نبشتہ کار: مہرناز بلوچ
منی ھمبل!
وھدے کہ تو میتگ ءَ چہ تُپنگ بڈّ ءَ کُرت ءُ در اَتک ئے۔ تو وتی لوگ ءِ درچک ءُ سارتیں ساھگ یل دات ءُ دیم پہ کوہ ءَ شُت ئے۔ تو ھمے گْوشت کہ ماتیں سرڈگار ءَ چہ ساہ ءُ جان دوستر نہ اِنت۔زند زیبائیں شے یے وھدے کہ زند ءِ تہ ءَ ھمک وشی بِہ بہ اَنت ،بنی آدم ءَ زندمان سک دوست بیت۔ بلے اگاں زندمان ءِ تہ ءَ کسے گلام بوت، آ زند زیبا نہ بیت چہ آ زند ءَ بنی آدم ءَ مرگ دوست تر بیت۔منی دوست ءُ ھمبل، منی براس پہ گلزمین ءَ ندر بوھگ ءَ اَنت، ھون دیگ ءَ اَنت بلے من انگت وتی ماس ءِ سریگ ءِ لمب داشتگ ءُ لوگ ءِ باھوٹ آں۔ تو ھمے گْوشت منی مات منا گلزمین توار ءَ اِنت۔ من نوں پُشت ءَ نہ کِنز آں۔ من نوں پدا پہ لوگ ءَ واتر نہ باں۔ منی ماتی من یک ھنچیں راهے گچین کرتگ کہ اے راه درد ءَ چہ سر ریچ انت-اے راه ءَ بازیں مہروانیں سنگت اچ من چہ گسر بوتگ-اگاں ما وتی زندمان ءُ راج ءِ زندمان ءَ زیبا کنگ لوٹ ایں گڑا آ راہ یکین اِنت کہ گلامی ءِ سانکل پروشگی اَنت۔ پہ گلامی ءِ سانکلانی پروشگ ءَ ھمبلاں وتی ساہ نْدر کرتگ اَنت۔ زندمان ءِ وشی یل داتگ اَنت ءُ بلوچ راج آجوئی جنگ ءِ بھر بوتگ اَنت ءُ ماں وتی زمین ءَ گوں زورگیراں جنگ برجاہ داشتگ۔اے راه سراں گار کنت-کبرستان ءَ آباد کنت-اے راه ایمنی کاریت- ھون دیگی اِنت۔ ھون ریچگی اِنت ارس گْوارگی نہ انت-موتک آرگی نہ انت
منی مہروانیں لالا!
تو ھم پدا واتر نہ کُرت۔ وھدے کہ تو گلزمین ءِ وشبوئیں ھاک ءَ گوں ھوار بوت ئے تئی ماس ءَ ارس نہ رِتک، پریات نہ کرت- تئی گْوھاراناں ھم گوشت ئے کہ بہ چار اِت- مرچی شمئے براس سالونک اِنت۔ مرچی تئی براس ءَ وتی سوگند سرجم کُرت ءُ وتی زبان ءِ سر ءَ اوشتات کہ من پدا واتر نہ باں، ھون دیگی اِنت، ھون ریچگی اِنت پرچ ءَ کہ گلزمین تُنّیگ اِنت گُڈا شُما ھم ارس مہ ریچ اِت۔موتک میار ات-گوں هلو هالو ءُ چاپ ءُ نازینکاں منا گلزمین ءِ باهوٹ بہ کن ات-
لالا!
تئی ماس ءَ پریات نہ کرت بلے گوْشت ئے کہ اے زندمان پہ بلوچاں جنگ جاہ یے۔ اے سرڈگار ءِ ھر بچّ منی بچّ اِنت۔ من زان آں تئی ریتکگیں ھون هچبر گار نہ بنت- تئی گوں هوار ھزارانی کساس ءَ ورناھاں اے سرڈگار ءِ واست ءَ وتی ھون شلینتگ اَنت-ھمک گْور ءَ ھونانی وشبو شنگینتگ اَنت۔ شھیدیں ھمبلانی رِتکگیں ھون اَنت کہ کوہ ءُ کوچگاں مِسک ءُ آتاریں وشبو تالان اَنت۔ وھدے کہ نرمزاریں ھمبلانی ھون ءِ ترمپ گلزمین ءَ کپ اَنت گلزمین وت ءَ گوں ھوناں سینگار ایت ءُ ھما ھمبل کہ وتی ھوناں گلزمین ءِ سر ءَ ریچ اَنت آ گلزمین ءِ سالونک بہ اَنت۔ بلوچستان ءِ ھرچ کنڈ ءَ شھیدانی ھونانی وشبو شنگ اِتگ اَنت۔
تو نمیران ئے گونڈل۔
منی لالا!
منا یات انت من آ وھد ءَ سکّ کسان اَت آں۔ من وتی سردیانی موکل ءَ میتگ (آواران) ءَ اتکگ اَت آں۔ ترا سیاهیں پُچ گوار ءَ اَت۔ تو مئے لوگ ءِ دپ ءَ نشتگ اَت ئے۔ تو بچکندگ ءَ اَت ئے۔ تو منی ماس ءَ را ھمباز کُرت ءُ دستاناں چُکّ اِت ءُ گْوشت منی تُرو منا باز وھد اِنت کہ من ترا نہ دیستگ۔ منا پہ تو زھیر کُرتگ ئے۔ تو وشیں کندگے جت۔ تو منا گْوں وتی شیر کنیں توار گوانک جت- بیا منی گْونڈیں گْوهارُک ءُ جُست کرت کہ تو منا درست کن ئے؟ من ھمے گْوشت او منی لالا من اِدا نہ بوتگ آں۔ من ترا اوّلی رند اِنت گندگ ءَ آں بلے من نہ زانت ھما روچ منی ءُ تئی گڈی دیدار بیت۔ من نہ زانت کہ پدا من ترا نہ گند اَنت۔ منی نمیرانیں براس من پدا ترا نہ دیست۔تئی یات انگت منی بے تاهیریں زرد ءَ پشتکپتگ انت-تئی اکس منی چمانی دیم ءَ ایر انت-اے اکس برے برے منا گریوگ ھم پرمائیت- تئی یاتانی بُکچہ همک روچ چو رمیز ءِ پیم ءَ وران انت-بس تئی همے اَکس انت ءُ یات انت کہ پشتکپتگ انت-تو راجدپتر ءَ وتی نام نوک کرت- نمیران بوت ئے، جہاں تئی سر ءَ پہر بندیت-
لالا!
بازیں وھد گوست مئے لوگ ءَ آس روک بوت وھدے کہ من اِش کُرت کہ تئی ءُ منی ناکوزھگ، شهید عظیم جان، پنچ سال ءَ بیگواھی ءَ رند دروگیں میڑ ءِ نام ءَ جنگ بوت انت۔ تنگی شهید عظیم جان ءِ ٹپ نوک اَت اَنت کہ 20 دسمبر 2020 ءَ مارا دگہ دردے بکشات-بانک کریمہ ماں دراں ڈیه ءَ شهید کنگ بوت-دسمبر تو مارا باز درد داتگ دْریگتے کہ یکبرے بہ یتکین ءُ بہ رپتین ئے ، پد ءَ ھچ بر واتر مہ کرتیں۔ مدام جیڑگ ءَ اَت آں کہ دسمبر تو زوت بہ رو کہ تو مدام مئے ٹپاں کدین ئے ، نوک کن ئے
بانُک کریمہ کینڈا ءَ شہید کنگ بوتگ۔ اے تھنا پہ منی واست ءَ اِنّا بلے بلوچ راج ءِ واست ءَ ھم یک رنج ءُ تاوانے اَت۔ آ وھد ءَ جاور ءُ ھال سکّ ھراب اَت اَنت۔ ھر کُجا جنگ اَت۔ تو کیلکور جنگ ءَ شت ئے ءُ بھر زُرت۔ دژمن ءَ شمار ءَ چاریں آتراپ ءَ انگیر کرتگ ات۔
ھمبل! من سئی بوت آں کہ تو اے جنگ ءَ را پہ تمردی برجاه داشتگ۔ وھدے کہ تئی سنگت ٹپی ءُ ٹوریگ بوتگ اَنت تو یکّے نہ بلکیں دو دو سنگت یکجا کوپگ ءَ کُرتگ اَت ءُ شریں جاہ ءِ برت انت کہ رکینگ بہ بنت۔ جنگ ءِ تہ ءَ تئی دلیری کسہ ، تئی سنگتاں کہ دیستگ ءُ کرتگ- گُڑا ھمے گْشتگ کہ مئے آیوکیں کمانڈر بہار بیت۔ مئے راھشون ھمے بیت۔تو ءُ تئی سنگت ءُ ھمراھاں تاں دیر جنگ داشتگ۔ یک نیمگ ءِ تو جنگ ءَ بوتگ ئے گُڈا دومی نیمگ ءَ تئی ماس درس پہ زمین زادگاں دوا کنگ ءَ اَت ا کہ پاکیں ھاوند سرمچار تئی باھوٹ اَنت-
تئی ماس ءَ اوشتر ءِ من اِت اَت کہ منی بچّ مرچی جنگ ءِ تہ ءَ اَنت ھُدا سوبمند بہ کنت۔ ءُ ھمے گوشت ئے کہ اے ھُدا شهید بہ بیت بلے دزگیر مہ بیت۔ زالمانی دست ءَ مہ بیت۔ تو جنگ ءِ پڑ ءَ پد کنز نہ بوت ئے۔ تو اے ھم زانتگ کہ مئے تیر ءُ بم ھلاس بوتگ اَنت۔ منی کِرّا ھچ نیست۔ بلے تو ءُ تئی اوشام انگت مھکم اَت ءُ گڈی بم تو وترا جت کہ شہید بہ باں بلے دستگیر مہ باں۔
وھدے کہ مردم ترا پہ مدامی گلزمین دلبند ءِ سرا وپینگ ءَ اتکگ اَت اَنت۔ ما ھمے گْوشت کہ باریں مرچی کُجام ماس ءِ دیم سیاہ بوت؟ کُجام پِس کور بوت ءُ کُجام گْوهار ءِ سِریں پروشت؟ کُجام گس ءَ آس روک بوت۔ بلے من نہ زانتگ کہ مئے لاڈوکیں بچّ مرچی سالونک بوت۔ تئی دیم درست کنگ نہ بوتگ۔ ترا ھنچو پہ دیم زمین ءِ باهوٹ کُرت۔ بلے وھدے کہ تئی ماس سئی بوت گُڈا ھمے گْوشت کہ من زان آں، منی دل گوْش ایت کہ منی چکّ وتن ءِ سالونک بوت بلے منا یک برے اکس ءَ ئے پیش بہ دار اِت۔ تئی اکس چار اِت بازیں مردماں بلے ھرکس ءَ گْوشت اے بہار جان نہ اِنت۔اے گنج بکش نہ اِنت۔ بلے تئی مات ءَ تئی اکس چار اِت ءُ ترا سلام ءُ دروت کُرت کہ ھمیش اِنت منی بچّ۔ تئی اکس پجارگ نہ بوت پرچ ءَ کہ تئی دیم سُتکگ اَت۔ بلے تئی شوکیں شیپگیں پوز درست کرت ئے کہ ھمیش اِنت۔ چیھانٹ ءُ پریات نہ کرت ئے بلے بچکند اِت ئے ءُ ترا سُهر چَکیں دروت دات ئے۔
گنج بکش پنام بہار بلوچ تئی کُربانی ءُ جُھد ستا کرزیت۔ منی کِرّا لبز نیست کہ من تئی ستاہ ءَ چیزے بہ گوش آں،
اے منی گلزمین ءِ ورنا، منی گلزمین ءِ گواڑکیں بچّ ترا سد رند ءَ سُهر درچکیں دْروت ندر انت۔ سُهریں سلام ترا لاڈک۔ تاں اے جہان ھست تئی کربانی، تئی میراث زندگ بیت۔ تئی ریتکگیں ھون آجوھی ءِ راہ ءِ ھمک مساپر یات کن اَنت۔
تو نمیران ئے پُل
تو نمیران ئے۔
داں کوچگ ءَ آسے بلیت تو زندگ ئے
داں برز ءَ استالے چمیت تو زندگ ئے
داں بُلبلے پرسیگ بیت تو زندگ ئے
داں جنگل ءَ آسکے هزیت تو زندگ ئے
