ہمگام بلوچی آزمانک ” مرحوم ھسین”
آزمانکار : ھمل مومن !!!!
+
من وهدے کہ بازار ءَ رواں – من ءَ انچو گُمان بیت کہ من سیہ ڈَنّے ءَ اوشتاتگ آں ءُ اے مردم درست رستر اَنت ، کہ منی وداریگ اَنت کہ ما وَتئ هَمراه ئِے بِکنیں ءُ ساعتے بہ نِندیں – بلے پدا مناں هَمے هیال گور جَنت کہ ” رستر چون اِنسان ءَ گوں دیوان کَن اَنت –
ماسی ءَ مناں کسانی ءَ مُدام گوشتگ اَت کہ مرحوم حسین ءَ گوں دیوان مہ کن ، اے رسترے وتارا اِنسان ءِ دروشم ءَ ئے کُتگ ، اشیا چہ وت ءَ دؤر بِدار ءُ من مدام مرحوم ءِ گورا تَتکگاں – آئی ءَ مناں گْوانگ جَتگ ، ” بیا ترا چاکلیٹ دیاں ” بلے من تُرس اِتگاں ءُ آئی ءِ گورا نہ شُتگ آں – چونہا چاکلیٹ کَسانی ءَ مناں سک دوست بیتگ – من مُدام ناکو میران ءِ گورا زُرتگ بلے هَما اِنت کہ مرحوم حسین بیران بُوتگ – چاکلیٹ ءِ هُبّ منی پُرشتگ ءُ وہدیکہ من چاکلیٹ وراں مناں شانَگ کَیت –
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
دِل گُشیت ناکو میران ءِ دُکان ءَ بُن بدئِے بلے پدا هیال کیت کہ ناکو اِنت ،،، اگں دُکّان ءَ ئِے بُن بِدیاں مردم چے گُوشنت ؟
من ناکو ءَ چِنچو بَر ءَ گُشتگ کہ ” ناکو چاکلیٹ مَیار ” بلے ناکو اِنت کہ هَبر نہ زُوریت ءُ مناں مُدام گُوشیت ” دُکّان تئ پِت ئیگ اِنت کہ منی مستری ءَ کن ئے ،، ءُ من هاموش باں –
زَرّ مردم ءَ کُور کَنت ، من چِدو پیسر نہ زانتگ اَت بلے هَما اِنت کہ ناکو ءِ گَپ اِشکُتگاں ، مناں وتئ سرا زهر کَیت ” من اوں کُورے بوتیناں ”
من مرحوم حسین مہ دیستیں بلکیں چاکلیٹ ورگ ءَ گوں مناں شانَگ مہ یتکیں –
من پیسر همے جیڑ اِتگ کہ منی معده هَراب اِنت ،،، بلکیں شانَگ کیت ، بلے بازیں ڈاکٹرانی گورا شُتاں ،،، آیانی گورا اے بیماری ءَ علاج نیست اَت ،،، آیاں مناں گُشت ترا معده ءِ بیماری نہ اِنت ،،، اے دگرے مئے دست ءَ نہ بیت –
پدا من مُلّا ءُ عالمانی گورا شُتاں ،، بازیں تائید ءُ بند ءِ گِپت بلے هِچ پہ هِچ –
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
وهدے کہ مرحوم حسین ءَ وپات کُرت هِچ مردم ،،، آئی ءِ جَنازه ءَ نہ شُت ،، ءُ مُلّا یاں نماز ءِ جَنازه ندات کہ رسترے – دو روچ ءَ پد جون ءِ بوه بازار ءَ تالان بوت ،، بازار تَرّگی نہ اَت ،،، کمال نامیں مردے ءَ گیرت کُت ءُ نماز جنازه دات ءُ جَنگل ءَ دفن کُت –
مرحوم حسین ءِ مرگ ءَ پد کمال ءَ اے میتگ یل دات ءُ شہر ءَ شُت – جَنگل ءَ کس نرؤت کہ مرحوم همودا نِشتگ ، مارا وارت –
یک روچے میتگ ءِ مردماں شُور ءُ سلاه کُرت کہ جَنگل ءَ رویں ءُ مرحوم ءِ کبر ءَ کُونچ ایں ،، بلے وہدے مردم کہ جَنگل ءَ شُت اَنت ، تہ دیست اِش آئی ءِ کبر ءِ سرا بلاهیں اَژدیها ے واب اِنت – هَما مردم اَنت نوں جَنگل ءِ نیمگ ءَ هم نہ رونت –
هَما اِنت کہ مرحوم حُسین ءَ بیران بوتگ ، دِل نہ گُشیت کہ بازار ءَ بُرواں ءُ مردمے بِگنداں ، دراهیں روچ اے لُوگ ءِ تہ ءَ کَپتگاں – کس هال پُرسی ءَ اوں نہ ئیت – اے زِندگی پہ من اَنچو مزن اِنت کہ کسانیں کُوٹی ءُ تہنائی ءَ گوں نہ گوزیت –
هَر شَپ مناں کہ واب گِپت ،، من گوں اِستاراں هَبر کَنگ بِنا کَناں – من اَنچو اِشکتگ کہ اِستار گَپّاں مُردگاں رسین اَنت – اِستار مُردگانی رَبّال اَنت –
اِستاراں گوں هَر شَپ من بس اینچو گُشاں ” اگں کسے مرحوم حُسین ءَ گِندیت ، منی کُلوه ءَ الّم ئِے سَر بِکن اِت ءُ بگوش اِت ئِے ” تو چَاکلیٹاں چے مان کُتگ کہ شادین ءَ شانَگ کَیت ” ؟
