لیو ٹالسٹای / کریم بلوچ
دومی در :
سمیون هما مرد ءِ نزیک ءَ شت و آئی ئی چارت . دیستی : ورناییں مردے ، جاندراهیں ، هچ دابیں ٹپ و توری یے آئی ءِ جان ءَ نیست ات . تهنا دیستی که مرد ءَ گوهر ( سارت ) انت و گوئش ئے ترستگ . وتی تکه داتگ ات و سری جهل ات و سمیون ءِ نیمگ ءَ نه چارگ ات . گوئش ئے بے وس و نزور انت و وتی سر ءَ چست کُرت نه کنت . سمیون نزیکتر بوت و یگبرے که گوئش ئے مرد چه واب ءَ پاد آتک . وتی سری چَهر دات و چمانی پَچ کت انت و سمیون ءِ نیمگ ءَ چمی شانک دات . چمی گوئش ئے مهر ءِ زرے ( دریا یے ) ات و گوں مرد ءِ همے پر مهریں چارگاں ، مرد ءِ مهر بوٹ دوچ ءِ دل ءَ نکش بوت . بوٹ دوچ هما دمان وتی دست ءِ ٹپُری زمستانی بوٹاں ڈگار ءَ هیرّ دات انت ( سَٹت انت ) ، وتی سرین بندیں لُنگ یا چادری پاچ کرت و بوٹانی کش ءَ نات و وتی گنجی پراکی کشیت و وتی گوئشت : _ باریں گوئری کنت ؟ پیکه جُهد بکناں ! گوئری به دیاں ! پیکه گلائیش به بیاں ! سمیون مرد ءِ انیچک ( آرنج ) ءَ گپت و آئی ءَ چست کناں بیت . مرد چست بیت و سمیون دیست که بارگیں و وش بالادیں مردے . پهک و پلگار ات . دست و پادی دراه و جوڑ اتنت . دیمی هم دلکش و پر مهریں دیمے ات . سمیون وتی گنجی پراک ءَ آئی ءِ کوپگ ءَ ایر کرت . بلے آئی وتی دستاں ، گنجی پراک ءِ آسینگاں ( آستونکاں ) مان کت نه کت . سمیون کُمک کت و آئی ءِ دستی ماں آستونکاں کت انت و کنجی پراکی گوئر دات و چادری هم آئی ءِ سُرین بند ءَ بست . سمیون وتی درتگیں کلاه ءَ هم چه سر دور کرت و لوٹتی آئی ءِ سری بکنت . بلے گوهر هما دمان ءَ آئی ءِ کوٹیں سَرگ ءَ چو استیزگ ءَ مان بست . گڑاں پگری کُت : « منی سرجمیں سر کوٹ انت ، بلے آئی ءِ سر ءِ مود ، بَز و دراج انت .» وتی کلاهی اپدا وتی سر ءَ ایر کرت . « گهتر انت که زمستانی ٹپری بوٹاں آئی ءَ پاد به دیاں ». آئری نادینت و زمستانی ٹپری بوٹانی آئی ءِ پاد ءَ دات و گوئشتی : _ اے داب منی برات . نون یک کمے به سُر و وتا گرم کن . ایدگه کاراں ویل کن که بے ما کننتش . راه شُت کن ئے ؟ » مرد اوشتات . وتی پرمهریں دیدی سمیون ءِ نیمگ ءَ شانک دات انت ، بلے چیزی گوئشت نه کت . _ پرچا هبر نه کن ئے ؟ هیر انت اداں زمستان ءَ گوازینت نه کن ئے . نون بزور منی دزلٹ ءَ ، اگں شُت نه کن ئے و نزورئے . پر تئو کُمَک بیت . ترا دیما بارت . سمیون سرگپت و آرام ارام دیما روان و دیما جُنزان بوت . آئی روان ات و آئی ءِ همراه هم آئی ءِ کَش ات و پُشت ءَ پَشت نه کپت . آهاں راه ءَ روان اتنت و سمیون آئی ءَ سوج کُت : _ تو کُجام هَند ءِ مردمے ئے ؟ _ من ادی ( ادانی ) مردمے نیاں . _ اد ءِ مردماں من زاناں . هیر تئی سر چونکا اداں کپته ؟ اے کلیسای ءِ دروازگ ءَ ! _ من گوئشت نه کناں . _ بلکیں مردماں شما را دلسیاه کرته و اداں ویل کرته ؟ _ نه ، هچ کس من ءَ دلسیاه نه کرته . هدا ، من ءَ چو شزا داته ! _ هدا وت هر چیز ءَ زانت ،هئو ، سرجمیں چیزان ءَ . باریں شما را کجا روگی انت ؟ _ هر جه که ببیت ، پر من یک داب انت . سمیون هبکّه و هئیران بیتگ ات . دُزّ و ره گریں مردمانی داب ءَ نه ات . چو جو ءِ آپ ءَ نرم و وَش هبرے ات . وتی باره ءَ هچ چیزی نه گوئشت . سمیون پگر کناں بوت : « باریں چُشیں هیرانی هبر کم انت ؟ » و مردی گوئشت : _ هیر اگں اے داب انت ، گڑاں گوں من بیا که منی لوگ ءَ رویں . اوداں کَمُکے آرام ءَ کن ئے . سمیون روان ات و آئی ءِ همراه هم ، آئی ءِ کَش ءَ ، گوں آئی همراه ات . گوریچ ءِ گواتے کشیت و سمیون ءِ جامگی چست کت . سارتی و گوهر آئی ءِ جان ءَ لرزینت . آئی وتی زال ءِ درتگیں کوٹ ءِ تها گیشتر وتا پتات . گرانزانی بَدِت انت . پگر کناں بوت که آئی ءِ زال ، آئی ءَ چے گوئشیت ؟ : « اے توئے ؟ تئی کوٹ کُجنت ؟ رپت ئے که جوانیں و نوکیں دراج کوٹے بگرئے و بیارئے ، بلے هنون بے گنجی پراک یهتگ ئے و هنگت دگه لوچیں همراهے هم گوں وت زرتگ و یهتگ ئے ؟ » گوں وتی گوئشت : « ماتریونای ءَ منی کار دوست ءَ نه بیت » ! و وهدے که وتی لوگی ماتریونای ءِ هیال ءَ کپت ، سمیون دلگیر بیت . و وهدے که درآمد ءِ نیمگی چارست ، گڑاں کلیسای ءِ ترانگ ءَ کپت که چون درآمد اوداں ، آئی چمانی تها چارست و چون چه آئی ءِ چارگاں ، آئی ءِ دل و جان گرم بوت .
