من کسان اِت انت مُدام جیڑ اِت من مٙزن باں، ہوش انت ءُ ماش باں پہ وتی سرڈگارءَ کردار یے پیلو کناں، من مُدام جِیڑات باریں منی واب مانا بِیت یا نا؟۔ من وھدءِ ھمراھی ءٙ مٙزن بوان بُوتوں، من جِیڑات منّ نوں رُستگ ءُ لائک اں، نوں منا الّم پہ گلزمین ءِ رکھینگ ءِ جھدءِ ھاترا گِس یٙل دیئگی اِنت نوں مناں منی سرڈگارءِ کوہ وتی گیس جوڈ کنگی انت. بٙس شٙپ روچ ھمیں یکیں ھیال ءِ گبارانی تہا گار اتاں۔
من وتی واب ءِ مانا کنگ ءَ پہ درَکپتاں. مُدتے ءٙ پٙد منا سما بوت کہ من گلزمین ءِ پھّازوکاں گوں ہوار اں. پہ وتی ھَک ءَ مڈوکیں ورناھانی ھمراہ بُوتاں. من ھم مات کوہ وتی پنا گاہ جُوڑ کُتاں. منّ سٙک گٙل بُوتاں پہ منّ گُشے اے دوزھیں دُگنیاں بھیشت جُوڑ بُوت، منی دیدگاں دُگنیاں دگہ رنٙگے ءَ اٙت نوں ، من مدام سُہب ءِ سرا وتی چٙم پچ کُتاں کپوتانی وشیں توار منی گُوشاں کٙپت، ھمگنگلانی گال منا سٙک وٙش بُوتاں، من گوں وتی ھمسفرانی ھٙمراھی ءٙ دیم پہ مٙنزل ءٙ جُنزان اِتاں.
بریں برین منا کسانی یاد اٙتک، منا منی کسانی ءِ جیڑگ ءُ مارشت سما بوتاں ، من جیڑات منی کسانی ءِ دِستگیں واب سرجم بوت، نوں من کاروان ءِ ھمسپر اِتاں، گوں جُوریں دژمن ءٙ مُدام جٙنگ ءٙ اِتاں، تہاری ءِ دلبند ءَ رژن یے چانک کنگ ءِ جہدءَ اتاں ءُ نوکیں بامےءِ ودار ءٙ اٙتاں۔
من گوں وتئی سُستیں گاماں روان اِتاں، پنّد بُران اِت آں منی پاد تروال بُوان اِتاں کِشک سک دراج اٙت بلے منّ وتی ہوسلہ پروشگ ءَ نیشت انت ، ھرچ وڑیں سکیانی دیم داشت. دومی نیمگ ءَ دشمن ءٙ منی بِرات آوار جتّگ ات، پمنّ کاسدے نٙپرے کُت کہ بیا اگاں اگاں نا، ما تی برات ءٙ جنّ ایں، بلے من ھچ ناگُشت، من بس وتی کاوران ءِ ھمراہی ءَ جنزان اتاں.
من زانت اے اَنچیں راہے اِدا دژمن باز ھنر ءُ پندل ساز ایت بلے ارمان! من اے اِجبر نہ جیڑتگ ات کہ دشمن ءِ ھنر ءُ ریپک آں ھما سازانت کہ منی ھمراہ انت ،ھما کہ منی ہمگنگل انت، ھما کہ سرمچاری ءِ نامے پِرانت.
آ دمان منا انگت یاد اِنت کہ مئے ہمراہاں مئے سرا تیر گواری کُت ، منی سنگت زدگ بُوت بلے من بٙچ اِتاں. من ھبکہ ءُ ھیران بوتاں چے بہ کناں کجا بروآں؟ آ نیمگ ءَ دشمن ءِ زوراکی اے نیمگ ءَ دوستانی بدوہائی!
بلے من وتی واب ءَ چہ دلپروش نہ بوتاں من انگت کاوران ءِ ھمراہ آں ، من انگت وتی واب ءِ شوہاز ءَ رہادگ اں بلے اے رندی منی ہمراں دگراں ءُ کشک ھم مٹ بوتگ.
