ندکار: ڈاکٹر الی بلوچ
ھَر نیمگ ءَ ھُمک شپ ترْاکانی توار ات. تراکانی توار ءَ سرجمیں بازار جکسینتگ اَت، بازارءِ مردم چہ ترس ءَ دلاپ اِت انت کس گپ ءُ ھالی نہ ات. هرکسی دل چیرگ پپاں شتگ ات، هر کس بے تاهیر ءُ تکانسُر ات، نا روچ ءَ مردم آرام گِپْت نا شپ ءَ کرار، هرکسی دل ءَ همے ترس چیرکپتگ ات کہ تیرے شوم ءُ تیرے نگبهت، چو مہ بیت کہ ما تیر ءُ بمبانی زدءَ بیا انت ۔ پمیشکا مردم گیشتریں وهدءَ پہ ترس ءُ لرز لوگانی تہ ءَ ٹپ اتگ ءُ چیرات انت، بید زروری کارے ءَ کس چہ لوگاں درنہ کپت، اگاں کسے پہ راشن ءُ وردنی سامانے ءِ زورگ ءَ درکپت تاں درْک درْک ءَ شت ءُ زوت واتر اتک۔ دهکان ءُ بزگراں چہ ترس ءُ بیم ءَ وتی مچ ءُ ڈگار یلہ کتگ ات انت، ازگارءُ سیریں مردم چہ هلک ءَ لڑاتگ ءُ شتگ ات انت، هرکس ءَ کہ پہ لڈگ ءُ روگ ءَ کدرت نہ بوت، آئی ءَ پہ لاچاری وتی سر چیرداتگ ات.
روچ ءُ شپاں تیرگواری یکشلا برجاه ات انت
یک شپے ناگت ءَ تیر ءُ ٹوپانی توار نزیک تر آیان ات انت مهلوک ءِ لوگانی دیما تیر چو دْردءَ گوارگ ءَ ات انت، بمب ءُ راکٹانی برزیں تواراں مردمانی گوشانی پردگ درتگ ات انت مردمانی دلاں ترس ءُ بیمے رستگ اَتَ، هرکس ءَ واه ءُ زاراَتَ، گریوگ ءُ پریات ات جنین ءُ چک هاوندءِ درگاه ءَ دوا ءُ پریات کنگ ءَ ات انت۔ ناگت ءَ هلک ءِ نزیک ءَ موٹلانی لینٹ کپتگ انت ءُ ٹوهیں زْرمبشتے چست ات مهلوک چہ لوگاں جستگ ات ءُ هرکس پہ دیم جنگل ءُ گیاباناں تچان ات . ھرکس گیش ءِ وت نہ ات، چُک پتی نہ اَت مات چکی نہ ات ۔ همے تچ ءُ تاگ ءِ تہ ءَ دلمراد گوں وتی دوستیگیں هشت سالی زهگ امرجان ءَ هم هوارات۔ تیر آیانی پادانی دیم ءَ کپان ات انت ءُ آ گنوک گنوکی پرچنڈ وران ءُ پہ دیم تچان ات انت ۔ دلمراد ایمان ءَ یلہ داتگ ات آئی ءَ وتی دوستیگیں بچ ءِ گماں بے وار کتگ ات کہ چو مہ بیت تیرے بئیت ءُ آئی ءِ جگرءِ ٹکرءَ چہ آئی ءَ بہ سندیت.
“ابا منا دم برتگ ما تتک نہ کناں” امرجان ءِ کودکیں توارءَ آ پچ درهینت.
“ناں مئینچو دم مہ بر کہ ادا انگت تیرانی رینج انت کمو انگت وتا مهکمیں جاهے چیر دئیں”
آئی ءَ پہ هیسک ءُ همپانی انچو گوشت ءُ وتی بچ ءِ دست ءَ گپت۔کمو دیمترا روگ ءَ رند امرجان دم توس اَتَ، گوشگ ءَ ات
“ابا نوں من تُستگاں من اتک نہ کناں تو برو من همدا ننداں”
آئی ءِ کودکیں توارءَ دلمراد گیشتر پریشان کُت۔
“مئینچو کمو انگت دیمترا راویں بیا ترا بڈو کناں”
آئی ءَ امرجان بڈوکتگ ات ءُ گوں وتی تستگیں بالادءُ بے هاٹیگیں بدن ءَ دیما جنزان ات انت ۔
“ابا من تنیگاں”، “ابا اے پرچا تیر جن انت ما زاناں چے کتگ”؟
آئی ءِ کودکیں جستانی پسو دلمرادءِ گورءَ نیست ات انت ۔
“ابا بگش ناں اے پرچا تیر جن انت”؟
“مئینچو اے مئے دژمن انت، پمیشکا کہ مئے چک ءُ برات گوں ایشاں جنگ ءَ انت”
“ابا پرچا گوں اشاں جنگ کن انت زاناں اشاں چے کتگ؟
“مئینچو اشاں مئے زمین پچ گپتگ مئے مال ءُ مڈی پہ وت کش اتگ انت، مئے ملک پچ گپتگ، مئے برات گوں اشاں جنگ کن انت ءُ وتی ملک ءُ زمین ءَ پچگر انت وتی ملک ءَ آزات کن انت”
“ابا گڑا من اوں جنگ کناں”
دلمرادءِ چمانی ارس گوں بالادءِ هوناں هواربیتگ ات انت ءُ آئی ءِ گویاک شتگ ات ۔
