منی رھبر، منی راھشون، منی ھاٹیگ!
او مِکّیں کوہ! تو ھم زُلم ءِ آماچ بوت ئے۔ تو ھم بیگواہ بوت ئے۔ تو ھم تھنا یک اَکسے، یک پوسٹرے جوڑ بوت ئے۔ تئی ھم چماں سیاھیں پُچّ پیڑات اِش ءُ دست گوں زمزیلاں بست اِش۔ ترا ھم سانکلانی باھوٹ کُرت اِش۔ ترا ھم بے ھبر ءُ بے توار کنگ ئے جھد کُرت اِش کہ بلکیں تو ھاموش بہ بئے۔ تئی سرا ھم اے وھد اَتک کہ تو وتی نہ کُرتگیں گناھانی ازاب ءِ دیمپان ئے۔ ترا آ سیاھیں کوٹیانی تہ ءَ لٹ ءُ کُٹ کنگ ءَ اَنت۔ تو ھم زُلم ءِ آماچ بوت ئے۔ تو ھم بیگواہ بوت ئے کماش۔
منی سروک! تو بے توار نہ بئے۔ تو بے ھبر بوت نہ کن ئے۔ تو ھِچ پیم ءَ پروش نہ ور ئے۔ من زان آں پرچہ کہ تو مھکم ئے۔ تو وتی راج ءِ اُمیت ئے۔ تو تھاری ءِ تہ ءَ ھما رُژنائی ءِ کہ مئے ءُ درستیں بلوچ راج ءِ نودربرانی چَم ترا سَک اَنت. تئی چہ ما ھزار اُمیت داشتگ۔ اے تو ئے کہ مئے ھوشام مھکم اِنت۔ اے زُلم ءُ زوراکیں جاورھانی تہ ءَ ھم بے توار نہ اَنت۔ پرچا کہ تو وت مارا سوج داتگ کہ ھاموش مہ بئے تو وت گْوشتگ کہ: “اگاں زُلم ءِ ھلاپ ءَ بے تَوار بوت ئے، ھاموش بوت ئے گُڑا بزان کہ تو ھم زالمے۔” تو مارا مھکم کُرتگ گُڑ تو ھم مھکم بو ءُ سانکلاں پروش بہ دیے تو پروشت ءُ پروش ءِ آماچ مہ بو۔ منی ایمان اِنت کہ تو واتر کن ئے۔ گوں شوکیں کندگ ءَ تو واتر بئے۔ ھاں! منی ایمان اِنت کہ تو گنتر مھکم بئے تو واتر کن ئے۔ تو پہ وشی واتر کن ئے۔
او منی رھشون! تو بزان اگاں تو وتی پُشت ءَ اِینکس سنگت یل داتگ، اِینکس کامریڈ یل داتگ گُڑا بزان کہ تاں تو آجو نہ بوتگ ئے تئی سنگت اَنچو نہ نند اَنت. تو مارا یک تُرندیں توارے جوڑ کُرتگ. یک اَنچیں تَوار ءِ کہ آزمان ءَ ھم ٹُکر ٹُکر کنت. تئی پُشت ءَ تئی نودربر اوشتاتگ اَنت۔ تو وتارا مھکم کن۔ ما جھد کنگ ءَ اَنت پہ تو۔ ما جنز چِست کن ایں کہ زالم ھم بزان اَنت کہ آ یک جاوید ءِ سانکلاں بست کن اَنت بلے ھر گِسّ ءَ چہ ھزاراں جاوید در کیت۔ آ یک جاوید ءِ دپ ءَ بست کن اَنت بلے اے ھزاراں جاوید کہ جھد ءَ اَنت ایشان کئے دار اِیت. ایشان چوں ھاموش کنت. چُنت جاوید ءَ ھق گْشگ ءَ نیل اِیت۔ چُنت جاوید ءِ دپ ءَ بند اِیت۔ چُنت جاوید ءِ دست ءَ چہ قلم پُل اِیت۔ چُنت جاوید ءَ کتاب وانگ ءَ نیلیت۔ مارا کئے داشت کنت۔
منی مھکمیں رھبر! اے زالم گل ءُ شاداں اَنت کہ ما ترا کَید کُرت گُڑا تیوگیں جنز ءُ جھد تباہ کُرت۔ بلے آ اے سرپد نہ اَنت کہ یک راھشون ءِ ھما بیت کہ وتی واستہ منوگر ءُ رندگیر جوڑ نہ کنت بلکیں وتی واستہ ءَ کیڈرز جوڑ کنت۔ ءُ منی رھبر تو اے کُرتگ تو کیڈر جوڑ کُرتگ۔ تو مھکمیں کامریڈز جوڑ کُرتگ. من زان آں وھدے کہ تو منی اے نبشتانک ءَ بگند ئے تو منی سر ءَ کندے۔ من ءَ اَلم کاؤنٹر کن ئے کہ زی من تئی موجودگی ءَ ترا مُدام گْوشتگ کہ: “کماش! ترا کیڈر نیست۔ تو تنگی ھِچ کار نہ کُرتگ۔” بلے کماش من ترا اے واستہ گْوشتگ کہ تو دل ءَ ھِچبر دلجم مہ بئے کہ من ھرچی کیڈر جوڑ کُرتگ ھمے بس اَنت. کماش تو وت یک مھنتی ءِ بوتگ ئے۔ تئی تہ ءَ بودناکی بوتگ۔ بلے من اے بنیات ءَ گْوشتگ کہ: ” اگاں یک مزنیں زانتکاریں اُستاد ءِ ھزار شریں ءُ جُوانیں نودربر جوڑ کنت گُڑا ھزار شریں نودربر یک اُستاد ءِ دگنیا ءِ راھشونی ءِ ھاتر ءَ دیم ءَ بارت۔”
کماش! وھدے کہ تئی بیگواھی ءِ ھال رس اِت. بندات ءَ انچو سما بوت کہ ما پروشت اَنت۔ ما نزور بوت اَنت۔ پرچا کہ تو مئے جُنز ءِ آ مِنّگ بوتگ ئے آ ہینٹ بوتگ ئے کہ مارا مُھر ءُ مھکم کُرتگ. بندات ءَ ما وترا نزور مار اِت۔ بلے تئی لبز ءُ تئی گپ یات اتک اَنت. کہ مارا ھرچ جاورھانی تہ ءَ مھکم بوگی اِنت۔ ما ھمے جیڑ اِت کہ ما چہ کرناں اے زُلمے آماچ ایں۔ ما کہ نزور بہ بنت پہ تو کئے توار چِست کنت۔ پہ تو کئے جُھد کنت۔ کئے اے زُلم ءِ بگیری ءَ گِھگیری کنت۔ تو کہ مُدام زلم ءِ ھلاپ ءَ دُرستاں پیسر اوشتوک بوتگ ئے۔ تئی قلم زُلم ءِ بگیری ءَ نبیسگ ءَ دم نہ برتگ۔ گُڑا ما چوں تئی جھد ءَ زوال کن ایں۔ ما چوں تئی دست ءِ کپتگیں قلم ءَ پروش ایں۔ ما چوں تئی کتاباں بِہ دِر ءُ دور بِہ دے اَنت۔
کماش! تئی ھمُک لبز، تئی ھمُک ھیال، تئی نبشتانک ءُ تئی دُرستیں گپ مارا یات اَنت۔ تئی نیاد، تئی کندگ ءُ بچکندگ باز گیر کاینت۔ منی راھشون، منی اُستاد، منی ھاٹیگ! من سوگند کن آں کہ اے جُھد پہ تو تاں برجاہ اِنت تاں تو یل کنگ نہ بوتگ ئے۔ من سوگند کن آں کہ ھچبر بے تَوار نہ باں۔
منی راھشون! تو من ءَ دل بڈی دات وھدے کہ من گُشت من باز زلم ءِ آماچ بوتگ آں۔ من باز سگیتگ۔ من وتی پس ءُ براس ءِ بیگواھی ءِ رنج سگیتگ۔ من وتی ماس وتی گھار آنی آرس گُوارگ ءَ دیستگ۔ منی زاماس کہ مرچی ءَ تَہ بیگواہ اِنت من زاماس ءِ بیگواھی ءِ گم گندگ ءَ آں۔ من وتی ناکوزتک، تروزک ءُ ھمبلانی روگ ءُ ریتکگین ھون دیستگ۔ من بلوچ راج ءِ بَزگی ءُ بے وسی چارگ ءَ آں۔ من ماس پہ گریوگ ءُ گُھار پہ چیھانٹ ءَ دیستگ۔ من بے وسیں پِس پہ بچّ ءِ ودار ءَ دیستگ ءُ براس ءَ پہ وتی براس ءِ شوھاز ءَ دیستگ۔ من باز گم سگیتگ۔ نوں اِینکس برداشت نہ بیت۔ بلے تو من ءَ مُدام گُشت:
اے رستگیں درد ءُ رنجانی تو مکن گم
مھکم کن اَنت ترا زالمانی داتگیں اے گم۔
کماش! مرچی تئی اے گپ ءُ تئی داتگیں دل بڈی ءَ من ءَ باز مھکم کُرتگ۔ من ءَ باز سوج داتگ۔ من زان آں ودار سَک گران اِنت پرچا کہ من اے گم ءُ اے وھد پہ وت ءَ دیستگ۔ منی رھبر! تو تَھنا یک گل ءِ کماش ءُ سروک نہ بوتگ ئے. تو تَھنا یک رھبرے نہ بوتگ ئے۔ تو یک راھشون ءِ نہ ئے۔ بلکیں تو یک رُژنائی ءِ بوتگ ئے کہ مارا تھاریں جاھاں راہ پیش داشتگ۔ تو یک سھارا ءِ بوتگ ئے کہ تئی موجودگی ءَ ستر ھرچی زُلم ءِ دیمپان بوتگ آں دل ءَ کدی نہ جتگ۔ پرچا کہ تو گوں بوتگ ئے۔ تو مُدام گْوشتگ: ” کدی مہ جیڑ کہ تو اِیوک ئے تو تَهنا ئے۔ پُشت ءَ بچار من گوں آں۔” کماش نوں من کُجام چَماں پُشت ءَ بچار آں؟ اگاں بچار آں گُڑا کُجا بچار آں؟ منی پُشت ءَ کس نیست۔ من تئی چہ اُمیت داشتگ۔ من ھرچی گوش آں من مھکم آں ءُ وتی دل ءَ ڈڈ کناں بلے تئی ودار اَنچو نزور کنت. تو من ءَ راہ پیش داشتگ۔ منا سکین داتگ بلے نوں من وتی راہ ءَ بیھال آں۔ منی چم بس یک کِشکے ءَ سکّ اَنت. کہ بلکیں آ راہ ءَ تو کائے۔ نوں تو بلکیں واتر بئے۔ بلکیں تو بیا ئے مئے چمانی دید کہ گوں تو بیگواہ بوتگ واتر کن اَنت۔ کماش! واتر کن نوں۔ واتر کن۔ بیا منی رھبر کہ سُھب ءُ بیگ ءَ تئی راہ ءَ چاریگ آں۔ واتر کن کماش۔ب
یا پدا نیادانی باریگ اتکگ اَنت
واتر بکن
تئی ودار ءَ چم راہ ءَ درتکگ اَنت
واتر بکن
سھب ءُ بیگا تئی یات چو زردوکیں گوبز ءَ دج اَنت
گم چو گودر ءَ دل ءَ پر ریتکگ اَنت
واتر بکن
بیا پدا نیادانی باریگ اتکگ اَنت
واتر بکن
تئی ودار ءَ چم راہ ءَ درتکگ اَنت
واتر بکن
