Сказка о царе Салтане
( دومی بهر )
وهد گوئست و بیت چلگ
بچی ڈلگ ات ماں کلگ
بیته ودی و شَرّینے
شهبانک ءَ چو ساه ءَ
دوست چُک وتی براه ءَ
کُه بانز چو چارت باز
مهر ات که داتی هر راز
کاگد بری لوٹت تاں
جود ءَ دنت وتی هالاں
کاگد بَری شکساتگ
جود ءَ هالی اے داتگ
تاں پِس ءِ دل به بات انت وَش
گُد گواپ ، گوں دیگ گِراد ءَ نیں
پَندل کت اش وتی دابیں
وسیگ گوں آواں هور ات هم
هالبر ءَ بند اش کُت دلجم
هالبر اش مَٹ کت ، کَت بنداں
کاگد اش زرتگ، و وت کنداں
دگه هالبرے وت ره داتگ :
« شهبانک ، تئی جِن زاتگ
دگه نبشتگ اش چُش
یک په یک و هنچش : شپ چلگ بیت چو تئی لوگی
بَچَک و جَنَکی چَٹ دروگ بی
نه مُشکے ات ، و پُگل نه
سَهدارکے ، وَش پُلّ نه
زهگی به گوئش چَُشینے
نه مردین نه جنینے »
پت ءَ که زانت اے هال ءَ
کپت گَمانی جنجال ءَ
هال آرءَ لوٹت درنج ات
ساری که کرت و سنج ات
بکشاتی هال آر ءَ
پرماتی برو دَوار ءَ :
« منی هگم هم ایش انت
ودار کنیت چو پیش انت ،
کایاں و وت که گنداں
راهے ودی کناں و ننداں »
نپر گوں هگم هم ،روان بوت
گُدگواپ و دیگ گراد هم
وسیگ په شئور ءَ دلجم
نیت بدیں گوں نشت انت
چپیں هبر ، نبشت انت
کاگد بر اش هم مست کت
کاگد اش مَٹ په کست کت
مست اش نپر کت و کاگد مَٹ
اے بوت پر آهاں اے داب کٹ
کاگد آرش بندیگ کت
وتی هبر اش رندیگ کت
شاه ءِ نام ءَ ، هگم اش نبشت
راه و در اش هچ نه هِشت:
« هگم انت منی چو شاهی
شهبانک گوں چوره آئی
زر ءِ بُن ءَ یله به بنت
تاں گرک و گار ، تبه به بنت »
کار دار اتنت هیرانی
بنگیج کت اش هگم پانی
بشکه ءِ تها شهبانک
بے آپ و تام و نانک
زهگ ءَ گوں هور،بند اش کرت
ڈامبر اش لگاشت، چه اود زرت
بست اش چو ٹنگ و ترکاں
زر اش یله کت انت هلکاں
گوئشتش که شاه ءَ چوش گوئشته
شاه ءِ چو هگم ءَ ونتش
کاراں آسر کننت اش
بشکه ءَ مات و زهگ ءَ ناتش
اکیان ءَ ماں ویل اش کرت
نیلیں زر ات و برز آزمان
استار اتنت وش برئشکاں
نیلیں زر ءَ ماں نالاں
چولاں پُرُشت و تالان
جمر ءَ آزمان هم
شلنت – گوئز انت هم هر دم
بشکه زر ات ماں لڈاں
ماں بشکه ءَ شهبانک
جنوزامی ءَ گریوان ات
بشکه و وتی بهت
لگت و مُشت جنان ات
و آئی ءِ کش ءَ هم
بچی همود رُدان ات
و آئی هم هر دمان
روچے چو گوئست و نیں شُت
چاریں زمانگ چئے کت
شهبانک ات گریواں ات
بچ ءِ په باندات هیران ات
هُلّان اتنت هم مَؤجاں
بچ ات چه واری – پریشان
مات ءَ زهیراں برت ات
بچ کت په موج ءَ الهان :
موجاں شما مڑاهداریناں
گردیت ماں زر ءَ هر دیما
نئے کسے شمئے دیمدار بیت
کوهاں تراشگ ایت وتی پئیما
تیاباں اِیربریت ، هر وهد هم
و یداراں برئے هر نیما
سٹتگیں ما را – سار – وت دار
جاهے سر بکن بے بیم ءَ !
مؤجاں اشکت انت زهیری ءِ ساز
دردیگ و گمیگیں آواز
بُرت انت په تیاب ءَ آرام
ایر کرت انت تیاب ءَ وشنام
مات گوں چکلُگ رست انت چو
دریای ءِ زراب و مَؤج وشرو
تیاب ءَ گنگلیں سر بوت انت
بُشکه ءَ چه ، چون در بوت انت ؟ کسے هم نه ات ، در کنت آه
هدای ءِ بندگے نئے دوزواه
چست بوت بچ و زور دات پاداں
کار بست بَڈ و باسک ءِ داداں
هکل کت دل ءِ پریاداں
دپگر درلگشت ، بیت شاداں
دیست اش که دگه نوک جاهے
وَش زیدیں تیاب ، پُر براهے
ڈولدار ات و سبز هر نیمگ
گلباگ ات گوئش ئے گوں نیوگ
مات و زهگ در کپت انت چو
چست بیتت بزان هم که رو
دیست اش باز زمین سرسبزیں
ڈک و جمپی هم- وَشّی کبزیں
تیاب ات نیلبوئیں چاریں دیم
مرگ و شانتلاں پهک بے بیم
زهگ ءَ پگر کتگ شام بیت چے
هنوں ایوک انت بے هچی
چنال ءَ رپتگ و ٹالی سست
چوٹی کت ، کمانی ابرست
چه ئیسای ءِ دار ءَ بندے
ابریشم و مُهریں تَندے
پَچ کرت و ببست وتی کمانیگ تیر
تیار بوت نون شکاری شپگیر
هُشک ٹالے دگه هم پروشتگ
تیری بارگیں نیں تراشتگ
شت نیں په شکار تیاب ءِ کِرّ
چاراں چار نیم هم وَشتر
اشکتی ماں تیاب که جنگے
میل انت گوئش ئے دو مرگ – یک کنگے
دیستی که زر انت نا آرام
کنگ انت و شاهیمک که جنگ انت
چونگ انت و پانچُرّاں نه هم سَنگ انت
موج انت مست و جنگ هم تیز
کنگ انت سک نزور و نالیت
آپاں ترینزدیاں ، وت چالیت
ژند ات و وس ءَ هم ، بے واک ات
شاهیمک ءَ پانچُرّی ، چالاک ات …
همے وهد – بچ ، کمان -وتی تیر کرت
شاهیمک ءِ گُر ءَ وتی شپگیر کرت
سُمبت تیر چو شاهیمک ءِ گُرّ
کپاں ماں زر ءَ بیت هون چُرّ
دریای ءَ ماں کپت و سُهر بوت آپ
گرند ے مان شانت هم وتی چاپ
هون پر بوت و نون دریا سرپت
شاهیمک که آپ ات بُڈ وار
کنگ شت همائی ءِ وَٹ ءَ
آئیا آپ ءَ ، بُڈ دیاں
تِرپّان و زهر ات چونگ چناں
تاں شاهیمک بُڈ ات و انسرت
چِرت – چِرت کنان ات چو چِرِت
کنگ ءِ ساه ، که راست بوت
اے دیم و آ دیم – چارت ئی زوت
آتک ، بیت شاه ءِ بچ ءِ منتوار
چه کُمکان ، شاهیمک ءِ شکار
کنگ ءِ گال اتنت مردم ءِ گال
هم هبر روسی و هم جنجال
: « شاه ءِ بچ ئے ، منی رکینوک
تو هم نیں ، چو منی داب
نه ورئے ورد – نئیکه شراب
سئے روچ ءَ بے ورد آرام
تئی تیر که زِر کپتگ
ترا بدل په نیکی کناں
کنگے نیاں رکینت تو
شاهیمکے نه ات اے – تو کُشتگ
سد سال ترا بهیال نه باں
منتدار تئی ، وش هال ات کناں
گندئے منا همک جاه تو
نیں تو وتی دَؤر – چهر ورئے
گرست هچ مکن تو واب ءّ سر ئے » .
کنگ ءِ مُرگ نیں بال کت شت
شهبانک گوں شهبچ ، گپ اشکت
سرجمیں روچ – آواں شدیگ
شهبچ وتی چماں چو پاچ
کت ، دیستی واب ءِ پرداچ