تو دیری مرتگ ئے
ندکار: انام رزا
ہمگام: آزمانک
تهاری انت، انچو تهاری انت کہ چم پہ چم ءَ میم نئیت.آزمان چو پیریں جنوزامے ءِ سریگ ءَ سیاه تراتگ، جمبرانی کٹاٹوکیں توار چو میزائل ءُ تراکانی توارءَ روه ءِ زمین ءَ جکسینگ ءَ انت، چپ ءُ چاگردءَ مزن مزنیں کوه انت، تنکیں شیپے کدءِ مردمے ءِ گوزگ ءَ راه انت،بلاهیں آلامتیں درچک انت، درچکانی سرءَ انچیں بیمناکیں توار انت کہ مردم ءِ گوشانی پردگاں درانت،وڑ وڑیں توار، جن ءُ جاتیگ ءُ ملاهکتی توار،ترسناکیں رسترانی برزءُ بلندیں لولارگ ءُ دریپگانی توار، گراگ،بوم،ڈال ءُ ایدگہ ڈونڈ واریں مرگانی توار ، لیلک ءُدتکانی توار،بنی آدمانی گریوگ ءُ پریاتانی توار،من جمبکے ءِ سرءَ وتی ساه داشتگ ءُ زکرتگ آں،چہ ترس ءُ بیم ءَ منی دست ءُ پاداں دْرهگے کپتگ، دیم ءِ رنگ لگشتگ ءُ اندام ء جان هیدے ءَ سٹ اتگ،نہ زانگ ءَ آں کہ چے بہ کناں، همے کہ دیم ءَ کنزگی باں ، گوش ئے بلاهیں اژدهایں مار ءُ نہہ بوگی زیم انت کہ منی راه ءِ سرءَ شیپ گپتگ انت ءُ تج اش کش اتگ انت،پشت ءَ چک جناں تاں گوش ئے سیاه پوستیں جن ءُ جاتیگ انت کہ مزن مزنیں کانٹ اش پر ءُ دپ اش پچ لگوشتگ انت، کش ءُ کراں چاراں تاں هونواریں رسترانت کہ بوشاورانت پہ منی تل ءُ واد کنگ ءَ.
همے میان ءَ گوش ئے چہ منی اندرءَ توارے چست بیت،”اے دروگ انت هچ نیست برو جنزان کن، اے واب ءُ هیال انت، وتا زندگ کنگ لوٹ ئے گڑا روان کن””چو بیت کہ اے شیتان انت من ءَ رد دیگ ءَ انت من ءَ دگا دیگ لوٹیت،من ءَ رسترے ءِ دپار کنگ لوٹیت، من ءَ جن ءُ جاتیگانی میار کنت” گوں وتا جیڑگ ءَ آں،
اناگت ءَ دیم ءِ روه ءَ پنچ کدم ءَ زالبولے ءِ گریوگ ءُ پریاتانی توار انت ، تهاری ءَ میم بیگ ءَ نہ انت، کہ چونیں جنیے، جنینے ،جنکے،پیرزالے،جنوزامے ،یا سروزامے؟ زالبول ءِ گریوگ ءُ پریاتاں درستیں بیمناکیں توار چیرترینتگ انت،اناگت ءَ گروک ءِ شہمے ءَ زالبول ءِ برهنگیں اندام بے پردگ کت، کہ آئی ءِ اندام ءَرستر چیلینگ ءَ انت.
“بیا من ءَ رکهین بیا زوت کن بیا،”
گوش ئے زالبول من ءَ توارءَ انت
“تو لگورے ءِ ترسوکیں بگائے ءِ”
دل گوشیت کہ پاد بیاهاں برواں آئی ءَ بہ رکهیناں، بلے بے هاٹیگاں ترسگ ءَ آں،
دمانے توکل کتگ ءُ پاد اتکگاں،
یک کدمے جتگ ءُ پشت ءَ رسترانی آیگ ءُ بیڑ برگ ءِ شبین ءُ گمان ءَ هاٹیگ دور داتگ پدا نشتگاں،
یکبرے پدا چہ اندرءَ توارے پیداک انت.
“تو دیری مرتگ ئے “
