چہ عربی لبزانک ءَ | پہ بلوچ زھگاں گیدی کِسہ ئِے
رجانک کار: آرچن بلوچ
ھمگام بلوچی
روچے روزگار ئِے، ھست اَت یک ڈولداریں مِٹو (طوطی) ئِے، درچکےءِ شاہےءِ سرا بستگیں وتی ڈولداریں کدو ءِ تها نِشتگ اَت، پہ وتی وهد ءِ تی٘لینگا هر وھد ءَ سوت ءُ زھیروک جنئگا اَت۔ وتی کش ءُ کر ءِ ڈولداریں چاگرد ءَ وشنود ءُ دل اُرسند کنگا اَت۔
یک روچے یک جِنگے چہ ترس ءُ لرزانا آتک گوں مِٹو (طوطی) ءَ درائینت ئِے:
ملا روباه آتکگ داوا کنگا اِنت کہ اے ڈولداریں جنگل چہ زمانگءَ آئی پت ءُ پیروکانی بیتگ، نی اشیءِ واجہ منءَ مُلا روباه آں۔ !
روبا هءِ ھمے گپ ءِ سرا سجهیں مُرگاں شور کُت، ملا روباھ میاریگ کُت، روباھءِ داوا رد اِش کُت۔ اے گپءِ سرا زو٘ر اِش دات کہ اے جنگل، اے زمیں مُرگانیگ اِنت!
مِٹو ءَ گُشت: بیا اِت یجّاہ ءُ ھو٘ر بہ ایں داں کہ اے روباھ مئے جنگلءَ چہ مے دست ءَ مہ بارت!
گُگو جَھسِرّ اِت ءُ درائینت اے: روباھ چہ ما زورمند تر اِنت، ھنچیں نوکیں سلاھے ھست کہ مئے گورا نیست اَنت، آئیءِ گ٘ورا اے زمینءِ واجھی ءِ کبز ھم ھست اِنت، اے زمین ھمائی اِگ اِنت!
مِٹو زھر گِپت ءُ درائینت ئِے: چُپّ کن اڑے گُگّو، تو گُھ نہ ور ئے، اے جنگل مئیگ اِنت، ما وتی زمینءِ یک بِچیلے ءُ بوگی یے دیگا ھم تیار نہ ایں۔
چیزے روچءَ پد مُلا روباھ گوں وتی مزنیں تپنگءَ آتک، اِدا تیر ءِ آس بدے، اودا تیرے آس بدے، دانکہ سجھیں مُرگی ترسینت اَنت۔ مُرگ اِدا اُودا تتک و شُت اَنت۔ گُگو کوکارءَ لگّ اِت، مرگاں گُشت اے کہ بِتچ اِت، وتی ساھ ءَ رکّین اِت،اے روباھ شُمارا وارت!
مِٹّو ءَ وتی جاہءَ پہ مُھکمی اُوشات، پہ تونگری وتی دیمپانیءَ کنانءَ مُرگاں توار پر جنئگا اَت: اُڑے مُرگاں بیا اِت، اِیردست مہ بہ اِت، اے مے وتی جَنگل اِنت، اشیءِ دیمپانیءَ گوں وتی ارواھاں کن ایں، بیا اِت!
یک اناگتا ھراب کاریں تیرے بیا وٌ دلیریں مِٹّو ءِ دلبندءَ پیوست بیت، مِٹّو کپت جھل ءَ، ھونءَ میچل اَت! مرگاں چہ دُورءَ دیست، وتی دوستیں همراہ مِٹّو ءِ جنگا سک دل پہ درد بوت اَنت۔
شاھُکاریں سیاهیں گُگوءَ درائینت: من شمارا نہ گُشت کہ روباھ چہ ما زورمند تِر اِنت؟ بیا رو ایں اِت دگہ باگ ئِے پہ وت درگیجن ایں۔
کسان بالادیں جِنگُلءَ کُوکار کُرت ءُ درائینت، اِنا۔ اِنا، ما چہ وتی زمینءَ ھچبر نہ لڈّ ایں!
اِش اِنت مِٹو (طوطی) ءَ بچار اِت مے زمینءِ دیمپانی کنان ءَ وتی سر ندری کُت، ءُ نمیران بوت!
من هم وتی سرزمیںءِ دیمپانیءَ وتی سرءَ ندر کناں یا اے زورگیرءُ پُشت کشّیں روبا ھ ءَ چہ وتی ڈیھءَ درکن آں!
گُڑا چرائیءَ رند مُرگاں چے کُت؟
سجهیں مُرگاں دلیریں جِنگُلءِ نیمگا چار اِت، درست آتک ءُ یکجاہ بوت اَنت۔ یک ھُژیاریں رِپک ئِے سرا تپاک بوت اَنت۔
سجھیں مُرگاں سِنگُک وتی چُمبانی سرا چت ءُ یکپارگی روباھ ءِ سر ءِ توک ءَ جنگ بِنا کُت، اِشاں سِنگ جنان کُت دانکہ روباھ کَپت ءُ مُرت!
پدا سجهیں مُرگ پہ وتنءَ ندر بوتگیں مِٹو (طوطی) ءِ گ٘ور ءَ آتک اَنت، پہ شان جنازہ اِش دات ءُ کبر اِش کُت ءُ کول اِش بست:
مارا تئی ندریءِ کول اِنت کہ ما مدام تئی گیشّینتگیں راھءَ رویں، وتی گلزمینءَ پہ درآمداں ھچبر انگار نہ کن ایں!
پشتکپت سیاھیں گُگو، اِشیءِ بابتءَ مُرگاں پٹ ءُ پول کرت۔ رند ءَ اے گپ پکا بوت کہ گُگوءَ روباھ ءِ ھمراہ داری کُتگ ءُ اے پندل سازیتگ اَنت۔ پمیشکا مُرگاں گُگو چہ وتی باگءَ گَلّینت ءُ پہ شادهی وتی زِند گوازینت۔
