نبشتہ کار: ساؤن ساؤڑ
ھنگام نبشتانک
من نہ زاناں من پرچا نبشتہ کناں ءُ پہ چی ءَ نبشتہ کناں من امنچو زاناں بیدئے نبشتہ کنگ ءَ من ناسرجماں من ھمے سما کناں، بس ھمے جیڑاں بس من ءَ نبشتہ کنگی انت.
چے نبشتہ کنگی انت، من چے نبشتہ کناں ھچ نہ زاناں لبزاں یکجاہ کناں ءُ کسھے کناں بس
بلے انچو زاناں من ھرچی نبشتہ کتگ درست منی جند ءَ چہ در نہ بوتگ انت
برے برے من دیستگ ڈگارانی جوھانی لمب ءِ مُورانی گند ئے ھونڈ ھست انت ھمے ھونڈاں آپ کیت شنگین ایت ءُ بار دنت ھمے مُور رمب کن انت سر سر جن انت سماگو بنت چنچو تچ ءُ تاگ کن انت پہ وتی رکینگ ءَ ھمے کہ مورانی تچ ءُ تاگ ءَ دیستگ منی دل ءِ دریکگ گیش بوتگ انت جیڑاتگ کہ اے مورانی چُک چون بنت، باریں چنچو مرگ ءِ ارجان بیت باز رند ءَ جیڑ اتگ اے چنچو کسان انت اے وتا چون رکین انت کناں ایشانی تہ ءَ چنچو باریں بنی آدمانی پادانی چیرا لگتمال بیت مریت
پدا اد ءَ منی ھیال پروش ایت ءُ دگہ نیمگے رؤت
برے برے گندئے یک درتہ پُچے انسانے دگانی سرا کپتگ دست ءِ ٹال انت مردمانی مچی ءِ تہ ءَ پریات کنت کہ دہ کلدار بد ئے منی چک گژنگ انت نان اش نہ وارتگ چکاں پہ ورگ گراں کس ئے کلدارے دست ءِ نہ دنت
اد ءَ پدا ھم منی ھیال تچیت دگہ نیمگے سپر کنت
انچیں جاھے رؤت کہ ھود ءَ چم ارس ءِ بدل ھون شنز انت، آ جاہ بلوچستان انت برے تو گند ئے برپ بستگیں ءُ سارتیں شپاں پیرزالے ءَ اکسے گوں پہ کس ئے ءَ وداریگ انت برے تو گند ئے ھمے پیرزال تپتگیں روچ ءِ برانزانی چیرا نشتگ ءُ وداریگ انت ھو اد ءَ سال، ماہ ءُ موسم گوزنت آ پیرزال انگہ ھما جاہ ءَ نشتگ وداری انت
برے تو گند ئے ھمے پیرزال گوں پاد ءِ تراولاں سپر کنگ ءَ انت بہ گند ئے آ گش ایت مرچی نا باندا منی ودارانی روچ آسر بیت
ھو اے ھما سرڈگار انت اد ءَ یکے بندیگ دہ مردم آئی شوھاز ءَ سربتگ زند ءِ ھمک وشیاں پہ آئی شوھاز ءَ ببا دنت یکے پہ براتے ءِ شوھاز ءَ یکے پہ بچے ءِ شوھاز ءَ درست ھمے پیم ءَ انت
منی چپ چاگرد ءَ مدام انچیں جاور انت مدام یک نوکیں کسھے ودی بیت
من اے کسھاں پرچی آرگ ءَ آں پرچا کہ اے درد منی انت، اے کسہ اوں منی انت کس ئے بہ گند ئے ھمے سما کنت من اد ءَ دگرے یے کسہ ءَ کنگ ءَ آں، اے کسہ ءَ وتی کنگ ءَ آں الم نہ انت ھمے کسہ کہ آؤرتگ انت کہ من ھمے جاوراں بہ باں یا من ھمے جاورانی تہ ءَ گوزگ ءَ آں ھر ھما درد یا کسہ منی انت آئی ءَ من گنداں یا ماراں، سما کناں الم نہ انت ھمے درد ترا پر انت تھنا تئی درد انت دگرے ءِ دردانی مارگ اوں تئی انت پرچا کہ آ درد ءَ تو اوں سما کنگ ءَ ئے
من نبشتہ کارے نہ آں کہ ھر وڑیں جاورانی سرا نبشتہ کت کناں من بس وت ءَ نبشتہ کناں.
