مِھر آباد ءِ زوالی ءِ پُشدر

نبشتہ کار: *ڈاکٹر شکیل بلوچ*

مِھر آباد ءِ کِسّہ ءَ مَہ کن کہ مِھر آباد ءِ گپ کنگ نہ بِیت، اِے درد اَنت کہ دل ءَ کارچ بنت ءُ آہ ءُ آ سَرد اَنت کہ جبین ءِ پاھاراں کَش اَنت۔

مِھر آباد ءِ نام پَمیشکہ مِھر آباد اْیر کنگ بوت ،پرچے کہ آئی ءِ تہ ءِ رُستگ ءُ ردوم زُرتگیں تیوگیں وَرنا بے کساس ءَ مِھروان اِت اَنت۔ مِھر آباد ءِ ھَاک ءَ انچیں بِچکند رودینت کہ آ ساھِریں بچکنداں ھَر یکے ءِ دل گْوں وت ءَ بُرت ءُ انچش ھوار کرت انچش گْوشت گْوں ناکن یک اِنت، انچش کہ یک مکّھیں ماتے ءِ مِھر پہ وتی ورنائیں بَچّے ءَ زَر اِیت ءُ تلوس اِیت، انچش کہ یک گْوھارے ءِ مِھر پہ وتی کْوپگیں بْرات ءَ بیت، انچش یک پِیر ءُ آجزیں پِتے ءِ مِھر پہ وتی ورنائی ءِ ھسائیں بَچّ ءَ بَنت۔ بس من گْوش آں کہ آ ِمھر آباد ءُ مِھر آباد ءِ مسکْیں ھاک ءَ چہ ردوم زرتگیں پُل دروشمیں سوھویں ورنایانی کسّہ کنگ نہ بیت۔ انَچُش واجہ مُبارک کازی وتی یک شِئرے ءِ تہ ءَ گْوش اِیت کہ

“مِیرو ءِ دَز رودیں کِشار پادمال کُتاں بے زانگاں

کَسّے مَہ گِندات بالگتر بے ھاجَتیں بْوراں تئی”

مِھر آباد ءِ چَنکانی تہ ءِ رودینتگیں کِشار (بِچکند) یک یک ءَ بَراں کُت اَنت ءُ ھرجان جت اَنت زوراکاں۔

مِھر آباد یک انچیں پُر تاھِیریں ھنکینے اَت کہ آئی ءِ دِرمک ءُ دِیوال، بانور دروشمیں زید، آئی ءِ کْوہ ءُ کَلّگ، شَاھکورانی تچوکیں سُرمگیں آپ، آئی ءِ مِھروانیں مردمانی شِیرکنیں گپ ءُ دیوان، آئی ءِ ھاک ءِ بستگیں دیوالانی تنک ءُ دراجکشیں درمک ءُ دَر، آئی ءِ دیوالانی سَر ءِ درداں گْوں چکاریں سُھریں نبشتانک انگت من ءَ چْو کُرانی آیات ءَ یات اَنت، آئی ءِ مِھروانیں بَچیگ کہ مردم ءَ را چْو ساہ ءِ پیم ءَ دوست اِت اَنت، آیانی کندگ ءُ ٹھکانی تَوار انگت اِے تنک ءُ تَھاریں دَگّانی سر ءَ مردم ءِ گْوشاں کپ اِیت، ءُ تُستگیں نپَس یک برے پد ءَ جاہ سَرّ اِیت، پِیر ءُ آجزیں وَاھگ یک برے پد ءَ چْو نوگلیں ورنایے ءَ جاہ جن اَنت۔ بے ھاٹِیگ ءُ مُرتگیں جْون ءَ گْوش ئے یک ورنائیں ساھے مان بِیت ءُ جبین ءِ اَندر ءَ یک انچیں تُستگیں آھے چِست بیت ءُ دارگ نہ بیت، ھما آہ، ھما آ سَرد کہ اِے اھد ءِ زوراکیں لَگتّاں وتی چْیر ءَ لپاش اِتگ ءُ نپَس بند کُرتگ اَنت۔

مِھر آباد ءِ تہ ءَ وَھدے مردم وتی پاد ءَ ایر کنت گُڑا آئی ءِ بیمناکیں جاورھال مَردم ءَ تُرس ءِ آماچ کن اَنت۔ بلے مِھر آباد ءِ تہ ءَ زیارت سَک باز اَنت، اِے ھما پکیر ءُ درویشانی زیارت اَنت کہ آ پہ ھاک ءُ نَنگ ءَ مُرتگ ءُ نمیران بوتگ اَنت، آ تمردیں ورنایانی مَرگ ءَ پد مَکّھیں مات ءُ لاڈکیں گْوھاراں وتی ترونگلیں ارس چہ چمّاں شَل نہ داتگ اَنت بلکیں گْوں آ دگہ میتگ ءِ شیرزالیں کاڑانی رم ءَ پہ سوت ءُ نازینک آیاناں مِسکیں ھَاک ءِ باھْوٹ کُرتگ اَنت ءُ مات گْونگیں سرڈگار ءِ زانسراں واپینتگ اَنت۔

کے وتی ھْیسیگ ءُ ورنائیں سراں انچُش پہ اَرزانی بَکش اِیت

مکّھیں گُلزمین ءِ انچیں مِھرے کہ مَردم ءَ بے سماہ ءُ ملار کنت، دل مہ لوٹ اِیت ھم پاد گام جنان ءَ دیم ءَ رواں بنت۔

مَن ءَ سَک دیر اَت کہ چہ مِھر آباد ءَ در اَتکگ اِتاں ، یک بْیگاھے اَناگت ءَ من ءَ مِھر آباد ءِ زَھیراں بے اِنانی ءَ گْور جَت، مَن انچُش بے تاھیر ءُ بے انان بوت آں، مھرآباد ءِ زپتیں زھیرانی زِر ءِ جُھلانکی ءَ اوژناگ اِت آں، منی ھیال گْوں آئی ءِ بارگ ڈِیلیں مَچکدگ، مِھروانیں بچکندانی نیاد ءُ دیواناں گْوں مانگیش اِتگ اَت، ھمے پیم ءَ من ءَ ھیالانی دُنیا ءَ سپَر کنان ءَ مِھر آباد ءِ دیوالانی سر ءِ نبشتگیں کروجتگیں لبزاں چو کُرانی آیات ءَ تلاوت کنان اِت آں روان اِت آں، تنکیں دیوال ءِ گُڈ سر ءِ نبشتگیں لبزاں چْو بِچکند ءُ شئے مُریدیں سنگتے ءِ پیم ءَ من ءَ کُوکار کُرت ءُ توار جَت، گْوں اِے توار ءَ من جاہ سَرّ ات آں تاں چار آں کہ منی دَست ءِ پیالگ ءِ چَاہ سَارت بوتگاں، منی جان ءَ ھم ھْید کرتگ ءُ دِل دِریک دِرِیک ءَ اَنت،

اِے دل ءِ دِریکگاں منی جبین ءِ تہ ءِ روک گپتگیں زھیرانی آس ءَ را گْیش ژَمبُول کرت۔ نُوں مِھر آباد ءِ زَھیراں من ءَ بے کساس ءَ بے تاھیر کرت کہ گْوں من گْیش جارات کنگ نہ بوت، من انچش پاد اتک آں ءُ وتی چادر بَڑّ ءَ کُرت ءُ رھادگ بُوت آں گُڑا کُل ءِ چارک ءَ منی مات نشتگ اَت ءُ گُڈ ءِ دوچگ ءَ اَت، توار ئِے کرت کہ “بَابی کُج ءَ روگ ءَ ئے؟” من پَسّو دات کہ مِھر آباد ءَ روَگ ءَ آں، آئی ءَ پہ مُلُوری گْوشت کہ دِیگر ءُ روزرد ءِ ساھت ءَ مکن کنگ شَر نہ اِنت بلے تو کہ سر گپتگ ئے گُڑا ھُدا ءِ باھوٹ ئے ءُ کران ءِ تاک ءِ تَلا ئے۔

دل بے تاھیر ءُ بے کرار اَت پہ مِھر آباد ءِ دیدار ءَ نُوں پاد ھم جلّگ ءِ پیم ءَ نہ اِتاں، پرچے کہ من وتی کسانی ءُ شکر ورنائی ءِ روچ مِھرآباد ءِ میتگ ءِ پیچ ءُ تابیں کِشکاں گْوازینتگ اَنت، مِھرآباد انچیں میتگے بوتگ کہ مَردم ءَ گَردگ ءُ سیل ءُ سواد ءَ ھم تُرس اتگے بلے اِے تُرس ءِ تہ ءَ ھم وتی تام ءُ لزّتے بوتگ، بس تُرس ءُ بیم ءَ چہ نا آشنائیں ورنایاں ھمے اَھد کرتگ اَت کہ مئے مرگ ءُ زِند گْوں مِھرآباد ءَ بندوک اِنت، اگاں مارا کسّے کُش اِیت گُڑا مِھرآباد ءِ ماھیں جبینءِ سر ءَ بِہ کُش اِیت وھدیکہ مئے ھْون رِچ اَنت مِھر آباد ءِ مِسکیں ھاکاں گْوں ھوار بنت، مِھر آباد ءِ سْیاہ ءُ ملگوریں مَھپرانی سْیاھگ ءِ چْیر ءَ تاں شِیکوکیں گْوات کَش اِیت اِے گرمیں جْوناں سارت کنت، بَھارگاہ بیت، پُل رُد اَنت، مِھر آباد ءِ ھُشکْیں درچک ءُ کھیر بَر کن اَنت،مِسکیں مِھرآباد دوبر باگ ءُ بھار بیت۔

من گْوں دل ءِ دریکگاں جُنزان اِت آں، مِھرآباد ءِ زَھیر منی ھمبازان اِتاں، وھدے کہ من گام مِھر آباد ءِ سِیمسراں پاد اْیر کرت اَنت تاں چار آں کہ میتگ ءِ رَنگ چُو جنوزام ءِ گْوناپ ءَ لگْوَشتگ، ھَیپ پہ اِے بے زانگاں بہ بات۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

آ کِشک کہ پیسر ءَ راہ رَواندی مردم ءَ اِلم ءُ زانشت دربرتگ، دیوالانی لُنٹ ھم لُڈونج اَنت چْو گْونڈیں تِپلے ءِ پیم ءَ بِلّوتگی اَنت، دیوالانی پُوشاکانی ھم تَند بستگ، موکوانی کُداماں ھما اَھدیگیں نبشتگیں لبز ھم تَامر ءُ تَھار کُرتگ اَنت۔ مْیتگ ءِ ایوک ءَ ھم ءَ نام پشت کپتگ، من تاں سر ءَ چار اِت کہ مِھر ھلاس کنگ بوتگ اَنت، چو میرو ءِ رودینتگیں کشار ءَ پادمال کنگ بوتگ اَنت۔

من رھادگ اِتاں، منی پادانی واک ءُ ھاٹیگ ھم در اَھتگ ، من ھمنچو دیم ءَ روان اِتاں گم گْیش بوان اِتاں، پرچے کہ آ مِھر کہ من پیسر ءَ دیستگ اَنت آ مِھر من مِھر آباد ءِ تہ ءَ گندگ ءَ نہ اِتاں، میتگ ءِ دیوال ءِ گُڈسر ءَ وھدے من سر بوت آں، بلے نہ کہ من پجّاروکی ئیں سنگت ءُ ھمبلے دیست ءُ نہ کہ آیانی تہ ءَ مِھر دیست، کَسّ کسّے ءِ نہ اَت، ھر یکّے دومی ءِ ھْوناں تُنیگ اَت۔

منی جان ءِ وس ءُ واک در اَھتگ اَت، پادانی گام ھم نِزور ترّان اتاں، اناگت ءَ یکّے ءَ من ءَ توار پِر جَت، من ءَ انچش گُمان بوت کہ اِے پجّاروکی ئیں توارے، بوت کنت کہ اِے مرد من ءَ پَجّا آرگ ءَ اِنت، من چَک ترّینت کشک ءِ راستیں نیمگ ءَ چار اِت کہ یک دِرتگ پُچّیں ورنایے کبرے ءِ ادّیرہ ءِ کَش ءَ اْوشتوک اِنت ءُ آئی ءِ دست ءَ یک وانگی کتابے، من ھُورت چار اِت تاں کہ مرد ءَ پجّاہ بْیار آں، نام ءِ جُست کنگ ءَ پیسر آئی ءَ من ءَ گْوشت بْیا کہ من تئی ودار ءَ نشتگ اَنت مرچی دیوانے کن آں ءُ دل ءِ تند بستگیں یات ءُ زھیراں تالان کن آں،۔

منی چَم گْوں کبرہ ءِ ادّیرہ ءَ سک اِتاں کہ آئی ءَ پیسر ءَ ھِڑکّگے جَت ءُ من ءَ گْوشت کہ اِے اْدیرہ ءِ تہ ءِ وابیں ورنا ءَ پجّا کارئے؟ منی پَسّو چہ پیسر یکبرے پد ءَ آئی ءَ اشتاپ کرت ءُ وتی جُست ءِ پَسّو ئِے وت دات ءُ گْوشت کہ اِے شئے مُرید ءِ وابجاہ اِنت۔۔۔۔۔۔

گْوں اِے گپ ءَ آئی ءَ پہ بے سَبری من ءَ ھمباز کُرت۔۔۔۔ آئی ءِ اَرس منی کوپگانی سر ءَ ترم ترمپ ءَ کپان اِتاں، دل ءِ زور ءَ ھِڑیسکّگے جتے ءُ ساھتے ءَ پد من گْوشت ئِے کہ یار۔۔۔۔۔ شُما بے وپا اِت، ھما اِنت کہ در اتکگ ءُ شُتگ اِت، یکے ءَ ھم واتر نہ کرتگ ءُ مِھر آباد ءِ ھال ئِے نہ پُرس اِتگ کہ اِے مھروانیں ھنکین ءِ ھال چے اِنت۔۔۔

شئے ءَ پہ کے ءِ ھاتر ءَ وت ءَ کربان کتگ۔۔۔۔۔

لکّی پہ کئی ھاتر ءَ یکبرے شُتگ پد ءَ واتر نہ اتکگ،

اِے ھاک ءِ شیدائیں شَکر ورنایاں وتی نوگلیں جْوانی ءِ واھِشت پہ کے ءَ کَل کُتگ اَنت؟

اِے کُل پہ یک انچیں منزلے ءَ رھادگ بوتگ اَنت کہ اِے کِشک ءِ سر گپتگیں بَچ وتی دوستیں ارواھاں بکش ءَ اَنت بلے پد نہ کِنز اَنت تاں منزل ءَ آسر مکن اَنت۔

بلے ھیپ پہ ھما ھمراھاں بہ بات کہ لگور بوتگ ءُ در ملک ءَ تتکگ اَنت، مروچی آیانی وتی جِند ءِ لوگ ءِ ھما شِیرزالیں کاڑ کہ روچ ءَ پہ ادارکے آئی ءِ ماھلیں دیم نہ دیستگ، بلے مروچی چمّانی دیم ءَ آیانی گْوھارانی گُشان شِنگینگ بوگ ءَ اِنت، کج ءَ اِنت آیانی سَسّا ءُ مارِشت، کُج اِنت آیانی زَھرگ۔۔۔۔۔۔۔۔

 کازی ءَ راست گْوشتگ کہ

“اِے کوہ ءُ دَشْت ءُ کُوچگاں تو یل کن ئے کج ءَ رو ئے

وتی تلاریں سینگ ءَ تو تَل کن ئے کُج ءَ رو ئے”

درتگ پُچّیں ورنا ءِ اَرس رچان اِتاں، آئی ءَ جُستانی دِرچ یکشل ءَ بَرجاہ داشتگ اَت، یک جُستے ھلاس نہ بوت کہ دومی جُست ئِے بندات کرت، من پہ بے واکی ءُ بے تواری آئی ءِ گپّاں گْوش دارگ ءَ اِت آں، تاںکہ آ وتی بڑاساں بِہ کش اِیت ءُ دل ءِ گرانیں بار ءَ سُبَک بہ کنت۔

ساھتے ءَ پد من ءَ دست ءَ ئِے گپت ءُ شئے ءِ ادیرہ ءِ کَش ءَ نندارینت ئِے۔

من جُست کرت کہ نوں تو بْیا من ءَ مِھر آباد ءِ ھالاں بہ دے کہ دیر انت من در اتکگ آں۔۔۔

آئی ءَ منی جُست ءِ پسّہ چہ گپ بندات کرت ءُ گْوشت کہ مِھر آباد ءِ جُست مکن، مِھر آباد ءِ گپ کنگ نہ بیت، تو وَ میتگ ءِ تہ ءَ یک مُدّتے ءَ پد مرچی وتی پاد اْیر کرتگ بہ گندئے بازیں چیزاں تو وَت سرپد ئے،

مِھر آباد ھما روچ ءَ سندھی پکِیرانی چمّانی وڑالاں بُوت ءُ آئی ءِ مِھر پَچ گِرگ بوت اَنت ھما روچ ءَ شئے پہ مدامی مات ءِ کُٹ ءَ وتی سر ایر کرت ءُ واب کپت ءُ مئے مِھروان ءُ مَکّھیں مادر ءَ وتی سَر اْیر کرت، ھما روچ ءَ چہ پد مِھرآباد مئے دست ءَ شُت۔ آئی ءَ وت اِے لْوٹ پمیشکہ کرتگ اَت کہ وھدے من مُرت آں من ءَ منی میتگ ءَ بِہ بر اِت ءُ کل بہ کن اِت پرچے کہ اود ءَ منی ارواہ کل اِنت۔

آئی ءَ اِے گپ زانتگ اَت کہ اَچ من پد بِہ گند ئے مھر آباد ءِ کارمستر ءُ کماش انچیں مردم بہ اَنت کہ آئی مِھرآباد ءِ مَھرمی ءَ سرپد مہ بنت ءُ آئی ءَ را نا مَھرمانی دَست ءَ بَھا مہ کن اَنت۔ بلے گپّے زان ئے مروچی مادریں مات ءِ کُرتگیں گُمان راست بوت ءُ مِھر آباد ءِ مِھرانی سود ءَ پہ ارزانیں نِھاد ءَ کنگ بوت۔

بلوچی یک شِئرے ءِ تہ ءَ یک بلوچ جنکے وتی مات ءَ اِے پیم گْوش اِیت کہ

“شوانگ ءُ جَٹّے بِہ دے، وار ءُ بْے کَٹّے بِہ دے،

ماتی من ءَ سِند ءَ مہ دے، سِندی من ءَ وار کن اَنت، سِندی من ءَ وار کن اَنت، سِندی من ءَ گار کن اَنت”۔

مروچی انچش بِہ پھم کہ مھرآباد ءِ سانگ گْوں انچیں آستونک ءِ مارے ءَ بُوت کہ آئی ءَ باریں چُنت سَرانی سود ءَ جَت، آئی ءَ مھر آباد ءِ مِھروانانی ھم سْود ءَ جَت، پرچے کہ آ پنکھا ءِ سارتیں گْواتانی چْیر ءَ رُستگ ءُ پاد اتکگ، آ کاشِیگیں کُڈّکانی کدر ءَ چے پیم زانت، آ چْوں زانت کہ ھیسیگیں سرانی دیمونی دیوکیں ورنایانی مات ءِ جبین ءِ چہ الھان بوتگیں کولنجیں درد چُنت تَھل ءُ تُرپش اَنت، آ زیمیں ٹپّانی کُدینگ ءِ درداں چے پیم مار اِت کنت، آ ھلک ءُ میتگانی تہ ءَ یلگار کنگ ءُ مانرچگ ءِ کِسّھاں چوں سرپد بُوت کرت کنت؟

آ پَھکہ شے مُرید ءِ درور نہ بیت ءُ وت ءَ گْوں وتی ورنائی ءِ واھشتاں ماتیں زمین ءِ دلبند ءَ کل کت نہ کنت۔

آ لکّی ءِ پیم ءَ چْوں بوت کنت کہ واتر بیت ءُ وتی لْیکہ ءُ سنگتانی دیمونی ءِ سود ءَ بِہ کنت ءُ شَھر ءُ بازارانی سیل ءُ سواد ءَ بِہ تر اِیت، اِے پیم چِتور بُوت کنت ؟

آ اِے درداں نہ کہ پَھم ات کرت کنت ءُ نہ کہ اے درد گْوں آئی ءَ پَھمگ بنت۔ مروچی آ انچش اتکگ ءُ مئے میان ءَ پُترتگ ءُ جاہ ئِے کرتگ کہ گپ ھم کنگ نہ بیت، گپ بہ کنت مردم ملامت اِنت ءُ مہ کنت ھم ملامت اِنت۔ بلے مردم بے توار ھم بوت نہ کنت کہ آئی ءَ سنگتانی رتکگیں جان ءِ ھید ءُ زندمان ءِ ندر کرتگیں دیمونیانی سودا جَتگ۔

ھما اِنت کہ آئی ءَ را مِھرآباد ءِ دژمن ءَ راہ داتگ، آئی ءَ وتی پاد ایر کرتگ کجام جْوانیں کار کرتگ ؟ آئی ءَ کجام شِپانک دست گپتگ اَنت ؟ آئی ءَ ابید چہ پُرشت ءُ پروش ءَ مئے بَھر ءُ بانگ ءَ دگہ کجام جْوانیں کار کرتگ؟ آئی ءَ مئے مستریں کجام رھشون ءِ گپ ءُ ھبَر زُرتگ ؟ آئی ءَ ابید چہ کینگ ءُ کست رودینگ ءَ دگہ چے کرتگ؟ آئی ءَ شئے ءِ سنگتانی بْیسہ ءِ ھلاس کنگ ءَ ابید دگہ چے کرتگ ؟ آئی ءَ سنگتانی الزام تراشی ءُ راجدروھی ءِ داگ پِر کنگ ءَ ابید دگہ کجام کْوہ کروج اِتگ اَنت؟ آئی ءَ کجام زانت ءُ سرپدی داتگ مِھرآباد ءِ ورنایاناں ؟

آئی ءَ یک انچیں بے تواریں تُپنگے کارمرز کرت کہ آ بے تواری ءَ مارا ھلاس کنگ ءَ اِنت۔

تِپاکی ءُ یکجاھی ءِ تہ ءَ مستریں چیز تئی بیسہ اِنت، بلے آئی ءَ وتی اھد ءِ تہ ءَ دمگ پہ دمگ سنگت الزم جتگ اَنت کہ بازیں سنگتانی میان ءَ بیسہ ھلاس کنگ بوتگ، یکے دومی ءَ را راجدروھی ءِ نِزّ ءَ چار اِیت۔

 اِے ھما سِلاہ اِنت کہ دژمنءَ ھِچبر کارمرز نہ کرتگ کہ آئی ءَ مئے سر ءَ کارمرز کرت۔ مروچیگیں پُرشت ءُ پروش ءِ مستریں کرد ھما انت بلے گپّے زان ئے اگاں کسّے گْوں مھرآباد ءَ دَگہ ءُ ھُنر کنت گُڑا آ کدی ھم ماپ کنگ نہ بیت، آئی ءَ را سنگتانی دیمونی ءُ راستیں کِشک کدی ھم ماپ نہ کنت، اگاں وت ءَ چنچو شِیوار ءُ چالاک بہ کنت بلے آئی ءَ را اِے کُرتگیں سْیاھیں کارانی جُست الّم بیت۔

اِے گپّاں چہ پد درتگ پُچیں مرد ءَ گْوں جْوش ءُ جزبگ ءَ شئے ءِ ادیرہ ءِ سر ءَ وتی دست ایر کرت اَنت ءُ گْوشت ئِے “شئے ءِ گُڈی وابجاہ ءِ اِے ادّیرہ ھم آئی ءَ را کدی ماپ نہ کنت”۔

آ گْوں جزبگ ءَ زور ءِ پُرّ ءَ گپّ ءَ اَت، مردم ءَ انچش مار اِت کہ آ یک اُلسی مراگشے ءِ تہ ءَ گپ ءَ اِنت، ھمے ساھت ءَ اناگت ءَ یک ورنایے اتک ءُ درتگ پُچّیں انگت ءَ را گْوشت ئِے کہ تو وتی توار ءَ کمّو جَھل بہ دار، اِے پیسریگیں مِھرآباد نہ اِنت ایشی ءِ تہ ءَ وتیگانی دروشم ءَ بازیں درامد اتکگ ءُ پُتِرتگ ، گار بہ ئے، بیگواہ بہ ئے، اِے ھما اَنت کہ لکّی اِش وتی اَرجان جَت۔

آ گپّ ءَ اَت کہ من ءَ برداشت نہ بُوت من جُست کرت کہ اِے مرد چْوں ءُ چے پیم اَتکگ ءُ مھرآباد ءِ مھر پادمال کرتگ اَنت۔

آئی ءَ پسّو دات ءُ گپ بِندات کرت کہ اِے یک شَکسے نہ اِنت، ایشی ءَ را یک رَمگے گْون، ایشی ءَ وتی راہ ءِ اڑاندھانی دُور کنگ ءِ ھاتر ءَ بازیں مِھروان وتی ارجان جتگ اَنت، ایشی ءَ را لھتیں نامھرم ھم گْوں، آ وتی لْوٹ ءَ یکسر ءَ پیلو کنگ ءَ اَنت۔ اِے ھما لُردیں آپ اِنت کہ ایشی ءَ مئے مِھرآباد ءِ چمّگانی سُرمگ ءُ ساپیں آپ لُرد کرتگ، اِے لُردیں آپ ءِ سَنگَرگ نوں باز گْران ءُ مُشکل اِنت، اِے لُردیں آپ ءِ سنگرینگ ءَ باز وھد درکار بیت، بازیں دیمونی دیگ کپ اَنت۔

آئی ءَ وتی گپ گْونڈ داشت اَنت ءُ گْوشت کہ اے وھداں مھر آباد چہ مئے دست ءَ پَھک شُت ءُ زوال بُوت، بلے من وتی گُڈّی گپّ ءَ گْوش اِیں اِے گپّ ءَ یات بہ کن بِہ گند ئے باندات ءِ روچ ءَ من زِندگ مہ بہ اِیں بلے اِے کماش ءَ را وَھد، بزّگیں مِھرآباد جاھمَنْدانی داتگیں دیمونی، ماتانی آہ، گْوھارانی چیھال کدی ماپ نہ کن اَنت۔ اِے یک نہ یک روچے الّم پَدّر بیت، اے وھد ءَ ھم پدّر اِنت۔

سلامت بات ئے منی مِھروانیں سنگت، اگاں زند ءَ مْوہ دات الّم دِیدار بیت، من ترا رپتنی (الوداع) پمیشکہ نہ کن ایں کہ منی ءُ تئی ھیال، لیکہ، منزل یک اَنت من ءَ ءُ ترا ھِچ پیمیں تاگت جُتہ کرت نہ کنت۔

جْوان اِنت،

اِے گپ ءَ چہ رَند آئی چہ شئے ءِ ادّیرہ ءَ آ دیم شُت ءُ اندر بُوت، من ھم واتر دیم پہ گِس ءَ اتک آں، شپ ءِ چار بج اَت وھدیکہ من دیوالءِ دروازگ دِکّہ دات، دروازگ کڑوہ اَت، “بابی تو ئے؟” منی گْوشاں مات ءِ توار کپت من اجکّہ ءُ ھیران بوت آں کہ مات اِے تھاریں شپ ءِ پاساں انگت واب نہ کپتگ ءُ آگاہ اِنت، من گْوشت امّا تو انگت آگاہ ئے، آئی ءَ نرم ءُ مِھروانیں دابے ءَ من ءَ پَسّو دات ءُ گْوشت کہ “منی ارواہ، منی جگر ءِ ٹُکّر” بے تئیگ ءَ من چے پیم واب کپ ایں، بے تئیگ ءَ منی چَمّاناں واب نہ اَیت۔ لوگ ءِ دروازگ ئِے پَچ کرت من وھدے پُترت آں مات ءَ من ءَ ھَمباز کُرت، من واب کپت آں، من واب ءَ دیست کہ مِھرآباد ءِ مِھر ھم چو مات ءِ مِھر ءِ پیم ءَ اَنت، آ ھم انچش نمیرانیں سنگتاں وتی زانسراں واپین ایت ءُ لِیلو دنت ءُ واب اِش گیج اِیت۔

۔۔۔۔۔ھلاس۔۔۔۔۔۔