ما را پیریں پیرکے هست ات ، نامی « پَِیمن تیماپویچ » ات . آئیا نود سال بوت . آئی وتی نواسگ ءِ لوگ ات . کاری مردمے نه ات . سُرینی چَنگ ات . آئی گوں دزلٹ ، آرام آرام پاداں سُریناں و راه روان ات . دپ ءَ ، دنتانی نیست ات ، دیمی پُر کِرِچک ات . جهلی لنٹی لرزگ ات . وهدے که روگ ات یا وهدے که هبری کت ، لنٹاں بس لرزیناں و سُرینان ات ، و کدیں کس سرپد نه بوت که چے گوئشیت .
ما چار برات اتیں و ما هر چارینان ءَ ، اپس سواری دوست ات . بلے ما را جوانیں و ورنائیں اپسے په اپس سواری نیست ات . ما را تهنا پیریں اپسے هست ات که ما را سوار بیگ ءَ هشت اش . اے اپس ءِ نام « گوراگ » ات .
یکبرے مئی مکهیں مات ، ما را هشت که اپس ءَ سوار بئیں و ما پهک گوں وتی پیرک ، اپس جاه ءَ شتیں و گوں اپس په اپس سواری درکپتیں . « گوراگ » ءَ ما زین کت و اول مستریں برات سوار بوت . تاں دیر ءَ آئی بور ءَ گوں زور و شیپاک ، تاچینت تاں دور و تا باگ ءِ چپ و چاگرد شت . وهدے که نزیک بوت ، ما آئیا چپ و چاگرد کت و گوں کوکار گوئشت : « ایر کپ ، بس انت دگه » .
مزنیں برات بور ءَ گوں وتی پاداں و گوں شیپاک هکل کناں و جناں تاچینت و بور وهدے که مئی نیمگ ءَ آتک ، تو گوئش ئے په بال ات.
مزنیں برات ءَ چه رند دومی برات هم تاں دیر آئیا سوار بوت ، گوں شیپاک و هکل تا کوه بن ءَ و چه اوداں تاں باگ ءَ بوری تاچینت . آئی هنگت دلمانگ ات که گیشتر سوار ببیت ، بلے سئیمی برات گوانک جت که هرچی زوتر ایر کپیت . سئیمی برات هم سوار بوت و گوں لٹ، آئیا کُٹاں ، شهر و بازار و تا کوه بن و باگ ءِ چپ و چاگرد ءَ تاچیناں بوت ، و هید پُرّ چه کوه بن ءَ دیم اپس جاه ءَ آتک . وهدے که آتک ، « گوراگ » نپسک جنان ات ۔ بندل و کپتاگان ءِ مودانی رنگ چه هیداں مَٹ بیتگ ات .
وهدے که منی باریگ بوت ، من لوٹت که وتی براتاں هیران بکناں و آواں پیش بداراں که من چون جوان بورسواری زاناں . _ بور ءَ گوں وتی سرجمیں واک ءَ هَیّ کناں بوت اوں ، بلے «گوراگ » چه وتی اپس جاه هم نه سُر ات . من هر چی هِنڈک کت ، بلے نه لوٹت ئی که تراس به کنت ، تهنا راه ءَ روان بیت ، آ هم په واهم و سری پشت ءَ تَـرّینت . من هژمی بیت اوں و اپس ءِ سرا گرم گپت ، و گوں سرجمیں واک گوں پاد و لٹ آئیا چوپاں بیت اوں .
من گیشتر جهد ءَ کت هما جاگه آئیا به چوپاں که گیشتر آئیا درد ببیت . لٹ پرُشت . گوں بُنڈی آئی ءِ سرا چوپاں بوت اوں . بلے « گوراگ » تچگ ءَ جواب کرتت . من گڑاں آئیا اِرگردینت و پیرک ءِ کِرّ ءَ شت اوں و لوٹت اوں که منا سَکّ تریں لٹے به دنت . بلے پیرک گوئشت :
_ منی واجه ، شما را سواری دنت . هنوں ایر کپ ایت . چیا اپس ءَ تنگ و ازاب ءَ کنیت ؟
من زهر گپت و گوئشت اوں :
_ منی وا هنگت هچ سواری نه داته . تو بچار که من هنوں چونی تاچیناں ! دزبندی انت که منا سَکّیں و وشیں لٹے به دئے ! من آئیا پیش داراں .
پیرک آهر ءَ سر ءَ چَنڈیناں گوئشتی :
_ اَو منی واجه ، شما را بژن نه بیت که آئیا پیشدارگ لوٹیت ؟ آئی جاه کیت که بیست سال انتی . باز بدبهتی و واری ئی دیسته ، گوں ازابی ساه کشگ انت . آئی ءِ پیری وتی جاه که گِندگ هم بیت . هنچش که « پیمن تیماپویچ » ءَ ! شما لوٹیت که «پیمن تیماپویچ » ءِ دابیں اپسے ءَ گوں لٹ و شیپاک گوانز دئیت . چون شما را بزگ نه کنت ؟
من چه وتی پیرک ءِ هبراں ، پیرک « پیمن » ءِ ترانگ ءَ کپتاں . چه اپس ءَ ایرکپتاں و وهدے که من چارت ، که کپتاگی چون هید پُرّ انت ، لبزی رچاں و ساهی ، گوں هروکگاں په ترندی درکپگ انت ، پیریں دمب ءَ هر نیمگ ءَ چنڈیناں و وتی پشت ءَ چوپگ انت من سرپد بیتاں که بیچارگیں اپس ، سک تنگ بیته . من هیال کتت که آئیا ما تنگ و ازاب نکنگ ایں . منا بزگ بیت و منی دل په « گوراگ » سُهت . هنچو که من آئی ءِ گردن ءَ امباز کت و چُک ات و چه ایشی که من آئیا جتگ ات ، پهلی لوٹت .
چه هما وهد تاں هنوں که من رُستگ و مزن بوتگ اوں منا مدام اپسانی سرا بزگ بوته و هر وهد که من اپسے ءَ بزگ دیسته ، مدام من « گوراگ » و « پیمن تیماپویچ » ءِ ترانگ ءَ کپتگ اوں .
