دوشی داں دیراں آ آگھہ ات۔ماہ پدیگ ات تھاری ءَ چاگرد انسرینتگ ات دور سک دور کچکے ءِ ھولاسگانی توار ات۔چر تے ءِ چیپ چیپانی توار ات۔آ انچو گمان کنگ ءَ ات کہ چرت آئی ءِ گوشاں ھلوت کنگ ءَ انت۔
اے پیژگاہ ءَ کہ درستانی بشانگ کتار ات انت۔ ھرکس گراں واب ات۔ آئی ءَ پرچا واب نیتک؟ آ وت جیڑگ ءَ ات۔
مردم چتو گراں واب بنت؟ من کہ سرءَ ایر کناں تا واب گوشیت منی نزیک ءَ میا دنیا ءُ جھان ءِ ھیال ءُ جیڑگ ھمے ساھت ءَ من ءَ پرچا انگر کن انت؟
واب چونیں وشیں لزتے مردم کہ واب کپیت تا ھر چیز ءَ بے سما بیت۔بے سمائی چینچو وش انت۔
آئی ءِ چم برزاد ات انت آزمان چینچو زیبا انت مردم گوش انت کہ ماھکانی وش انت۔ بلے تھاری ءِ زیبائی ءِ مانا ءَ نہ زان انت۔اے استالاں بہ چار اے پور ءُ کلکشان تھاری ءَ وتی زیبائی ءَ گیش پدر کن انت۔
آ گوں وت ءَ جوْڑگ ءَ ات۔
آئی ءِ چم سستگیں استالے ءَ کپت انت بچکندان ءَ گوں وت ءَ گوشت ئے ”اے استال چہ وتیگاں سستگ اے چینچو ابیتک انت چینچو تھنا انت۔“
دمانے نہ گوستگ ات کہ نزیک ءَ تیرے ءِ توار بوت پدءَ برسٹے ءُ پدءَ تیرانی نہ بَروکیں توارءَ چاگردءِ بے تواری پروشتگ ات۔
بلے کس چہ وتی جاہ ءَ نہ سُرات ءُ نہ کسے ءَ تیرانی توارءَ وتی واب ھراب کت۔گوش ئے مردم تیرانی توارءَ ھیلدار ات انت۔
آ جیڑگ جیڑگ ءَ دور شتگ ات ”من وتی جندءِ زمین ءَ پرچا درامداں۔منی اے کسانیں ھلک کہ پت ءُ پیرکاں سالانی سال ھمدءَ زند گوازینتگ نہ کسے ءَ تیرے توارے اش کتگ ءُ نہ کسے ءَ درامدی ءِ مارشت بیتگ۔“
دوشی کہ درامدیں سپاھیگاں آیانی لوگ ءَ دور کتگ ات ءُ آیانی لوگ پیش پیش کتگ ات داں آئی ءِ پندول دز جتگ ات۔ اے ساھت پرائی ءَ سک تورناک ات۔
” منی پندول کہ کدی منی مھرمیں براتے ءَ ھم دز نہ جتگ یک درامدیں سپاھیگے کیت ءُ من ءَ چہ واب ءَ پاد کنت ءُ منی پندول ءَ پٹیت ءُ من ءَ بے پردگ کنت، منی سریگ کہ کدی منی آریپیں پت ءِ دیم ءَ ھم نہ رتکگ آ منی سریگ ءَ سرچنت ءُ من ءَ بے ننگیں زاہ دنت۔
اے جاور داں کدی مان انت کدی اے درامدیں سپاھیگ منی ھلک ءَ یلو دے انت ءُ ما پدءَ ھما وشھالیں زندءِ واھند بیں ۔کدی مے ھنکین مے وتی بیت ڈگار وتی ،زمین ءُ لوگ وتی۔کدی ما وتی بھرءِ گوات ءَ وت وریں کدی ما وتی زندمان ءِ لزت ءُ شادھانی واجہ وت بیں۔
کدی اے تھاریں شپ کٹیت کدی اے زمین ءِ رتکگیں زگریں ھون شودگ بنت ۔کدی ھورے کیت توپانے کیت ءُ اے گندءُ گسڑاں بارت۔
بلے اے ھورءُ توپان ءَ کے کاریت ؟ اے زمین ءِ رھناں کے بہ موکیت۔ من؟
ھو من۔۔۔۔۔ من اوں ھمے زمین ءِ بچاں ۔۔۔ من اوں وتی بھرشت ءَ ھوار بہ گیجاں۔۔۔ من ءَ ھم وتی زمین ءِ رھنانی موکگ ءَ وتی کوپگ چیر دیگی انت۔۔۔۔۔
بلے۔۔۔۔ بلے۔۔۔۔ من وَ جنکے آں۔۔۔۔۔“
کمو جیڑگ ءَ رند آئی ءَ پدءَ گوں وت ءَ گوشت” آ کہ جنکے ءِ پندول ءَ دز جت کنت آ کہ منی بے ننگ ءُ کم شرپ کنگ ءَ منی ننگ ءُ ناموس ءَ نہ چاریت گڑا من پرچا وتی زمین ءِ اُگبالانی پد جنگ ءَ چک ءُ پد بہ باں۔۔۔“
دوشی آ داں سباھیگ ءَ آگہ ات۔
سھب ءَ مات ءَ کہ آئی ءِ بشانگ ھالیگ ءَ دیست تہ یکبرے بھہ منت اے ماھلہ ئیں سھب ءَ کجا شتگ پرچا کہ پیسرءَ ھرسھب آ مات ءَ چہ واب ءَ پاد کتگ۔
آئی ءِ مات ءَ گوانک جت” گنجان کجائے“
آئی ءَ چہ بان ءَ پسو دات۔
”من ادءَ آں اما“
آ چیزے نبیسگ ءَ ات وتی رودپترءِ تہ ءَ۔
دومی روچ ءَ آ لوگ ءَ نہ ات نہ کسے ءَ دیست نہ کسے ءَ زانت کجا شتگ بس آیاں آئی ءِ رودپترءِ تاک ونتگ ات ءُ دلجم ات انت کہ مے چک گار نہ انت۔یکروچے الم کیت۔
پدءَ یکروچے آ اتک بلے اے بری آ بانور ات ۔گلزمین ءِ بانور ات سرجمیں بازار آئی ءِ وش اتک ءَ جُپ ات درستاں آ مراد باتی دات ءُ پہ گل ءُ شات گلزمین ءِ امانت کت۔ نوں آ آسودگ ات ءُ گرانیں وابے ءَ شتگ ات۔
