ہمگام بلوچی نبشتانک : من ءَ داں سما انت بلوچ راج ءِ زند ھمے زلم ءُ زوراکیانی تہ ءَ گوزگ ءَ انت. مدام زلمانی آس ئے سر ءَ جمبور انت ھمک بلوچ ءِ گس ھمے آس ءَ سوتکگ زالمیں دژمن روچ ءِ باریں چنت ماتانی تاسپیں بچانی جون ءَ ماں ویراناں چگل دنت ءُ دگہ چنت ماں زندان ءَ بندیگ کنت. مکھیں ماتانی چم ارسیگ انت لاڈیں گُھار پرسیگ انت آریپیں پت چہ بازیں گماں پیر بوتگ انت بازیں رھچاری آں. اے پہ من بژن ءِ گپ انت کہ منی تنگوھیں براتانی جون ھمک روچ ماں ویراناں دور دیگ بنت من بہ ننداں ٹَھل ءُ پُل بہ باں ءُ نوکیں پُچ گورا کناں ءُ ائید بہ کناں اے پیم ءَ من ءَ منی اندرے بنی آدم ملامت کنت کہ تئی برات بیگواھ انت تئی راج گلام انت تو چہ کجام وشیاں ائید کنگ ءَ ئے ؟ ائید ھما راج کن انت کہ آجو انت زند ایش وشھال انت گلام ءَ را ائید نیست، وھدے من ھر نیمگ ءَ سر ءَ چست کناں چاراں گریوگ ءُ زاری انت ءُ ھمک گس پرسیگ انت چو کہ مئے گھاریں سیما پہ وتی برات ءِ آجوئی ءَ ماں شال ءَ “گار ءُ بیگواھیں بلوچانی پتّر” ءَ چم ءِ رھچار انت کہ کدین باریں منی برات کیت ءُ زاکر مجید ءِ مکھیں مات انچو دھ سال انت پہ زاکر جان ءَ وداریگ انت دگہ باریں چنت مات ئے چم رھچار انت ءُ ودار ءَ نشتگ انت کدی باریں مئے تاسپیں بچ واتر کاینت بلے دژمن
مارا مدام ماں ائیدانی وشیں روچاں تاسپیں بچانی لاشاں سوگات کنت. مئے لج ءُ ننگ مئے گیرت ءَ لگت مال کنت کوھلو ءُ کاھان ءَ بگرداں مکران ءُ چھبار ءُ زاھدان درکپ ھرجاھ ءَ ھمے زلمانی آس روک انت مئے مکھیں مات ءُ لاڈکیں گھار برگ ءُ بیگواھ کنگ بنت پہ من چے پش کپتگ کوھلو ءَ زرینہ بیگواھ کنگ بیت جیوانی ءَ ماں یاسمین تیر باراں کنگ بیت ھمک روچ دژمن کیت لوگاں دور کنت گھارانی سریگاں دُور کنت ءُ آھاں بے آبرو کنت چوشیں روچ ءِ نہ بوتگ کہ دژمن ءَ بلوچ ءِ گس نہ سوتکگ انت چوشیں روچ ءِ نہ بوتگ مئے تنھگیں برات ئے بیگواھ کنگ نہ بوتگ. چوشیں روچ ءِ نہ بوتگ دژمن ءَ مئے لج ءُ ننگ لگتمال نہ کتگ.
ھزاراں ماتانی بچ وتی تاسپیں بچانی ودار ءَ کوڈھیں امروز یلہ داتگ. گوستگیں ماہ ءَ مھرگل مری ءِ مکھیں مات ءَ دگنیا یلہ کتگت. استانی چیریں کارندہانی دست ءَ ھوار جنگ بوتگیں مھر گُل ءِ ماس سالانی سال وتی تاسپیں بچ ءِ ودار ءَ زھیریگ بوتگ.
گوستگیں روچاں اُزدار ءَ چہ بیگواہ بوتگیں گپار مینگل ءِ نادراہ ایں مات ءِ درشان ءِ دیما گوستگ ات کہ آ شال ءَ ما نادراہ جاہ ءَ تحت ءِ باھوٹ ایں ءُ انسان دوستیں گل ہاں چہ دست بندی کنگا ایں کہ آئی مرگ ءَ پیسر آ وتی بیگواھیں بچ ءَ گندگ لوٹیت.
بلوچستان ہمے دروشم ءِ کِسِاہاں پُر ایں بلے بژن کہ چم ءِ ببیت پہ گندگ ءَ ھو گوش ءِ ببیت پہ اش کنگ.
برے برے من جیڑاں پہ ھما چورھیں زھگاں کہ آھانی گس ءَ باریں شپے شام ھست کہ نیست باریں مرچی کجام گس ءَ چورھے بے شام ءَ وپتگ باریں دوشی کجام چورھے گس ءَ آس روک نہ بوتگ دوشی باریں کجام چورھ ءَ گریتگ پہ چنڈے نان ءَ ءُ مات ءَ پہ دروگ سھڑینتگ
باریں مرچی کجام چورھے دست ٹال انت پہ گژنگے لاپ ءِ آس ءِ توسگ ءَ اے درست درد انت کہ چست بنت چہ دل ءَ من گوں لبزانی دروشم ءَ ند ءِ چیر ءَ سیاھ ایش کناں.
برے برے من پہ ھما وتن دیوانگیں بچاں پہ جیڑاں کہ کوھ گراں کپتگ انت پہ وشیں بانداتے ءِ شوھاز ءَ گژن ءُ شد ایش بڑا بستگ نا پاداں سواس ایش ھست نا کہ شریں پچ ایش گور ءَ ھمک وشیاں چے پراموش انت اے سال ءُ ماھ گوز انت نا مات گند انت نا گھار نا کہ چُک ءُ جن ءِ برے اے کوھ ءَ برے آ کوھ ءَ ویل انت شپ ءُ روچ پہ وتی زمین ءِ پھازگ ءَ ساڈی انت ھمک گم ءُ سکیانی دیمپان انت چنچو درد ماں وتی دلانی تھا جاگہ داتگ ایش آھانی اولی آکری واھشت بلوچ ڈیھے آجوئی انت آھانی ائید ھما روچ ءَ بیت کہ بلوچ ءُ بلوچستان آجو بنت۔
کجام گپ ءَ بہ کنت مردم کجام کسہ ءَ بیار ایت درد چست بیت دل ءَ ءُ چم ارس بنت ھشک ءُ ھیران باں من ءَ لبز دروھنت من نہ زاناں چے نبشتہ بہ کناں اے دردانی کسہ باز انت بلے من دگہ ھچ نہ گشاں بس ھمے گشاں “من چوں ائید کناں”
