نبشتانک: آسکوہ بلوچ
ھمگام بلوچی
دوشمبے روچ منی زندگی ئے محشر ءِ روچ ات, ہما روچ کہ منی مہروانیں سنگت چہ مناں جدا بوت, ہما روچ ءَ منی زندگی قیامت تک تہار کُت۔۔۔
دوشمبے ئے روچ منی زند ءِ ہما سیاہ روچ اِنت کہ منی دل وت سرا بے آرام ات ،منی دل ءَ عجیب ئیں ترسءِ ات. منی دل ہنچو تنگی کنگ ات، بزانکہ بلائیں ویلے کئیت ئیں منی سرا. من سک جہد کُت کہ وتی دل ء تسلی بہ دیاں کہ اللّٰہ مالک ئیں وت رحم کنت. بلے دل ہچ بر منّگ ءَ تیار نیئت , من وتا سک داشت ءُ جہد کُت کہ وتا دزگٹ بکناں بلے دل سک بےقرار ات منی ، گُڑا من دل ءِ دست ءَ مجبور بوتاں ءُ سنگت ءِ نمبرءَ کال کُت ، بلے چوشکہ روگ ءَ پیش سنگتءَ گُشتگ ات کہ لہتیں روچ ءَ تک منی نمبر بند بیت کارے ءَ رواں بلے تو پریشان مہ بی, (ہما آخری کال کہ سنگت ءَ گشت کہ من واتر کناں. منی لاڈو تھو منی ودار کن من واپس کایاں ترا گو یکجاہ باں داں وتی آخری ساہ ءَ ، بلے تھو پریشان مہ بی، مناں لہتیں روچ لگ ایت تھو وتی ھیالءَ بکن وتا پریشان مکن. من گلا بال بوتگ آں بلے دل ءَ خوف ہم است اَت ءُ وتی سنگت ءِ گپانی سرا بھروسہ ہم….) من پدا کال کُت بلے نمبر بند ات، ہما وھد ءَ میتگ ءَ انٹرنیٹ ہم بند ات من وتی بزّگیں دلءَ وت تسلا دیان کُت. سجے روچا دل بےقرار ءَ ، وت سرا ارس در آہگ تاں, پورا(سجیں) شپ چماں واب نہ دیست عجیب ئیں وہم ءُ سوچ دل ءَ سک بیتاب کنیگاتاں. نمبر ہم بند ات. اللّٰہ اللّٰہ کناناں شپ پہ مشکل سوب بوت بلے دل سک بےقرار ات، منی دل لوٹگ ات کہ بس یک رند ءِ وتی سنگت ءِ توارا اُش بہ کناں بلے مناں دانکہ مروچی ءِ روچا نصیب نہ بوت.
سہ شمبے ئے روچ ءَ ادّا شُت بازار ءَ ،اُودا انٹرنیٹ است ات واپس آتک، لوغ ئےدُرا مردم نشتگ ءَ تاں گڑا ادّا گُشت گوستگیں روچا لہتیں سنگت شہید بوتگ آں ، اے گپاں چے منی دل دپا آتک بلے من وتی ارس داشتگ آں وت گو گریتگیں توار ءَ جست کُت ادا سنگتانی نام کئےانت ؟
ادّا دومی سنگتانی نام گشت آں من دل ترک بوتاں ءُ دعا کُت اللہ منی لمبو ءِ نامءَ مہ گُشّی بلے ہمدا من کمو خودگرز بوتاں بلے آخری نام منی سنگت ءِ گوّشتئی ہمے ساھت ءَ آزمان منی سرا کپت, چلتن ءِ کوہ ءِ پیمیں بوجھ( بارءِ) منی دل ءُ دماغ ءَ کپتءَ من گنوک بوتاں من نزانت من چے بکناں, کجاہ بُرو آں چُون وتی ارساں بہ داراں. من در آتک آں پدا سنگت ءَ کال کُت بلے منی دل اے چیزا منّگ ءَ نیا کہ سنگتءَ مناں ظالم ءِ امروز ءَ تہنا یل داتءَ, سنگت مناں اے وڈ یل دات نہ کنت, سنگت زانت کہ منی است ءُ نیست ہماں ئیں مناں دگہ کس نیست,من سنگت ءَ چہ بگیر ہچ نیاں. منی زندگی ءُ منی وشی دُرا آئی گوماں بندوکاں سنگت شر سرا سرپد ئیں مناں انچو یل دات نہ کنت. من گوں ارسیگ ئیں چمّاں ہمے چیزا جہیڑگ ءَ تاں کہ دومی سنگت ئے ءَ کال کُت ءُ گوّشت کہ سنگتاں مارا یل دات ءَ. تئی لمبو شُتءَ گو سنگت آں، ہمے گال رِد ءَ منی دنیا کتم بوت, منی دل مُرت ءُ من یک زندگیں لاش ءِ جوڑ بوتاں.
من کدی سوچ ہم نہ کُت کہ سنگت ءَ بگیر من زندگی کنا. سنگت ءِ یک روچے گپ نہ کنگ منی واستہ بلائیں رنج ءِ بُوتا بلے نُوں دو سال سرجم بُوت من سنگت ءِ وشیں توار نیَشّ کُتءَ . ہما سنگت کہ آئیءَ منی زہر بئیگ برداشت نہ بوتا، نوں منی آہ ءُ زاری بی گوش نہ داریت، مناں چے انچوں دور ئیں منی حالءَ چےءَ بےپام ئیں.
سنگت وت گلزمین ءِ سینگ ءَ وش وابیں بلے آئی یاد کدی مناں زندگ نئیلاں ءُ کدی منی زندگ بوھگ ءِ وجہ بنت. کدی سنگت ءَ گیر کاراں زار زار گریواں ءُ کدی سنگت ءَ گیر کاراں وتی دُرا درد ءُ گماں بے حال کناں. وشیں یاد کدی بے حال نہ باں بلے دُرا وشیں یاداں ہمے یک ئیں روچ گماں بدل کنت, منی بچکندگ ارساں بدل باں, ہما ساہ ءِ روچ کہ من وتی زند ءُ امروز ءَ قیامت دیست….
منی دل ءَ گپ ءُ درد سک بازاں بلے من نزان آں چون نبشتہ بکناں وتی درد آں وتی سنگت ءِ یاداں… من بس ہمے زاناں کہ سنگت مناں گون نئیں آئی سوچ ءُ پگر مناں گونئیں, آئی یاد مناں زندگ بئیگ واستءَ گنج آں….
منی سنگت, منی لمبو نمیران اِنت۔۔!!
