنکیں ماہ نُل ترا…..
