لیو ٹالسٹای / کریم بلوچ
نهمی در :
هبرانی تها جنین آدم گوئشت : _ اے گپ شش سال پیش ءِ گپے . یکیں هپتگ ءَ اے زهگلکانی پت و مات بیران بوت انت . اے یتیمانی پت اش سئے شمبے ءِ روچ ءَ کَلّ کرت و ماتیں ، آدینگ ءِ روچ بیران بوت . اے یتیماں سئے روچ رند چه پت ءِ بیرانی ءَ ، چه مات بیتگ انت . آهانی مات هم ایدگه روچیں بیران بوتگ . آ وهدی ما گوں اے زهگلکانی پت و مات یکیں کلگ ءَ نشتگ اتیں و ما هموداں همساهگ اتیں و مئی لوگانی دیوال هم یکے ات . آهانی پت هم تهنائیں مردے ات و کس و مردمے آئی ءَ نیست ات و جنگل ءَ ، دار و درچکانی گُڈگ ءَ ، گلائیش ات و یک روچے کار ءِ وهد ءَ درچکے آئی سرا کپیت و هموداں لَپَچ بیتگ ات . و تهنا چست اش و لوگ ءَ آرتش و لوگ ءَ وتی ساهی ، هدای ءَ دات . و مرد ءِ زال هم هما هپتگ ءِ آهر ءَ وتی لوگ ءَ تها چِلّه بوت . تهنا و ایوک ات . و همودان وتی لوگ ءِ تها تهنا ، اے جاڑیں زهگان ءَ چله ( چُک مات ) بوتگ ات . ایشانی مات ءَ هم کسے و مردمے نیست ات ، نه ماتے و نه گهارے و نه دگه کسے . هئو ، وت هموداں تهنایی ءَ چلّه بوت ات و وت هموداں تهنایی ءَ بیران بوته . هئو مدام نیزگاراں سَکّی ءِ وهد ءَ کس و مردمے نیست . یک سُهبے من شُتاں تاں وتی همساهگ ءَ بچاراں . آهانی لوگ ءَ مان بیتاں ، من دیست که دلترک بیته و لاشی هموداں کپتگ و سارت بیتگ ات . هئو ، هنچو که بیران بیتگ ، لاشی همے جنکو ءِ سرا کپت ات و ایشی ءِ پادی لَپَچ گرتگ ات . مردم مُچ بیت انت ، ششتین ، گد ایں گوئر ءَ دات . داری پیٹی یے پر آئی ءَ تیار کرت و بُرت و کَلّ ایں کرت . گپ چوش انت منی جوانیں مردماں . چو زهگاں تهنا منت انت . آهاں ما چون بکتیں ؟ ماں سرجمیں کلَّگ ءَ ، آ وهدی تهنا من ءَ شیری زهگے هست ات . من وتی بچلُک ءَ هشتمی هپتگ ات که شیر دیگ و میچینگ اتاں . من لوٹت که په چیزے وهد آهاں وتی لوگ ءَ بزوراں و ببراں . مردیناں هموداں مُچ بیت انت و پگر کنان اتنت که زهگلکاں چون بکن انت و آهر ءَ من اش گوئشت : « مریم ( ماریا ) ، تئو اے جنکواں گوں وت بزور و بدار ، ما هر وهد که ببیت ، پر آواں پگرے کنیں ». و چو من آهاں گوں وت بُرت و داشت انت . من که لوگ ءَ بُرت انت ، اولی گشت ، آئی ءَ که دراه ات من شیر میچینت و آئی ءَ که پادی لپچ ات من شیر نه دات ، من پگر کت که نه مانیت . بلے پریشتگاں په آئی ءِ زندگ مانگ ءَ دوا کنان اتنت و من ءَ آدگر ءِ سرا هم ازاب بوت و من آئی ءَ هم شیر ءِ دیگ ءَ گلائیش بوتاں و زندگ منت . من هر سئیناں ، چه وتی گوئر ءَ شیر دیان اتاں . یکے وتی بچ ءَ و اے دوئیں جنکوان ءَ ! من ورنایتاں ( ورنا اتاں ) . واک و تهمبل هم من ءَ هست ات . منی ورد و وراک هم جوان ات . شیر هم واجه هدا منی گوئراں داتگ ات ، همینکس که گیش هم بوت انت . دوئیناں که من شیر ءَ دات ، سئیمی په ورگ ءَ تیار و وداریگ ات . یکے که شیر ءَ بس ءَ کرت ، من سئیمی زرت و شیر ءَ دات . هئو واجه هدا هنچو کت که من ایشاں شیر به دیاں و دومی سال ءَ وتی بچ ءَ کلّ بکناں و چه آئی ءَ پد ، هدا من ءَ زهگ نه دات . مئی کار و بار و زندمان هم گهتر بیاں بوت و هنون ما را اداں آرت کنوکیں باپاری بنجاهے هست . گِلگ اگں هست ، بلے زندمان جوان و گهتر انت . من ءَ دگه زهگے هدا نه دات و اگں اے جنکواں مه بوتین انت ، منی زندمان بیمناکیں جاورے ءَ تباه بیتگ ات . من هچ داب تهنا زندگ بیت نه کت اگاں منی اے پُلّیں جنگواں مه بوتین انت ! منی چمانی روک و منی ساه ، تهنا همے جنکوان انت . هما داب که ڈیوا ( شمع )ی ءِ روک ، چه پلیتک انت منی چمانی روک هم چمیشان انت . مریم ( ماریا ) گوں وتی یکیں دست جنکواں وتی امباز و سینگ ءَ مُهر لچینت و گوں دومی دست ، آرام گوں دزمالکے ، وتی چمانی شیپ گپتگیں مرواردیں ارساں چه وتی گُج و گُبّاں پهک کناں بوت . ماتریونا آهے کش اِت و گوئشتی : _ هئو ، راستے اے بتل که گوئشنت : « بے پت و مات ، زندمان ءَ بیت ، بلے بے هُدای ءَ نه » « без отца, матери проживут, а без бога не проживут. ». چو آهانی نیام ءَ بازیں هبرے بوت و آهر ءَ مریم پاد یهت که به رَؤت . ماتریونا آئی ءَ رهادگ کرت و میکاییل ءِ نیمگ ءَ چمے شانک دات . آئی نشتگ ات و دستانی زان ءِ سرا ایر کرتگ ات . برزگ ءَ چاران ات و بچکندے آئی ءِ لنٹاں سمبهینتگ و دیم ءَ روک تر کتگ ات .
