نَدکار: اَبدالواھِد وداریگ
ھمگام بلوچی
منی بیچارگیں سنگت ءَ وھدیکہ منی گوما اِے گپ جَت اَنت گُڑا من یک پکرے ءَ کپتاں ،، یا ھدا دُنیا چوش ھَلاس اِنت! ھما مردم کہ مئے ھیال ءَ اِمروز ءِ سادَگ ءُ دلپَھک تریں مردم اَنت، ھِچ اَڑ ءُ جَنجال ءُ اِلّ ءُ گشاں کار اِش نیست ، ھما مردمانی بابت ءَ برے برے وھد مردم ءَ پگر ءِ چار راھے ءَ کارِیت ءُ اوشتارین اِیت ،، کہ مردم چوش ھیال کنت ھما مردم چوش ھم نہ اَنت کہ من پکر کتگ ، پِیشّن ءِ تہ ءَ سہ مردم وتی پلمی زانت ءُ زانِشت ءِ سر ءَ اَنچو پَھر بند انت کہ مکسک ءَ ھم آیانی پونز ءِ سرءَ نندگ ءَ پیسر ھیال کنگ لوٹ اِیت اِے پونز ءِ واجہ من ءَ پدءَ اِے پونز ءِ سر ءَ نندگ ءِ موہ ءُ پُرستے دَنت یا ناں؟ ھمے پگر ءُ ھیالانی تہءَ جیڑان جیڑان ءَ اَتک ءُ وتی بِینڈانی سر ءَ سروں ایر کُت ءُ وپتاں زانتکاراں راست گوشتگ ھرچ گپ ءُ چِیز ے بنی آدم آئی ءَ اگاں آگاھی ءَ بہ گند اِیت یا گوش بداراِیت آ ھمائی ءِ بابت ءَ واب ھم گند اِیت ، ءُ واب بنی آدم ءِ وس ءُ واک ءَ چے ڈنّ ءِ چِیزے ،
آئی ءِ ھچ واک ءُ واھش وتی نہ بیت ، آمجبور ءُ لاچار اِنت ھرچیکہ پیشدارگ بیت آ بے وس اِنت ءُ بس ھمائی ءَ گندیت کہ واب ءِ تہ ءَ پیشدارگ بیت ،
من ھم واب دیست کہ شش سِلاہ بندیں ءُ مزن بروتیں چاک ءُ تمردیں سِپاھِیگاں منی وپتگیں سنگت چاریں نیمگا چے اَنگِرّ کت ءُ یک مزن گُرّے ءَ کہ گندگ ءَ اشانی اَپسر ات گوشتے ، پادا بسّ اِنت واب ، پادا آگاہ بئے وپسگ ترا وش بیت – منی بیچارگیں سنگت ءَ چم لڑینت انت ءُ گوشتے ، شما کے اِت! ؟
چہ منءَ چے لوٹ ات؟
ھما زنڈ گٹیں اَپسرءَ منی سنگت ءِ گیگان گپت انت ءُ گوشتے ، شما کے ات ءُ چہ من ءَ چے لوٹ ات !
دیمترا گوشتے ، ما مملکت ءِ پلمستان ءِ سِپاھِیگیں ، تئی سر ءَ اِلزام اِنت کہ تو پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکِیرانی توھین کتگ، مملکت ءِ پلمستان ءِ آمِید گِس ءِ مزن پَنڈِت ءَ تئی دَزگِیر کنگ ءِ پرمان داتگ –
بلے و واجہ….. من ھِچ نہ کتگ ! منی بیچارگیں
سنگت ءَ پہ ھَیرانی گوشت، ھما زنڈ گُٹیں اپسر ءَ گوشت، ترا ھرچے گوشگِی اِنت آمِید گِس ءِ مزن پنڈت ءِ دیم ءَ بگوش – مئے دیم ءَ تئی پریاتءُ زاری
تئی ھچ کارے شر کت نہ کنت ، پر تو بھتر ھمیش انت کہ پہ ھاموشی مئے ھمراھی ءَ بریں ، یکےءَ منی بیچارگیں سنگتءِ چم بست انت دومی ءَ منی بیچارگیں سنگت ءِ دستاں دَزبند جَت ، من ھیران اتاں کہ مملکت ءِ پلمستان ءِ کانود ءِ تہ ءَ کورانی چمّاں ھم بند انت ءُ آھاں دَزبند ھم جن انت ! یک ھسابے وَ شرّاَت
منی ھمے بیچارگیں سنگت کوری ات ، ءُ منی ھمودا ھست ءُ موجود بَیَگ ءَ سھِیگ ءُ سرپد نہ ات، پرچا کہ
اگاں من بہ لوٹ اتیں ھم منی دستءَ ھچ نہ بیتگ ات،
پرچا کہ من واب ءِ دنیا ءِ کانود ءِ رِد ءَ یک ھاموشیں ندارگ چاروکے اتاں
یکے ءَ منی سنگت ءِ دزبند ءِ زمزیل دست ءَ ات انت ،
آدگراں درستاں تپنگ آئی ءِ بڈّ ءَ انچوش سَکّ داتگ ات
انت گوش ئے آھاں گمان ات اگاں آ چوش مکن انت منی
سنگت چہ آھانی دست ءَ تچِیت ءُ روت،،
اے درست شت انت یک مزنیں بادشاھی کوٹ ءُ ماڑی ءَ
پترت انت ، دیمءَ بادشاھی دربارے ات
شھنشاہ جلال الدین مھمد اکبر پُرتوی راج کپور ءِ دُروشم ءَ تھت نَشین ات ،
آئی ءِ راستی نیمگ ءَ درباری کازی پنڈت گلام کادر نندوک ات. وزیر ءُ وزرا ھسب ءِ مراتب وتی وتی جاھاں نندوک ات انت ـ ھَیرانی ءِ گپ ایش ات کہ بادشاہ ءِ چپی نیمگ ءَ سے پیشن ءِ مردم ھم نندوک ات انت ـ
آھانی دیم ءَ یک بَینرے درتکگ ات ـ
بَینر ءِ سر ءَ نِبِشتگ ات ،، پیشن ءِ پلمی پِیر ءُ پکِیر ،،
دگہ یک ءُ دو پیشن ءِ مردم ھم زاھر ات
بھرھال دربارءِ اکبری گوں تمامیں شَھم ءُ تِرپ ناکی ءُ
جاہ ءُ ھشمت ءَ منی دیم ءَ ات ،،
من ترّان اتاں کہ پہ وتءَ نندگ ءِ جاھے دربگیجاں کہ من دیست یک توبہ پُروشیں کاڑی ءِ کَش ءِ کرشی ھالیگ انت من شتاں ھمائی ءِ کش ءَ نِشتاں ـ
آئیءِ کشءَ نندگءَ رند دُمپارا من آئیءَ اِیرت اِیرتءَ
چارگ ءَ لگّ اِتاں ،
کہ گنداں،، سُبحان اللہ،، راست اش گوشتگ کہ آگاھی ءِ اِشکندیں ارمان واب ءِ تہ ءَ چو آسانی ءَ سرجم بنت!
منی دیم ءَ دربار ءِ اکبر ءِ نامداریں ناچ گر انارکلی
مدھوبالا ءِ دُروشم ءَ نندوک ات،،
من آئی ءَ روک ءَ روک چارگ ءَ اِتاں کہ منی چم آئی ءِ گردن ءِ ھار ءَ کپت انت ءُ انگت دگہ جھل ترءَ چارگ ءِ جھد ءَ آئی ءِ نیم برھنگیں جاڑیں اناراں کپت انت،،
من چم بوٹّ ات انت ،
آئی ءَ وتی نرمیں دست منی دست ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ گوشت ئے ، اِے واب ءِ دنیا انت بیچارگیں بلوچ ادءَ من ءُ تو دویں بے وسیں –
ناگت ءَ منی گوشاں توارے کپت – جارچین گُوشگ ءَ ات ، مروچگیں اِے ھاسیں دیوان ءِ بنگیج بَیَگ ءِ اجازت ءَ سُلتان ءِ ھِند مَھابلی شھنشاہ جلال الدین مھمد اکبر ءَ چے لوٹیں کہ واجہ اجازت بدنت دیوان
بُنگیج بہ بیت
من وتی چم پچ کت انت ءُ بادشاہ ءِ نیمگا چارگ ءَ لگّ اتاں آئی ءَ گوں وتی زنڈیں توار ءَ گُوشت ،
اجازت انت ـ شاھی جارچین باشاہ ءِ کش ءَ اوشتات شاھی پرمانی پَچ کت ءُ آئی ءَ وانگ ءَ لگّ ات ـ
کسان ءُ مزن پِیر ءُ جوان سَھِیگ ءُ سرپد بہ بنت کہ مروچگیں اِے دِیوان لَھتیں ھاسیں مردمانی شَرَپ ءَ برجم دارگ بوتگ ،،
چوناھِیگا وَ اِے دیوان مملکت ءِ پلمستان ءِ مزن آمید گس ءِ سروک پنڈت گلام کادر ءِ سروکی ءَ ماں ھمائی ءِ آمید گس ءَ بئیگی بیتگ کہ یک پلمی بے رھبندے ءَ آئی ءِ جرم ءِ سزا دَیَگ بہ بیت دانکِہ مردم گوش بگر انت ، ءُ سھیگ بہ بنت کہ اے جرم یک بلاھیں جرمے ـ
پدءَ پیشنءِپلمی پیرءُ پکِیرانی ازّتءُ شَرَپ ءُ داد
دَیَگءِ واستءَ شھنشاہ جلال الدین مھمد اکبر وت
سَک بے تاھِیر بوتگ کہ اشاں گوں وتی دستاں دادءُ انام بہ بکش ایت ءُ مجرم آئیءِ دیم ءَ سزا دَیَگ
بہ بیت ـ
دانکہ باندءَ دگہ کسے انساپ ءِ اکبری ءِ سرءَ لنکک چِست مہ کنت ـ
پیشنءِ پلمی پیر ءُ پکیر پاد اتک ءُ اوشتات انت ءُ گوں بُرز تواری ءَ شُھار دئیگ ءَ لگّ ات انت
مملکت ءِ پلمستان زندگ بات ـ انساپ ءِ اکبری زندگ بات ـ
منی بیچارگیں سنگت کہ دز بند جتگ ات پنڈت گلام کادر ءِ کشَ ءَ مجرمانی وڑا سرے جھل ات اوشتاتگ ات
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں چہ یکے ءَ اربانی وڑیں سھریں دزمالے بستگ ات ءُ آئی ءَ منی بیچارگیں سنگت ءِ نیمگا دست شھارات ءُ گُوشت ئے ـ
مرچی اتکگ اشترکوہ ءِ چیر ءَ ـ چریشاں دگہ یکے کہ رِیشّ ءُ بروتی ساتگ ات انت منی بیچارگیں سنگت ءِ نیمگا دست ءِ شھارات ءُ گُوشت ئےـ وتارا مزنیں زانتکارے کنت ـ نی چرئے جُکّ ئے؟ اشانی سیمی ھمراہ کہ جان ءَ پُرّات ریشّی داشتگ ات انت منی بیچارگیں سنگت ءِ نیمگا دست شھارات ءُ گوشت ئےـ
مئے پِیشّی ءُ پدءَ مئے سر ءَ میاوں! سُھرپاگ ءَ وتی یک دستے تِچک کت ـ دیم کُوٹ ءُ ریشّی ءَ وتی وتی دست آئی ءِ دست ءِ سَر ءَ سَک سَک ءَ جَت انت ءُ شیتانی کند گءَ جَنَگ ءَ لگّ ات انت ـ منی بیچارگیں سنگت ءِ نیمگا چارات ءُ داں دیر ءَ کند ات اش ـ منی کش ءِ نندوکیں انارکلی ءَ من ءَ چے جُست کت ـ بیچارگیں بلوچ اِے تئی ملک ءِ مردم انت؟ من گُوشت ھَو بانُک اے منی ملکءِ داناءُ کوّاس انت
انارکلی ءَ گُوشت ـ اشاں اِنسانیَت ءِ کجام مشکل ءُ جنجال ءِ توجِیل درگیپتگ کہ چو بادشاہ ءِ داد ءِ لوٹوک انت! !!
من گُوشت ـ اشاں منی بیچارگیں سنگت ءِ ھَک زُرتگ انت ،،
آئی ءَ گُوشت ـ تئی ھمے سنگت زاناں شمئے مُلکی ءِ نہ انت؟ آئی ءَ زاناں چے گناھے کتگ کہ اِنچو دِیرا چے گِرّینان ءُ کَشّان ءَ داں اد ءَ آرتگ اش؟
من گُوشت ،،
ایشی ءِ میار ھمیش انت کہ ایشی ءَ دو سئے پلمی جُست ءِ پَسّو نزانتگ انت ـ انارکلی ءَ گُوشت ـ بَس ھمے!
گُڑا تئی راج ءِ ھَیر ءَ ھُدا وت بہ کنت بیچارگیں بلوچ ـ
شاھی جارچین وتی گپ ءَ دیمتر ءَ بران ات ءُ گُوشان ات پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں اے لکب ءُ اے شَرَپ پمے ھاترا دَیَگ بَیَگ ءَ انت کہ اشاں وتی پلمی سِتک ءُ باور داں ھماھَدّ ءَ بُرتگ ءُ رسینتگ کہ چاروک ءُ گوشداروک ءَ ھَیران کنت ـ
اشاں اگاں ھمے سِتک ءُ باورءَ گوں ھُدا ءِ بندگی کتیں
گڑا اے وتی دَور ءُ اھد ءِ مستریں درویش ءُ بُزرگ بیتگ ات انت ـ اگاں اشاں ھمے ستک ءُ باور ءَ گوں وتی راج ءِ ھِزمت بہ کُتیں گڑا اشانی راج چو پُشت ءَ پَشت نہ کپتگ ات ءُ اگاں اشاں ھمے ستک ءُ باورءَ گوں وتی بلوچی زبان ءَ دیم ءَ برگءِ جھد بہ کتیں گڑا مرچی اشانی زبان ءَ باز دیمروئی کتگ ات ءُ وانگجاھاں وانینگ بیتگ ات ـ بلے اشاں اے درست دَور داتگ انت
ءُ بَس وتی پلمی زانت ءُ زانشت ءِ سَر ءَ داں اِے اُمر ءَ ھم سِتک ءُ باور ءِ گوں ما اوشتاتگ انت ـ
ھمے وھدی پیشن ءِ پلمی پیرءُ پکیر پد ءَ پاد اتک انت ءُ اوشتات انت گوں ھم گُٹّی ءَ گُوشت ئے ـ مملکت ءِ پلمستان زندگ بات انساپ ءِ اکبری زندگ بات ـ
سُھر پاگ ءَ منی سنگت ءِ نیمگا دست شھار ات ءُ ھما گُوشتگیں ھبر پد ءَگُوشت ئےـ مرچی اتکگ اشتر کوہ ءِ چیرءَ ـ دپ کُوٹّ ءَ گُوشت ـ وتارا مزنیں زانتکارے کنت
نی چَرئے یا جُکّ ئے؟
پَزّوریں رِیشّے ءَ گُوشت ـ مئے پِشّی پَد ءَ مئے سرءَ میاوں ـ سُھرپاگ ءَ پد ءَ ھما پِشی وڑا دست تِچک کت ءُ آ دویناں وتی دست تُرند تُرند ءَ سُھرپاگ ءِ دستءِ جَنَگ ءَ ھور سِلّیں کندگ بنگیج کت ـ داں دیر ءَ وتی دل ءِ مئیل ءَ کند ات اش شاھی جارچین ءَ پدءَ گُوشگ بنگیج کت ـ پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیرانی زانت ءُ زانشت اے ھاترا ھم ستا کرزیت کہ ایشاں مئے مملکت ءِ پلمستان ءِ داں بامرد ءُ باجَن ءَ بگر داں بُت کَشّ ءُ سوجکار ءَ،، ھَرچ کشّ ءَ بگر داں سِلکار ءَ گُشندھاں بگر داں سازگر ءَ ـ ڈھلی ءُ سُرنائی ءُ ناچگر ءُچلوپکارانی چُک ءُ نماسگ ءُ بلُّک ءُ پیرک ءُ وسِرک ءُ دُسکِیچّ ءُ زامات ءُ نِشارانی نام پہ جُوانی یات انت ـ لَھتیں مردم بلکیں ھیران ءُ ابکّہ بیت بلے اے ھبر راست انت منی کش ءِ نندوکیں انارکلی ءَ گُوشت ـ
اے زاناں ھمینچکیں زانتکار انت کہ وتی سَر ءَ چوش پھر بند انت؟
من اے پلمی دنیا یا اُمرے گُوازینت بلے من ءَ چہ ایشاں
یکّے ءِ نام ھم یات نہ انت ـ تئی راج ءِ دُرستیں زانتکار ھمے وڑین انت بیچارگیں بلوچ؟
چہ ایشی ءَ پیش کہ من انارکلی ءِ پسّو ءَ بدیاں شاھی جارچین پدءَ گُوشگءَ لگّ ات ـ
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیرانی دگہ شَرّی ءِ ایش انت کہ ایشاں پنجاہ سال انت وتی چاراِتگیں پلمانی ھما گپاں ھپتگے سئے روچ ءَ ھمایکّیں پَیم ءَ کن انت ءُ گوشدار انت یکیں پَیم ءَ کند انت یکیں پَیم ءَگَل ءُ
چاپ جَن انت ءُ اِے ھَبر گُو شکندی گپے نہ انت ھمے وھدی پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیر پد ءَ اوشتات انت گوں ھم گُٹّی ءَ گُوشگ ءَ لگّ ات انت ـ مملکت ءِ پلمستان زندگ بات ـ انساپ ءِ اکبری زندگ بات ـ سُھر پاگ ءَ منی سنگت ءِ نیمگا دست شھارات ءُ گُو شت ئے ـ مرچی اتکگ اُشتر کو ہءِ چیر ءَ ـ دپ کوٹّ ءَ گُوشت ـ وتارا مزنیں زانتکارے کنت ـ نی چَرئے جُکّ ئے؟
پَزّوریں رِیشی ءَ گُوشت ـ مئے پِشّی پدءَ مئے سَر ءَ میاوں
سُھر پاگ ءَ وتی دست تِچک کت آ دویناں وتی دست تُرند تُرند ءَ سُھر پاگ ءِ دست ءِ سرءَ جَت ءُ پیسرِیگیں تکراری سِلّیں کندگ بنگیج بیت ـ داں دیر ءَ کندت ئے ـ
منی کش ءِ نِشتگیں انارکلی ءَ گُوشت ـ ایشی ءِ متلب ایش انت کہ شاھی جارچین ءِ دُرستیں گپ اے مردمانی بابت ءَ راست انت
اے مردم چہ گَل ءَ بال انت ـ اے سرجمیں دربار ءِ تہ ءَ
یکے آ مردم کہ دزبندی دست ءَ انت گمگین انت ءُ یکے تو ـ ـ ـ
تو وتی براتانی وشّی ءَ وش نے زاناں بیچارگیں بلوچ؟
من آئی ءِ جست ءِ پسّو ءَ گُوشت ـ ـ ـ ـ ـ
اے منییگ ءُ منی راج ءِ بے بھتی انت کہ من دربار ءِ اکبری ءِ نام داتگیں پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیرانی وشی ءُ شاتکامی ءَ گوں آھاں ھم کوبگ ءُ تپاک بیت نہ کناں ـ انارکلی ءَ گُوشت ـ ناتپاکیں راج دنیایا داں دیر ءَ نہ مان انت بیچاگیں بلوچ ـ
شاھی جارچین گُوشان ات ـ
ھازرین ءِ دربا دلگوش کرزیں گپ ایش انت کہ ھرکس اے جاہ ءُ منسب ءَ رست نہ کنت ءُ نینکہ ھرچ کس ءُ ناکس پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیری ءِ اے مزن شانیں لکب ءَ دست ءَ آورت کنت ـ اے وش نامی ءُ وش بھتی چہ مھابلی شھنشاہ جلال الدین مھمد اکبر ءِ نیگا چہ بس اے سئیں واجھاں دیمتر ءَ داد ءِ دُروشم ءَ دَیَگ بیت
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیرانی یک شرّی ءُ کمالے ایش انت
کہ ایشاں ھَمود ءِ یک نامدارین ءُ مزنیں لچہ کار ءُ نَدکارے وتی سنگت کنگ ءَ لاچار کتگ کہ پنجاہ سال انت کہ مئے مملکت ءِ پلمستان ءِ پلمی ترزاں وتی بلوچی زبان ءِ تہ ءَ گاجیل کنگ ءَ انت ـ آ ھمے کار ءَ انچو مھشور ءُ نامدار انت کہ آئی ءِ نام دربار ءِ اکبری ءَ اتکگ ءُ سَربیتگ ـ
مملکت ءِ پلمستان ءَ اے اِرادہ است کہ دیمتر ءَ ھمے واجہ ءِ شَرَپ ءَ دگہ یک انچیں دیوانے برجم دارگ بہ بیت ـ نی چِد ءُ دیمتر دیوان ءِ جارچین ءُ پاگ واجھی ءَ پنڈت گُلام کادر ءَ دَیَگ ءِ واست ءَ مھابلی ءِ اجازت ءِ لوٹوکیں ـ بادشاہ ءَ گوں وتی زنڈیں توار ءَ گُوشت
اجازت انت ،،،،
پنڈت گُلام کادر گوشگ ءَ لگ ات
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں اے الزام جتگ کہ تو(آئی ءَ منی سنگت ءِ نیمگا اشارہ کت ءُ گُوشت) گوں وتی نہ زانتکاری ءُ جاھلی ءِ گوں ما پیشن ءِ پلمی پیرءُ پکیرانی توھین کتگ ـ تئی سَرءَ سئے الزم انت ھمے وھدی پیشنءِ پلمی پیر ءُ پکیر پد ءَ پاداتک ءُ اوشتات انت ءُ گوشگ ءَ لگ ات انت
مملکت ءِ پلمستان زندگ بات ـ انساپ ءِ اکبری زندگ بات ـ سُھر پاگ ءَ منی سنگت ءِ نیمگا دست شھارات ءُ گُوشت ئے . مرچی اتکگ اشتر کوہ ءِ چیر ءَ ـ دپ کوٹّ ءَ گُوشت ـ وتارا مزنیں زانتکارے کنت نی چَرئے جُکّ ئے؟
پزّوریں ریشّے ءَ گُوشت ـ مئے پِشّی پد ءَ مئے سرءَ میاوں ،،
سُھر پاگءَ وتی دست تِچک کت ءُ آدویناں وتی دست
تُرند تُرند ءَ آئی ءِ دست ءِ سَر ءَ جَت انت ءُ کندگ بنگیج کت ـ بلے اے رندی ایشانی کندگ ءَ گوں ھور دُرستیں
دربار ءِ مردم کندگ ءَ لگ ات انت ،وزیر ءُ وزرا ءُ چلوپکار ءُ مَنسبدار دُرست کندگ ءَ ات انت ـ
بادشاہ ءُ پنڈت گُلام کادر ءِ چہ بازیں کندگ ءُ لاپ لیٹی ورگ ءَ چے چَم پُرّ ارس ات انت ءُ دست اش لاپاں سَکّ ات انت ـ ھمے پیم ءَ دربار ءِ دُرستیں مردم ھم کندگ ءُ لاپ لیٹی ورگ ءَ ات انت ـ
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں کندگ بَس کتگ ات ـ گوں ھَیران ھیرانیں چمّاں برے دربار ءِ مردم اش چار ات انت ءُ برے وت ماں وت ءَ یک دگر ءَ چارگ ءَ لگ ات انت ـ
انار کلی ءَ چہ من ءَ جُست کرت ـ تئی اے راج ءِ مردم وتی مُلک ءَ ھم انچیں زندگ دل انت؟ وتی مردماں ھم انچوش کندین انت؟
من پسّو دات ـ منی ملک ءَ اے سَکیں سَنگّینیں مردم بوتگ انت ـ انار کلی ءَ گُوشت ـ اگاں سَنگّینی چُش اِنت گُڑا تئی راجءِ سر ءَ ھُدا وت ھَیر بہ کنت بیچارگیں بلوچ دربار ءِ تمامیں مردم چہ بازیں کندگ ءَ ژند ءُ ژُلّ ات انت ـ
بادشاہ تُرند ءُ روبداریں توار ءَ گوں گُوشگ ءِ جُھد ءَ ات.
دربار ءِ اکبری ءِ اھترام ملھوز ءِ ھاتر دارگ بہ بیت ـ
بلے اَنچو کہ چمّی پیشنءِ پلمی پیر ءُ پکیراں کپت انت وتی کندگی داشت نہ کت ءُ راستی دست ءِ گوں ما وتی دپی داشت ءُ چمّی بوٹّ ات انت ءُ سَری جھل کرت ـ ـ ـ ـ
چَرے ندارگ ءَ اندازہ جَنَگ بوت کہ بادشاہ ءَ تَنِیگا کندگ ءَ سیر نہ کرتگ ات ـ بلے دربار ھاموش ات ـ
پنڈت گلام کادر ءَ منی سنگت ءِ نیمگا اشارہ کت ءُ گُوشت ـ ترا دِلگوش انت؟ منی سنگت ءَ گُوشت بلے واجہ!
پنڈت گلام کادر گُوشگ ءَ لگّ ات کہ تئی سَر ءَ اوّلی الزام ایش انت کہ تو وتی جاھلی ءُ نہ زانتکاری ءَ گوں گُوشتگ کہ ھَسرَت جے پوری مسلمانے نہ انت ھندوے
(اللہُ اکبر) ھَسرت جے پوری جلال الدین مھمد اکبر ءِ ڈَولیں پَکّا ئیں مسلمانے ـ ترا اے الزام کبول انت؟
منی سنگت ءَ بزّگ بزّگ ءَ گُوشت ـ ھَو و واجہ ـ
پدءَ پنڈت گلام کادر گُوشگءَ لگ ات ـ تئی سرءَ دومی الزام ایش انت کہ تو پلم (ھنستے زخم) ءِ اِے نامداریں سَوت
“آج سوچا تو آنسو بھر آئے”
لتامنگیشک رءِ توار ءَ انت ـ بلے تو جاھل ءُ مُنکر ءُ نہ منّوک بیتگ ءِ کہ اےسَوت سُدھاملھوترا ءَ جَتَگ ـ ترا
اے الزام کبولّ انت؟
منی سنگت ءَ کہ زردِے ءَ پون زءَ سرکتگ ات ءُ ساہ ءَ دیم داتگ ات بَزّگ بزّگ ءَ گُوشت ئے ھَو واجہ!
پنڈات گلام کادر گوشگ ءَ لگّ ات ـ
تئی سرءَ سَیمی الزام ایش انت کہ تو گُوشتگ مشھوریں پلمی سَوت ـ ـ ـ ـ ـ
“بھگوان تجھے میں خط لکھتا پَر تیراپتہ معلوم نھیں”
پلم پتنگا ئیگ انت ـ ھالانکہ اے سَوت پلم منچلہ ئیگ انت اے ھبر اَنچوش انت؟ منی سنگت ءَ مُرتگیں توارے ءَ گوں گُوشت ھَو واجہ! ـ
ناگت ءَ بادشاہ گُوشگ ءَ لگ ات ـ تئی جرم ءِ سزا ایش انت. پنڈات گلام کادر زوت چہ وتی جاہ ءَ پاد اتک ءُ
بادشاہ ءِ نزّیک ءَ شت ءُ آئی ءِ گوشاں ھلوتے کتے ءُ پدءَ وتی جاہ ءَ شت ءُ نشت ءُ نبِیسّگ ءَ لگ ات ـ
تئی جرم ءِ سزا ایش انت ـ بادشاہ ءَ درّاینت ـ کہ تو چہ وتی ملک ءَ شش وڑ وڑیں مِیواہ ءُ نِیبگ بگر ءُ اِیشاں داں لاپ ءِ سیر ءَ بُوارین ـ
اَناگاہ ءَ من چہ وتی جاہ ءَ پاد اَتکا ءُ چِیھالے جَت ءُ گُوشت ـ واجہ ھمے سَزا منی سنگت ءَ دَیَگ بوت ءَ من وت شاھداں کہ ایشی ءَ شش وڑ وڑیں میواہ ءُ نیبگ وام کرتگ ءُ ھمے مردماں وارینتگ ھما دیوان ءَ من وت نندوک بوتگاں ـ انارکلیءَ منی دست گپت ءُ گُوشت ـ
او بیچارگیں بلوچ بہ نند . اکبر بادشاہ انچیں زالمے کہ
آئی ءَ منی گِلمِیدی ءَ وتی چُک شھزادگ سلیم ءِ پرواہ نہ داشت گڑا تئی توار ءَ کُجا گوشداریت بیچارگیں بلوچ ـ
ھمے وھدی پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں شاھی چُلوپکارانی دست ءَ چے وتی وتی داد ءُ انام دست گپت انت ءُ بادشاہ گُوشگ ءَ لگ ات ـ پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیراں گوں دزبندی کنگ بیت کہ آ یک رَندے پدءَ ھماگپاں پد ءَ ھما یکیں پیسریگیں ڈَول ءَ بکن انت ـ
پیشن ءِ پلمی پیر ءُ پکیرپاد اتک انت ءُ گُوشگ ءَ لگ ات انت ـ مملکت ءِ پلمستان زندگ بات ـ انساپ ءِ اکبری زندگ بات ـ سُھرپاگ ءَ منی سنگتءِ نیمگا دست شھارات ءُ گُوشت. مرچی اتکگ اشتر کوہ ءِ چیر ءَ ـ
دپ کُوٹّ ءَ گُوشت ـ وتارا مزنیں زانتکارے کنت .نی چَرئے جُکّ ئے ؟
پَزّوریں رِیشّے ءَ گُوشت ـ مئے پِشّی پد ءَ مئے سرءَ میاوں!
سُھر پاگءَ وتی دست تچک کت ءُ آ دویناں وتی دست تُرند تُرند ءَ سُھر پاگ ءِ دست ءِ سَر ءَ جت انت ءُ کندگ اش بُنگیج کت ـ پد ءَ دربار ءِ دُرستیں مردم گوں بادشاہ ءَ ھور لاپ لیٹی ورگ ءُ کندگ ءَ لگّ ات انت ـ
انارکلی ءَ منی دست گپت ءُ گُوشت ئے ـ
اد ءَ کَس منیگ ءُ تئی سُدّ ءَ نہ انت. واب ءِ دنیایا اِنشپی تومنی مھمان ءِ بیچارگیں بلوچ ـ
منی دست انارکلی ءِ دست ءَ ات ءُ ما چہ دربار ءِ اکبری ءَ چے در کپتیں
(ھلاس)
