شھید سابر پنّام ءِ لال
ندکار: گاجیان بلوچ
(بلوچی نبشتانک)
بلوچ گلزمین ءِ رکھینگ ءِ جھد ءَ ھزارانی ھساب ءَ تنگہ ایں سراں وتئی نگرائیں جان ببا داتگ انت، مروچی بلوچستان ءِ ھمک ہلک ءُ بازار ءِ کبرستان ءَ یک شھید یے ءِ کبر الم گندگ ءَ کیت کہ آ چہ اے دگہ کبراں جتا ءُ سِھرا تِر انت. ھمے پیم ءَ پنودی ءِ کبرستان ءَ ھم یک اَنچیں کبرے سھرا اِنت کہ آ کبر چہ ایدگہ کبراں براہ دار ءُ ڈول دار تِر انت، آ کبر ءِ سرءِ مِکیں بیرک پدر کنت کہ اے کبر ءِ واھند انچائیں مردمے نہ بوتگ، اے کبر ءِ واھند ءَ پہ وتئی زات ءِ ھاترا زندگی نہ کتگ، بلیکں آئی ءَ وتئی زندمان پہ راج ءِ وشیں باندت ءِ ھاترا ندر کتگ ، آئی ءَ وتی زند ءِ تمامیں ھیش و نوش پُشت جتگ ءُ راجی وشھالی ءِ ھاترا شپ ءُروچ راجی زمہ واری پیلو کتگ انت.
ھمے کبرستان ءِ تہا دگہ بازیں کبر ھم اَست انت کہ آہانی جست ءُ پدا کس نہ کنت ،کس پہ اے کبراں پاتیہ یے ءِ وانگ ءَ ھم نئیت ،چیا کہ اے کبرانی وھنداں وتئی زند پہ وتی زاتی وشیانی ھاترا گوزینتگ ،ایشا وتئی زند ءِ گونڈیں بھرے ھم پہ راجی کاراں نہ داتگ ، ھر وھد وتئی لوگ، وتی مردم ءُ وتی زاتی جیڑہانی گماں گار بوتگ انت، پمیشکہ ایشانی مرگ ءَ کس گمیگ نہ انت ،کس پہ ایشاں زھیریگ نہ انت ، کس اشانی کبرانی دیدار ءَ نئیت. ھمے کبرانی میان ءَ دگہ یک براہ داریں کبر یے است کہ آ کبر ءِ واھند شھید سابر اِنت کہ آ ھمے کبر ءِ تہا وش واب انت. اگاں اے کبرستان ءَ کسے کیت گڈا آ شھید سابر ءِ کبر ءِ دیدار ءَ کنت پرچہ کہ شھید ءَ پہ زات زندگی نہ کت، آئی ءَ راجی ڈبّہ یے گون اَت، آئی ءَ ھم لوگ ءُ لوگی است ات، آئی ءَ ھم چک ءُ چلانگ است اَت ،بلے آ مدام راجی جیڑہانی بابت ءَ جیڑگ ءَ ات ، ائی ءَ مدام راجی ایردستی ءِ گم پِر اَت، بریں اے کوہ ءُ کوچگ ، بریں آ شھر ءُ میتگ ءَ راجی زمہ واریانی پیلو کنگ ءَ دزگٹ ات.
من دو ھزار سینزدہ ءَ گوں شھید ءَ دشت ءِ دمگ مکسر ءِ ھند ءَ ڈِیک وارتگ اَت۔اوّلی نند ءُ نیاد ءَ منا سما بوت کہ شھید ءِ باتن ءَ راجی ایردستی ءِ مارشت چو آس ءَ پُترونشُک شانگ ءَ اَنت، آ مدام پہ راجی زمہ واریانی پیلو کنگ ءَ ساڑی اَت، جنگ ءِ پِڑ بہ بیت یا دگہ کارے، آ ھر وھد پِیش پیش اَت. منا یاد انت بی ایل ایپ ءِ سنگتاں دژمن ءِ سرا اُرش کنگ ءِ ھاترا سنگت یکجاہ کت انت ، بلے اے سنگتانی تہ ءَ کماندر ءَ شھید سابر لال ءِ نام نہ مان کُت پرچہ کہ اے وھد ءَ شھید ءِ پاد لنگ اَت، پہ آئی ءَ کدم جنگ ھم باز مشکل اَتَ، بلے شھید ءَ گِر بستگ اَت کہ اے ارش ءِ تہا آئی ءِ نام مان بہ بیت ، کماندار ءُ ایدگہ سنگتانی بازیں سر ءُ سوج ءَ پد ھم شھید منّگ ءَ ساڈی نہ اَت، شھید ءِ بازیں گشگ ءَ پد کماندار ءَ دژمن ءِ سرا ارش کنوکیں سنگتانی تہ ءَ شھید ءِ نام ھوار کُت۔ دژمن ءِ سرا اُرش ءِ وھد ءَ شھید چہ کُلیں سنگتاں دیما تر اَت، منا انگت یاد انت، لنگی ءَ ابید آ دشمن ءِ دیما چو کوہ ءَ مک اَتَ.
شھید سابر لال سکیں مھروانیں سنگتے اَت ،آئی ءِ گپانی تہا شکر درْنزان اَت ، ھر وڈیں مصیبت ءُ مشکلات آں باوجود آئی ءِ دپ ءِ پچکند نہ پرْشت ، آ ھر وھد بچکندان اَت، ھمے سوب ات کہ ھرکس ءَ آ دوست بوتگ اَت، ھر کس کہ شھید ءِ دیوان ءَ نِشت آئی ءَ پاد آیگ بیھال کُت. شھید ءِ ھوبیانی تہا یک ھوبی یے اِش اَت کہ آئی ءَ گپ دل ءَ نہ کت ، آئی ءَ ھر گپ ءِ پسہ گوں پچکندان ءُ مھروانیں گالواریے ءَ دات.
دو ھزار چاردہ ءِ میان ءَ لھتیں جیڑہانی سوب ءَ شھید بے برمش بوت اے وھد ءَ آ مدام وتئی میتگ پنودی ءَ دَپ کپْت. مردماں بھتام جت کہ سابر لگور بوتگ ،سابر ءَ دم برتگ بلے منا سما اَت کہ شھید لگور نہ بیت، چیاکہ من آ باز نازیکی ءَ دیستگ ات، من زانت کہ شھید ءِ اے برمشی ءِ پشت ءَ رازے است، آ الم گل ءِ زمہ واری یے پیلو کنگ ءَ بیت ، شھید ءَ ھرکس ءَ لگوری ءِ بھتام جت بلے شھید ءَ بَد نہ بُرت، آئی ءَ وتئی بھتامانی پسہ ءَ بس کنداِت. آئی ءِ ھمے تب ءَ منا گیشتر سدک کُت کہ شھید الم گل ءِ چیریں زمہ واری یے پیلو کنگ ءَ بیت. چندے ماہ ءَ پد شھید پدا گوں سنگتاں ھوار بوت، آ پدا تُپنگ ءُ کتار بوت، ھما مردماں کہ شھید لگور گشتگ اَت آ شھید ءِ دیما نہ کپت اَنت، آہانی گویاک شُت ،آہاں نو سما بوت کہ شھید ءِ چندے وھد ءَ بے برمشے گل ءِ فیصلہ یے بوتگ کہ شھید ءَ گل ءِ چیریں زمہ واری یے پیلو کنگ ءِ زمہ واری دیگ بوتگ.
شھید سابر ءِ کجام کسہ آں بیار آں ؟ شھید ءِ ھر دیوان ءُ مجلس ، ھر گپ ءُ دانکانی سرا نبشتانک نویسگ بیت. آ پہ ماتیں گلزمین ءِ اشک ءَ انچو گنوک اَت چو کہ مست توکلی پہ سمو ءَ. آ مدام دژمن ءِ سرا ارش کنگ ءِ ھاترا نوکیں ریپک جوڈ کنگ ءَ اَت. آئی ءِ تپنگ ءَ دشمن باز تکلیف داتگ ات پمیشکہ دژمن ءَ آئی ءِ میتگ پنودی ءَ باز رند ءَ بیڑ بُرتگ ات. یک سھبے منا یاد انت کہ دژمن ءَ پنودی گیرا کتگ اَت ،اے وھد ءَ شھید پنودی ءَ اَت، باز دیراں بمب ءُ ٹوپ ءِ آواز ءَ پد ما ھمے سما کُت کہ سابر شھید کنگ بوتگ ، درائیں سنگت تکانسر ءُ پریشان ات انت. دو گھنٹہ ءَ پد ما چاریت چہ جنگل ءِ نیمگ ءَ کسے پیداک انت، کماندر ءَ گوانک دات کہ گیگ ءُ گور بئے، بلکیں دژمن انت ، نزیک آیھگ ءَ پد من دیست کہ شھید سابر انت ، درائیں سنگت شھید ءِ نیمگ ءَ تچان بوت اَنت، آیاں شھید گلائیش کُت. شھید ھیسک ءُ امپان اَت، آئی ءِ چمپلانی یک تاھے سِستگ اَت ءُ آئی ءِ گُد ھاک ءَ بار ات انت. شھید ءَ دشمن ءِ گیر ءَ پروشتگ اَت ھمے میان ءَ شھید ءَ گِر بستگ ات کہ مَکسر ءِ نزیک ءَ دژمن ءِ راہ ءَ بندینئے، سنگتاں شھید ءَ گشتگ ات کہ تو دم بُرتگ ،انو چہ دژمن ءِ گیراءَ در اتکگ ءِ، تو آرام کن ما وت دشمن ءِ راہ ءَ بندیں ،بلے شھید منگ ءَ تیار نہ ات ھیسک ءُ ھمپانیءَابید آ دشمن ءِ سرا ارش ءَ ساڈی ات. گوں شھید ءَ ھوار سنتگاں دشمن ءِ راہ بست بلے ارمان کہ آ روچی دژمن اے راہ ءَ نیاتک ءُ دیگہ راہ یے ءَ در کپت.
شھید سابر جان دو ہزار پانزدہ ءَ دسمبر ءِ ماہ ءَ دشت ءِ دمگ مچات ءِ نزیک ءَ گوں دشمن ءَ جنگ دیان ءَ شھید بوت ، اے جنگ ءَ شھید ءَ دشمن پونز ءَ رسینتگ ات ،آ چو تلار ءَ دژمن ءِ دیما مِک اَت کہ گڈ سرا دشمن ءِ گوْنڈلیں تیرے ءَ شھید ءِ دلبند سُمب ات ءُ آ گلزمین ءِ وشبوئیں ھاکانی سرا پَر لیٹ اِت.
شھید سابر ءَ پہ ماتیں سرڈگار ءَ وتی ھک ادا کُت آ دائمی بلوچ راج دپتر ءِ تاکانی سرا زندگ مان ایت.
