دْرد ءُ اندوھانی ساھگ ءَ زندمان کنگ سکّ گِران انت۔ ودار ءِ یک روچے گْوازینگ بنی آدم ءَ تکانسُر کنت۔ودار ئے آس ءِ دامن ءَ زندگی کنگ مرگ ءَ چہ تورناک انت۔ودار ھمک روچ ترا درد ءَ چہ پِرنچیت بلے سالانی سال ودار ءِ دامن ءَ نندگ ،درد ءُ تورشتانی ساھگ ءَ زندگی کنگ سک گران انت۔۔۔تورناک انت بلے ھشت ماھ ءَ گیش انت کہ کودَکّیں یاگی وتی آرپیں پت ءِ ھمے ودار ءَ نشتگ کہ باریں کدی مُلک ءِ ناپرساں رھم کیت منی سارتیں سیاھگ ءَ یل کن انت۔۔۔۔۔
زان ئے۔۔۔۔؟؟؟
تئی بیگواھی ءَ گوں درست چیز بیگواھ انت- تئی شوکیں ٹَھک ءُ توار ، زرد ءَ تاھیر بَکشوکیں کندگ پُلگ بوتگ انت ءُ اے بچکندگانی بیگواھی ءَ مئے میتگ اَبیتک ابیتک انت۔ ھما گس ءِ دپ ءِ شِریش اوں گیمرتگ- لوگ ءِ دپ ءِ سارتیں ساھگ ھم بیگواہ انت۔ تئی بیگواھی ءِ گم تھنا تئی گم جتیں مات ءُ گْوھار، کودَکّیں زھگ ءُ راھچاریں لوگ بانُک ءَ نہ اِنت اے زید ءِ وش نالگیں کپوت سوت نہ جَن انت-گْواڑگیں پُل گیمرتگ انت شوکیں پُلّاں وتی وشیں بو، سیاھْیں جْمبراں گْوارگ ءُ سبزوکیں دَرچکاں بَر کنگ ھم یل کرتگ۔ آزمان وتی رنگ مَٹّینتگ۔ میتگ ءِ بُلبُلانی پلی پلی مٹّیتگ-جِنگُلانی چِری چِری گار اَنت- میتگ ءَ چاریں آتراپ ءَ تھاری یے مانپوش اتگ۔چراگانی رژنائی بیگواہ اِنت۔ مات ءُ گھارانی چم پہ تئی چارگ ءَ اُشک اَنت۔ لوگ بانک ءِ لنٹانی سر ءِ شوکیں بچکندگ گار انت، براتانی کوپک پروشتگ اَنت ءُ تئی زھگ یاگی مدام ترا توار جنت ابّا او ابّا کجا ئے تو؟ بلے تو انگت واتر نہ کن ئے۔
تئی بیگواھی ءِ مدت دراج کش بوان انت ناں تئی جند کیت نیکہ اھوالے ۔۔۔ بس تئی یاتانی بُکچہ ءِ تہ ءَ زند گْوزگ ءَ انت بیا کہ تئی مکھیں مات اچ تئی گسر بوگ ءَ پد سک آزردگ انت، مات ءِ سرجمیں واھگ ءُ دیستگیں واب اشنکد انت، مات ءِ شپ جَتیں چم تئی ودار ءَ بے واب انت،تئی جتائی ءِ انچیں اسرالے کہ بیدے تئی گندگ ءَ ھچبر دْراہ نہ بیت ءُ بس نوں تو واتر کن یار ۔
من زان آں تو زلم ءِ آماچ بوت ئے۔ ترا زالماں سیاھیں کوٹیانی باھوٹ کرتگ۔ ترا بے توار کرتگ۔ من زان آں تو ھم بے وس ئے۔ بلے ما دَراھیں ڈن ءِ سرا ھم بندیگ اَنت۔ ایردست انت۔ مئے دست ءُ پاد بستگ اَنت۔ مئے توار برتگ اَنت۔من نہ جْیڑاتگ، من کدی نہ جیڑاتگ اَت کہ تو ھم برگ بئے۔ تئی بیگوائیں اکس منی دست ءَ بیت ءُ تئی نام بیگواھیں بلوچانی تہ ءَ بیت۔ تئی مات تئی واست ءَ چو چیھانٹ ءُ پریاد کنت، تئی لوگ بانُک ارس گوار ایت ءُ تئی بچ مدام پہ بزّگی گْش ایت “ھُدا منی ابّا را بیار۔” کدی نہ جیڑتگ اَت کہ تئی چارگ ءُ بچکندگ ءِ واست ءَ درست چنچو تلوس بنت۔ من نہ جیڑتگ اَت کہ ما تئی لوگ ءُ تئی اکس ءَ پہ گریوگیں چم چار اَنت۔من نہ جیڑتگ اَت کہ منی نبشتانک ءِ سرھال تئی بیگواھی یے بیت۔ مئے دوا تئی بازیابی ئے بیت ءُ مئے چم تئی راہ سر ءَ بنت.
من ءَ یات بیت آ روچ سَے جَلکان 2024 ءِ دیگر ءِ وھد اَت کہ من نوک چہ کتاب جاہ ءَ دراتک ءُ دیم پہ لوگ ءَ شت آں۔ وھدے کہ من لوگ ءِ در پہ بچکندگ پچ کرت گڈا من وتی گھار ءَ را چیھانٹ ءَ دیست۔ پہ گریوگیں چم ءُ لرزگیں دپ ءَ گْش اِیت: “بختاور! منی ھم چمانی دید بیگواہ بوت۔ منی لوگ ءِ چراگ ھم زُلم ءِ آماچ بوت۔ عبد الھادی ءِ پس ءِ دست زمزیلاں بست اِش ءُ چم سیائیں پُچّ ءَ پیڑات ءُ گِر کنان ءُ بُرت اِش۔” ما بیگواھی ءِ روچ ءَ سئی نہ بوت ایں ما را دو روچ رند ھال رس اِت۔
من بندات ءَ سُن بوت آں کہ منی لالا عبدالحئی چے کرتگ؟ عبدالحئی گناہ چے اِنت؟ آ یک بے گناہ یے ۔ چی ءَ زالماں بُرت ءُ بیگواہ کرتگ؟
بلے من سرپد بوت آں۔ زوت سرپد بوت آں کہ آیک وانندگیں بلوچے۔ اے زالمیں اِستان چہ وانندگاں ترس ایت۔ پمیشکہ عبدالحئی ھم بیگواہ بوت۔
ما ھاموش نہ بوت ایں۔ ما توار چِست کُرت۔ ما زھرشانی ءُ روانکاں ھوار بوت ایں۔ من مدام گوں یک امیتے ءَ تئی اکس دست ءَ کرت ءُ چہ لوگ ءَ در اتک آں کہ من ھاموش نہ باں۔ تئی ھاتر ءَ من جھد کن آں۔ تئی آجوئی ءِ ھاتر ءَ من جھد کن آں۔ برے سڑکانی سر ءَ، برے گورنر آؤس ءِ دپ ءَ گڈاں برے ماما قدیر ءِ کیمپ ءَ یک امیتیں چمّ نشت آں۔ بلے مُدام کہ سھب ءَ من چہ گس ءَ پہ اُمیت در اتک آں گڈاں شپ ءَ ھنچو بے اُمیتی ءَ ھالی ایں دست واتر بوت آں۔
من مُدام ھمے جیڑ اِت کہ من گِس ءَ چے بہ گوش آں۔ چے پسّو بہ دے آں کہ من ھچ کُرت نہ کُرت؟ مُدام منی گْھار (عبدالحئی لوگ بانک) ءَ من ءَ گوں بے وسیں چمّاں چار اِت ءُ جُست کُرت کہ بختاور مرچی پدا تو ھنچو واتر بوت ئے؟ انگت ھچ نہ بوت؟ مُدام ھمے یکیں جُست سد رند ءَ کُرت “عبدالحئی کیت نہ؟” ھر وھد ءَ عبدالحئی کسانوکیں بچّ عبدالھادی وتی پس ءِ اکس چار اِت ءُ من ءَ گوشت ئے “اے ابّا اِنت؟ ہاں! اے ابّا اِنت۔” بلے من چہ بہ گوشتیں کہ تئی ابّا اِنّا تئی بیگواھیں ابّا اِنت؟ تئی ابّا سانکلاں بندیگ اِنت۔ آ آزات نہ اِنت؟ من چے بہ گوشتیں؟ عبدالھادی آ وھد ءَ سرپد نہ اَت بلے نوں 9 ماہ گْوست اَنت نوں زانت منی پِس اِدا نہ اِنت کہ مدام ھمے دُوا کنت “اللہ منی ابّا را بیار۔” آ معصوم ءُ گونڈیں آسکلُک ھم زانت کہ زالمانی کِرّا دست نہ رسیت ما بے وس ایں ما بس دُوا کن ایں۔
ساھت گْوست اَنت۔ روچ ءُ ماہ شت اَنت نہ ھالے اَت نہ کہ کلوہ۔ تئی بیگواھی ءَ رند باز چیز بدل بوتگ۔ تئی میتگ ھما میتگ نہ اِنت۔ ائید بے تو پہ گم ءُ رنج گوست اَنت۔ کسی دپ ءَ کندگ ءُ بچکندگ نیست۔ مُدام ترا یات کار اَنت ءُ پریاد کن اَنت۔ تئی مات مُدام گْوش اِیت تئی لوگ ءِ در ءَ پچ بکن اَنت کہ منا ھمے سما بہ بیت عبدالحئی ھمدا اِنت۔ عبدالحئی بیگواہ نہ اِنت۔
بلے نوں من زان آں۔ تو ھم زان ئے ءُ درست زان اَنت کہ ما بلوچ ایں۔ اے زلم ءُ زوراکی ترا سگگی اِنت ستر تو بے توار بِہ بَہ ئے یاں توار چِست کن ئے۔ ما زان ایں کہ ما گناہ نہ کرتگ بلے مئے کسور ھمیش اِنت کہ ما بلوچ ودی بوتگ اَنت ءُ بلوچستان ءِ وارث اَنت۔ اے آس ءِ تہ ءَ درست بلوچاناں سوچگی اِنت۔ مرچی تو ئے۔ باندا من آں ءُ پوشی دگہ کسّے….. بلے ودار اڑزان اَف
