لیو ٹالستوی
———————-
کریم بلوچ _ تهل
یک سک پیریں پیرمردے هست ات که نام ئی « پیمن تیماپویچ » ات . آیرا نود سال ات . آ ، وتی نماسگ ءِ لوگ ءَ داشتگ ات و بیکار ات . آئی ءِ سُرین چَنگ و چوٹ ات. و لٹ ئی دست ات ؛ باز آرام پادا ڈگار ءَ کـَشاں و زَبـَرّینان ات . آئی ءِ دپ ءَ دَنتانے پَشت نه کپتگ ات. دیم ئی پر کرچک ات ؛ جَهلیں لـُـنٹ ئی ترکتگ ات ؛ وهدے که راه ءَ روان ات ، یا هبر ئی کت ، وتی لنٹ ئی گـَٹ ءَ گـِپت انت و په بـِه کس سرپد نه بیتگ ات که چے گوئشیت .
ما چار برات اتوں ، ما را پهکاں ، اپس سواری و مادن ءِ تاچینگ و گوانز دیَگ ، سک دوست بیتگ ات . بلے ما را چشیں رَهوار و تیزیں اپس و مادنے نیست ات . تهنا یک پیریں اپسے هست ات که ما را سوار بیگ ءَ هِشت ئی ؛ و اپس ءِ نام « گـُوَرَاگ » ات.
یک برے مئی ماسی جان ، ما را هشت و اجازت دات که اپس سواری ءَ به رئیں ، و ما پهکاں پیرُک ءِ همراه ءَ ،تمبه و کـَـلینگ ءَ شت ایں . پیرک ، « گوراگ » ءَ سنج و زین کت و اول ءَ مستریں برات سوار بیت .
آ ، تاں دیرا اپس سواری کت و مادن تاچینت. تاں لوگاں و باگانی چَپ و چاگرد ءَ شت ، و وهدے که بِر تَرّان ات، پهکاں یک گـُٹ توار کت :
_ نون زوت ایر کـَـپ !
مَستریں برات ، پادان « گوراگ » ءِ لاپ ءَ جت انت و شیپاک ءِ پجی ءَ ، نِهرّئی دات. « گوراگ »مئی نیمگ ءَ بال کت .
رند چه مَستریں برات ، دومی برات سوار بیت و تاں دیرا ، گوں شیپانکاں ؛ « گوراگ » ءَ بال دیاں بیت. تاں کوه بن ءَ ، اپس ئی تاچینت و چه کوه بن ءَ مئی نیمگ ءَ تتک و آتک . آ ، هنگت لوٹتگ ات که به تاچینیت ئی ، بلے سیمی برات ، لوٹ ات که هرچی زوتر ایر کپ ایت .
سیمی برات مهمانجاه ءِ نیمگ ءَ شت ، باگ ءِ نیمگ ءَ چکرینت ئی ، کلـّگ ءِ لوگانی نیمگ ءَ شت ، و چه کوه بن ءَ ، زوت گوراگ ئی ، بال ءَ اپس جاه ءَ آورت . وهدے که مئی نیمگ ءَ آتک انت ، « گوراگ » ءِ لِمپ و گـَجّ ، رِچان اتنت و چه هیداں ، گردن و بَز ران ءِ کـَپتِگ ءِ رنگ ، بدلتگ و سیه چـِک بیتگ ات .
وهدے که منی وَار و گـَشت بیت ، من لوٹ ات که وتی براتاں ، هَیران و اجکه به کناں و پیش به داراں که من چون جوانی ءَ اپس سواری و مادن ءِ تراس دیگ ءَ بلداں ، __ من لوٹ ات که « گوراگ » ءَ بال دیاں به بیاں، بلے اپس ، چه تَمبَه و اپس جاه ءَ نه سُرات . من هرچی که آیرا هـَیّ کت ، آ ، نه لوٹ ات که به تَچ ایت و گوں نرمیں رواج و گاماں ، روان بیت و آ هم مدام پَشت ءَ چَک جناں و چاران ات . من چه اپس ءِ رواج و هبر مه زیری ، سک هژمی و گنوک بیتگ اتوں ، و گوں سرجمین زور ءَ اپس ءَ پاداں و شیپاکاں جناں بیتاں .
من جهد کنان اتوں که اپس ءَ هما جاه ءَ به کـُٹاں و به چوپاں ، که آیرا گیشتر درد به بیت، شیپاک پرشت و شیپاک ءِ بُنڈ ءِ گون ءَ ، من اپس ءِ سگر _ سرگ _ ءَ جَناں بیت اوں ، بلے اپس ، من ءَ جواب کتگ ات و نه لوٹت ئی که گوانز به کنت و من ءَ گوانز به دنت .
گڑاں من اپس ءِ سرا پُشت ءَ گردینت ، و آتکیں پیرک ءِ کرّا ، و من پیرک ءَ گوئشت که من ءَ سکیں و جوانیں شیپاکے به دنت . بلے پیرک ، من ءَ گوئشت :
_ ترا سواری دنت منی واجهیں پت ، ایر کـَپ نیں ، تو پرچا اپس ءَ تنگ کنگ ئے ؟
من په نه وشّی و زَهری ءَ گوئشت :
_ چے ؟ من هنگت هچ سوار نه بوتگ اوں ، بچار که من هنوں چون گوانز ئی به دیاں و به تاچینان ئی ! دزبندی کناں که من ءَ ، سَکیں و زِپتیں شیپاکے به دئے ات . من اپس ءَ پیش داراں .
پیرک سرگ ءَ په بَژنی ءَ چنڈینت و گڑاں گوئشت ئی :
_ اوه منی واجه ، شما را اے گنگدامیں اپس ءِ سرا هچ بَزّگ نه بیت . شمئی دل ءَ هچ رحم نیست، منی دل ءِ بند ، تو اپس ءَ چے پیش دارگ لوٹ ئے ؟گندگ ءَ اپس ءَ چه بیست سال ءَ گیش بیت انت؛ چینچو واری و ڈکّی ئی کـَشتگ ،هنچو په ازابے نیم ساهے کشگ انت . هَو من ندر ، پیر انت هم ! پَـدر انت که پیر انت ! هنچو که « پیمن تیماپویچ » ءِ وڑ و داب ءَ ،شما تیار ات که پیریں « پیمن تیماپویچ » ءِ چـَک ءَ ، گوں زور و زَبـَردستی و شیپاک ءَ سوار به بئیت و گوانز ئی دئیت ؟ چون شما را بَزّگ نه بیت ؟
من ءَ گوں پیرک ءِ هبرانی اشکنگ ءَ ، پیریں « پیمن تیماپویچ » گیر و یات آتک . من چه اپس ءَ ایر کپت اوں ، و وهدے که من چار ات که آئی ءِ رنگ چون ٹگلتگ و بدل بیتگ ، و ساه ئی چون چه گرانشوکاں « هِرک _ هرک » کناں ،پیری و ژَندی ءَ چه دَر کپان انت ، و چون وتی بے مود و لِـٹکین – لِـٹـگ { دمب} ءَ ، چنڈیناں و وتُی کـَپتاگ و پهلوگاں چوپان انت ، دیست انت ؛ من سرکچ وارت و زانت که په اپس ءَ باز سک و نه وش بیته . و من پگر کت که چون ، وتی اپس ءَ وَش به کناں ، که تاهیر به گیپت و آرام به بیت ، وَشّ ئی به بیت . من ءَ « گوراگ » این اپس هنچو بزگ و ازاب بیت که من آیی ءِ هید پر و لیهڑیں گردن ءَ ، امبازاں گپت و هیدیں گردن ءَ مُشاں و چُکاں بیتاں و چه اپس ءَ پهلی لوٹ ات .
چه هما روچ ءَ اینگر ، که من مزن بیتگاں ، من ءَ مدام اپسانی سرا بزگ بیتگ ، و هر وهدے که من ڈکیں و تنگیں اپسے دیستگ ، من « گوراگ » و « پیمن تیماپویچ .» ءِ یات و ترانگ ءَ کپتگاں
