دُرجان منی ارواہ!
نبشتہ کار : واجُل دشتی
ہمگام : نبشتانک
مروچی ھم دشت ءَ سُھب ءَ کہ سمین میتگ ءِ سرا ساھیل کن اَنت گڈا تئی شوھاز ءَ سرجمیں میتگ سردگران بیت، بیگاہ ءَ کہ گوات دشت ءِ دمک ءُ دراں دِرّان کنان ءَ دیم پہ رودرتک ءَ رؤت گڈا سرجمیں ھند ءُ دمگاں تئی مھلبیں وشبو آں تالان کنت ھمک ساھدار تئی رَند پداں پُولان کنت دشت ءِ مھلبیں پُلک مروچی ھم تئی گِندُکی ءَ زنزر اَنت ترا شوھاز کناں ترا پولاں، بیدئے تو سُھب ءِ دیوان جاہ ھالیگ اِنت ھما دیوان جاہ کہ تو دُرستاں پیش اتکگ ءُ نشتگ ئے پدا توامیں سنگت یک یک ءَ آھان بوتگاں ءُ زِند ءِ وشتریں باریگاں چہ یکے ھمے سنگتانی دیوان بوتگ- ترا ھال دئیگ لوٹاں سُھب ءِ دیوان ءَ مرچاں کمال نہ نندیت ءُ ٹلو ھم پہ تو چاھاں نیاریت ءُ مئے ودار ءَ نہ کنت یاسر ھم دیوان جاہ ءَ نئیت کہ گپ ءُ باوست ئے بہ بیت دراھیں ندارگ مٹ اِتگاں من کہ سُھب ءَ واب ءَ پاد اتکگاں وھدے کہ دیوان جاہ ءَ اتکگاں تئی ٹھک ءُ بچکنداں من ءَ انچیں تاھیرے بکشاتگ کہ بھشت ءَ چہ کمتر نہ بوتگ مروچاں سُھب ءَ کہ چم دیوان جاہ ءَ کپاں داں کس نیست بس ھشت دانگ سِنگ اَنت کہ ما آھانی سرا نشتگ ءُ دیوان کتگ- ترا باور کنت منی چم کہ ھمے ھورکیں سِنگانی سرا کپیت تاں انچو سما بیت کہ ترا چہ رَند اے ھم چورہ اَنت اشانی چم ھم چو نھنگ ءَ ھار کنگ ءَ اَنت ھمبلو، انچو سما بیت کہ اے سِنگ ھمک رھگوزی ءَ چہ تئی جُست ءَ کنگ ءَ اَنت-ھما نازبو کہ تو وتی مھروانیں دستاں گوں سمَرتگاں ءُ آپ داتگاں آ ھم تئی وداریگ اَنت آ ھم بے تو بے کرار اَنت- بُرز کدّ ءُ بالاد، جلوہ ناکیں چَھرگ، شھدیں ٹھک ءُ نُگرھیں بچکنداں گوں دُرجان ھمک دیوان ءِ براہ اَت ھرکس آئی ءِ لوٹوک اَت ھرکس پہ آئی ءَ ھُدوناک اَت- دُرجان سرجمیں انسانے اَت، سرجمیں بلوچ ءُ سرجمیں سرمچارے اَت راست ءُ تچکے ءِ چیدگ اَت ھرکسی دوزواہ اَت ءُ ھرکسی گوما مھروان اَت-
دُرجان ءِ ھمراھی ءَ گوازینتگیں ھمک ساھت ءُ کترہ چہ بھشت ءَ کم نہ بوتگ اگاں من دُرجان ءِ درگت ءَ نبشتہ بہ کناں گڈا کرن مٹّاں تاک ھلاس بنت دستانی ھُوردگ رِچ اَنت بلے آئی ءِ چارکے گپ ھم سرجم نہ بیت.
برے برے مردم جیڑیت کہ دنیا ءِ تھ ءَ انچیں مردم است کہ بے دروَر بہ باں؟ اے راستی است اِنت اگاں نا بس کِسہ ءُ گال اَنت بس اِش کُتگیں گپاں؟ بلے ناں اے راستے کہ انچیں مردم است کہ آھانی دَرور ءُ مَٹ نیست دُرجان چہ ھماھاں یکے اَت-
آ ھرکسی گم ءُ سکی آں گوں ھوار اَت آئی ءِ زندمان پہ منی واستہ یک دَرونتے ءَ چہ کم نہ اِنت ،چاگرد ءُ زات ءَ ابید آ گوں تنظیم ءُ راجی جُنز ءَ سک مخلص ءُ ایماندار اَت راست ءُ تچکیں چیدگ، ابدمانیں کارست دُرجان مُدام بچکندگ ءَ اَت منی نزیک تریں ءُ دوستیگیں سنگت اَت اگاں اوتاگ ءُ کوہ ءَ گوں آئی ءَ کم وھد گوازینتگ بلے ھمے گوازینتگیں وھد ھم پہ من ءَ یک گنجے ءَ چہ کم نیاں-
تنظیم ءُ اوتاگ ءِ رھبندانی پابند اَت اوتاگ ءِ زمہ واری، گاٹ، ننگری ءُ آ دگہ کارانی توک ءَ سُستی بِہہ گندگ نہ بوت آئی ءِ پَند، جنگولی ءُ بھادری ءِ کسّہ ءَ سیاھجی ءِ کوہ ءُ سنگر وت کن اَنت-
نزاناں آئی ءِ کجام کسہ ءَ بیاراں آئی ءِ ھمک ساھت ءُ کترہ کسہ اَنت انچیں کسہ کہ بِہہ ھلاس مہ بنت- مئے دوئینانی میان ءَ مھر ءُ دوستی ھما کچ ءَ بوتگ کہ ما یکے دومی ءِ ھاترا مِرگ ءَ ھم ساڈی بوتگیں انگت ءَ ھم باور نہ کنت ءُ دل نہ منّیت کہ دُرجان چِد ءُ دیم منی ھمراہ نہ بیت گوں من ھم دیوان نہ بیت- مروچی ھم وھدے رولہ وتی رنگاں تالان کنت دُرجان ءِ یات، ترانگ، زھیر ءُ تھتال دوزہ ءَ دؤر دیاں انچو سما بیت کہ من زِندمان ءِ گران تریں چکاس ءِ تھ ءَ کپتگاں-
نزاناں بیدئے آئی ءَ اے زِندمان گوں گرانیں بار ءَ چوں دیم ءَ کِنزینگ بیت من اے گمان ھم نہ کتگ کہ ما اے وڈا جتا بئیں یکے دومی ءَ چہ انچو سدیں بس گرانیں گم ءُ دگہ ھچ، اے بِہہ نہ جیڑتگ کہ زِند اے وڈیں گرانیں بارے منی نزوریں کوپگاں دنت، بلے اے دیمونی ءِ راہ اِنت ءُ قربانی ءِ کِشک اِنت ما انچیں منزلے ءِ راھیگ اِنت کہ گوں ھوناں دیما جُنزگی اِنت ھما منزل کہ شھیداں گوں وتی ھُوناں نزیک کُتگ مارا گوں وتی ھُوناں آ منزل آسر کنگی اِنت-
من پہ پھر ءُ ناز گُشاں کہ اے گپاں کہ مروچی من پہ وتی ھمبل، ھمراہ، ارواہ دُرجان ءِ درگت ءَ نبشتہ کنگ ءَ اَنت آئی ءِ زِند ءَ گوں ھمک سنگت ءُ مردم ءَ من آئی ءِ وفاداری، ایمانداری ءُ مخلصی ءِ گپ جتگ آئی ءِ مھروانی ءِ کِسہ بیان کتگ پہ من راستیں کوپگے اَت-
گوں آئی ءَ لھتے قول ءُ گپ کتگ اَت ھزار بژن کہ آھانی سرجم بوھگ ءَ پیش ما جُتا بوتیں بلے مستریں قول کہ راجی آجوئی ئیگ اِنت ھما سرجم کنگ مئے زمہ واری اِنت-مُردنی من ءَ انگت باور نہ کنت ءُ دل ھچ وڈ ءَ منّگ ءَ تیار نہ اِنت کہ دُرجان جسمانی دروشم ءَ چہ من سستگ اے وڈ بوت نہ کنت کہ دُرجان بے وفائی بہ کنت ءُ من ءَ نیمراہ ءَ یل بہ دنت-
