کُربانی ءِ پوست
ندکار: انام رزا
(آزمانک )
سهبی ماهلہ ماسی زلیہ ءِ نماسگ “رشیده” گوں وتی جنڈولیں پچ ءُ چاک چاکیں سریگ ءُ تا بہ تائیں چمپلاں،ٹهیکدارءِ لوگ ءِ پیژگاه ءَ پس ءُ گوکانی بنجاه ءِ نزیک ءَ کنر ءِ ساهگ ءَ نشتگ ات. مزنیں ائیدءِ نماز هلاس ات ، مردم یکے دومی ءَ بگل ماں بگل ات انت ءُ هکاں پهلی کنگ ءَ ات انت.ٹهیکدارءَ وتی پت ءِ کبر پاتہ ءَ داتگ ات ءُ وتی پراڈویں گاڑی ءَ سوار ات ءُ دیم پہ وتی گس ءَ پیداک ات.اے بری آئی ءَ پزوریں کائیگرے هپتاد ءُ پنچ هزار ءَ زرتگ ات پہ وتی ائید ءِ کربانی ءَ.چوناها آ شهر ءَ جاه منند ات انت بلے ائیدانی روچاں هلک ءَ اتکگ ات انت وتی پت ءُ پیرکی هنکین ءَ. آئی ءِ وتی بندری لوگ ءُ جاگہ هم همے هلک ءَ ات انت. گیشیں سیادءُ وارث انگت هلک ءَ جاه منند ات انت.آئی ءَ هر سال پہ وتی کربانی ءَ شریں گراں کیمتیں کائیگر زرت ءُ کربان کت، اے رندیگیں کربانی آئی ءَ گرانترں ءَ زرتگ ات، پرچا کہ هلک ءَ ڈکال ات ءُ شریں کائیگر دست نہ کپتگ ات، آئی ءَ چہ دگہ هلکے ءَ پزوریں کائیگرے زرتگ ات. آ وتی گس ءَ سر بیت گوں چک ءُ مات ءُ جنیناں هکاں پهلی کنان ات، دنا وهدی آئی ءِ لوٹائینتگیں کساب هم اتک ءُ سربیت انت.ماسی زلیہ ءِ نماسگ انگت کنر ءِ ساهگ ءَ نشتگ ات ءُ ٹهیکدارءِ چک ءُ نماسگانی ائیدءِ نوکیں پچ ءُ پوشاک ءُ چمپلانی نیمگ ءَ دلوارگیں چمے چارگ ءَ ات.ٹهیکدارءِ چک ءُ نماسگ گوں ائید ءِ وشیاں دلگوش ات انت. ٹهیکدار ءِ گندگ ءَ گوں آئی ءِ درستیں چک ءُ نماسگ آئی ءَ پر رتک انت ءُ چہ آئی ءَ ائیدی اش گپت، کساباں چاه ءُ ارزبندے کتگ ات ءُ کائیگر پہ کوش جاه ءَ برتگ ات.
“واجہ کول ءِ مکی ءِ تو اے سالی ڈڈیں کائیگرے زرتگ” کساب درمهمد وتی کارچ ءَ تیزکنان ءَ گوں ٹهیکدارءَ درائینت.
“هو کربانی ءَ شریں دلوت لوٹیت لچی پچی ءُ لاگری درد نہ ورانت”
ٹهیکدارءَ سگریٹ ءِ ٹالے روک کتگ ات ءُ کرسی ءِ سرءَ نشتگ ات.” اے جنکو کئی چک انت” ٹهیکدارءَ وتی سگریٹ ءِ گڑی کش کش ات ءُ بنڈءَ چگل دیان ءَ درائینت.
“ماسی زلیہ ءُ پلان ءِ نماسگ انت، بیچارگ ءِ پت پاری گاڑی یے ءَ دام کت ءُ بیران بیت”.
کساب درمهمدءَ وتی کارچ تیزکتگ ات ءُ گوک چہ بنجاه ءَ بوتکگ ات.
“شریں اے بزگ ءَ گوشتی ونڈے بہ دیئے ات” ٹهیکدارءَ چہ وتی کیسگ ءَ بیست کلدار کش ات ءُ آئی ءِ دست ءَ دیان ءَ درائینت.
“واجہ اما ءَ گوشتگ گوک ءِ پوست ءَ من ءَ بہ دے” آئی ءَ گوں وتی کودکیں گالوارءَ ٹهیکدارءِ داتگیں بیستیگ پندول ءَ کنان ءَ گوشت.
“شریں بلو پوست تئیگ انت، پریشان مہ بی”،
ٹهیکدارءَ پہ بے کماری انچو گوشت ءُ پاداتک.
آئی ءِ کودکیں دیم ءِ سرءَ انچیں وشی یے درا بوت ، گوش ئے کہ آئی ءَ سهرانی همبے دست کپتگ،
آ پہ مرادءُ واهگے شت ءُ کسابانی نزیک ءَ چیرگیج ءِ سرءَ نشت.
“واجہ ءَ گوک ءِ پوست من ءَ داتگ” آئی ءَ دیم گوں کساباں کت ءُ پرامیتیں نگاهے چاران ءَ گوشت.
“شر انت بلو پوست تیار بیت گڑا ترا دیانے”کساب درمهمدءَ گوں آئی ءُ بچکند اِت ءُ گوشت.
“من رواں دمانے سیادءُ وارث آ گوں هک ءُ پهلی کنان ءُ کایاں” ٹهیکدارءَ پراڈوءِ باب پچ کنان ءَ دیم گوں کساباں کت ءُ گوشت.
پزوریں کائیگر جان ءَ کپگ ءَ نہ اَت، کساب هم وتی زورءَ جنگ ءَ ات انت، کساباں مزنیں سادے کائیگرءِ پاداں ٹتاتگ ات ءُ پہ واری جزائی دور داتگ ات.کائیگر انگت وتی گڑی زورءَ جنگ ءَ ات، برے وتی پادئِے سرینت انت ءُ برے گردن ئِے چست کت.کساب چہ کائیگرءَ گیش بیت انت ءُ درمهمد ءَ تیزیں جنبیا گٹ ءَ دات ءُ هلار کت.
“پوست ءَ تو چے کن ئے بلو” زاهدءَ کساب درمهمد ءِ دستاں آپ پریچان ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چارات.
“اما گوشی پوست ءَ سلیمان ءِ کرا بها کئی”آئی ءِ سرجهل اَت ءُ زمین ءَ کلونڈگ ءَ ات.
“همم… اما گوشی پوست ءَ سلیمان ءِ کرا بها کئیی”
زاهدءَ آئی ءِ گیگان گپت انت.
“مرچی ائید انت مهلوک ءِ چک سمبہ اتگ ءُ سینگارانت، نوکیں گدءُ چمپل انت، تو گوں جنڈولیں گداں مارا پانگ ئے، برو ششت ءُ شودے بہ کن، گوں وتی همسرواں سیل ءُ سوادے بہ کن، ائیدی یے بہ گر” “کریش” ءَ وتی شلوار لانتکگ ات ءُ کائیگرءَ چرم جنان ءَ درائینت.
“من ءَ نوکیں پچ نیست اما ءَ گوشتگ پوست ءَ بها کناں تئی واستا نوکیں مشین پلی پچ زیراں”
”
اے گریب ءَ پچ کُج انت کول ءِ مکی ءِ بزگ ءَ بل ات نشتگ شما پرچا تنگ کتگ” کساب درمهمدءَ دست آئی ءِ سرءَ ایرمشت ءُ تسلہ دات.
پوست انگت تیار نہ ات کہ ملا ءِ دوبچکاں لٹے ءِ سرءَ گپڈے پوست تلام کتگ ات ءُ رس ات انت.
“اشیں ناها ملا ءِ تالباں وتی پشار آورت، زاهدءَ گوں کندگ ءِ پرءَ ملاءِ بچکانی نیمگ ءَ چارات.
“من پیسرءَ گپتگ واجہ ءَ من داتگ”آ چہ وتی جاه ءَ پاد اتک ءُ نزیکترءَ اوشتات.
“بچکاں پوست اے جنکوءَ پیسرءَ گپتگ سُهبیگینیں پانگ انت، شما وتی روزگارءَ مہ بر اِت کول ءِ مکی ءِ برئے دگہ پوستے بہ گرات”، درمهمد ءَ ملا ءِ بچکانی نیمگ ءَ چارات کہ آیاں وتی لٹ ءِ سرءِ پوست ایرکتگ ات انت ءُ دلمانگ ات انت کہ کائیگرءِ پوست ءَ دست بہ گرانت.
ملا ءَ گوشتگ پوست ءَ دگہ کس ءَ مہ دیئے ات کہ مدرسہ ءَ شمئے درستانی چک وانگ ءَ انت” یک بچکے ءَ پسو دات ءُ نزیکترءَ اتک.
داں پوست ءِ تیار بیگ ءَ جنکو گوں ملاءِ بچکاں دپ جاک ات ءُ پوست ءَ دیگ ءِ واستا تیار نہ ات، ملا ءِ بچکاں هم وتی پاد یکیں کل ءَ ڈک داتگ ات انت.انچو کہ پوست کساب ءَ چرم جت ءُ دور دات هردکاں دو دِر کت پہ پوست ءِ دست گرگ ءَ ، جنکوءَ وتا پوست ءِ سرءَ دورداتگ ات ءُ پہ زورے داشتگ، ملاءِ بچک آئی ءَ چلینگ ءَ ات انت بلے آ چو زردکی گوبزءَ پوست ءِ سرءَ پرلچ اتگ ات.
همے کوکارءُ دپ جاکانی میان ءَ ٹهیکدارءِ زال چہ لوگءَدراتک.”چہ هبرے شمئے پیرکانی میراس بهر نہ بنت”
“پوست ءِ سرءَ مڈاتگ انت”،کساب ءَ آ سرپد کت.
“هما کہ پیسرءَ اتکگ همائی ءَ بہ دیئے ات ئے اے تلاهی ٹکرے وَ نہ انت کہ شما بندءُ گلائیش ات”
ٹهیکدارءِ زال نزیک ءَ اتکگ ات ءُ آئِے چہ کشاں چیلی ءَ گیشینتگ انت.
“بلے بی بی ملا ءَ مرچی ائیدءِ وازءِ وهدءَ گوشت کہ پوست ءَ داں مدرسہ ءَ نہ دیئے کربانی روا نہ بیت”
کریش ءَ کائیگرءِ سگندان ءَ چیرگیج ءِ سرءَ ایرکنان ءَ ریشکندات ءُ گْوشت.
“یااللہ اے چہ مسیبتے،نوں کہ کربانی روا نہ بیت گڑا جنکو تو پوست ءَ سرگوز”بی بی ءَ وتی دست آئی ءِ کوپگانی سرءَ ایرکت کہ انگت آئی ءَ پوست مُهرءَ مْهر داشتگ ات.
“اناں اناں! بی بی پوست من ءَ واجہ ءَ پیسرءَ داتگ من کس ءَ نہ دیانے”.
ملا ءِ تالباں یکبرے پدءَ آئی ءِ میداں گپت ءُ چلینت چہ پوست ءَ گستا کت ءُ پوست وتی لٹ ءِ سرءَ تلام کت ءُ راه گپت انت،
“واجہ کیت من هال دیانے”، آئی ءِ دست چمان ات انت ءُ گوں گریواسکیں توارے ءَ گْوشت.
کساب وتی کاراں دلگوش ات انت ءُ گوشتاں ونڈ جنگ ءَ ات انت ،آ انگت ٹهیکدارءِ ودارءَ نشتگ ات.
گاڑی ءِ توارءِ اش کنگ ءَ گوں آ پاداتک ءُ تچگ ءِ پُرءَ گیٹ ءِ نیمگ ءَ درک بیت،اناگتیں چیولگے ءِ توارءَ گوں درستانی دلگوش گاڑی ءِ نیمگ ءَ شت کہ آئی ءِ نیم ساهیں بدن گاڑی ءِ ٹیرانی چیرءَ پرپرکی بندگ ءَ ات.
