ھمگام بلوچی
وھدے کہ من شھیدانی اکساں چاراں، اے زمین زادگ انچو شوک گندگ ءَ کا انت کہ ایشانی نام ءِ گرگ ءَ گوں یک انچیں مہرے پہ اے زمین زادگاں دل ءَ چشت بیت کہ اے مہر چہ ھمک مھراں جتا انت۔ کدی جیڑاں اے کہ شھید بوتگ انت ایشاں اوں شوکیں زندے ءِ واھشت داشتگ، گوں وتی سنگت ءُ دوستاں کندگ ءُ مزاک ءُ نزیکی اوں ایشانی دل ءَ لوٹ اتگ۔ بلے اے زمین زادگ وتی زند ءِ درائیں وشیاں پہ وتن ءِ آجوئی ءُ بلوچ راجے شریں باندات ءِ ھاترا ندر کتگ انت۔
من ءَ ھما روچ یاد کیت وھدے مئے لوگ ءِ سرا زالم ایں پاکستانی لشکر اُرش کنت، من آ وھد ءَ سک کسان اِتاں، آ وھد ھچ سما اوں نیست ات کہ چے بوھگ ءَ انت۔ اے چونیں مردم انت، چیا مئے لوگ ءَ اتکگ انت، چیا تیر ءُ بمب گوارینگ ءَ انت۔ اے ھم ترس نیست ات کہ بوت کنت من اوں اے تیر ءُ بمبانی زد ءَ اتک کناں۔
وھدے من سما کت تاں منی تروزھگ ءَ را گران ءِ کتگ ءُ دگہ اوتاگے ءَ برگ ءَ انت۔ چاریں منی کستریں گھار انت، برات انت، ناکو انت ءُ مات انت بلے من وتی دیدگیں کماش “ساربان” (وتی مردمانی رکینگ ءِ ھاترا اسل نام ءَ نبشتہ کُت نکناں) ءَ گندگ نہ اِت آں۔ مات ءَ منی کستریں گہار ءُ برات گوں وت ءَ انچو لچیتگ ات کہ سے بدن یک جان برابر ءَ ات، لوگ ءِ کُلیں مردماں گوں گریوگ ءُ پریاد کنگ ءَ جھان سرا زُرتگ ات۔ بلے من انگت سما کنگ نہ ات اوں کہ چے بوھگ ءَ انت۔
ھمے جیڑگ ءِ تہ ءَ ڈن ءَ چہ توارے اتک ” ساربان دست ءَ چِست کن، نہ گڑا تئی سرجمیں لوگ ءَ وڑائنین اں”۔ من ساربان ءِ آواز اش کت منی مات ءَ را گوشگ ءَ ات “منی برات ءَ ھچ وڑ ءَ دست ءَ مہ دے ات، من شتاں”۔ اے گپ ءَ رند ساربان ءِ توار گار بوت بلے تیر ءُ بمبانی آواز انچو پیداک ات کہ بے کساس۔ پہ ما اے ساھت کرنانی ھساب ءَ اِتاں۔ اے ساھت ءَ وھد ءُ پاس پورا ھچ دیم ءَ نہ شت انت۔
ساربان پہ وتن ندر بوتگ ات۔ بمب ءُ توپانی آواز گار بوتگ ات، ھاموشی ات، فوجی یے مئے ھمساھگے ءِ ھمراھی ءَ اتکگ ات مارا چہ لوگ ءَ در اش کت۔ گنداں ساربان ءِ جون مئے اوتاگ ءِ تہ ءَ کپتگ۔ من ءَ انگت سما نیست ات من گوشت “اماں منی کماش چو چیا وپتگ”۔ مات گوں ارسیگیں چماں بے توار ات۔
ڈن ءَ درتکاں گنداں پوجیانی مزنیں کساسے ءِ مئے گس انگیر کوتگ ات۔ بازار تیوگ ءَ جو پیتگ ءَ ات بلے کس ءَ منی پِت رکینت نہ کت ۔درستانی چماں ارس یک شل ءَ ریچگ ءَ اتاں۔ ساھتے ءَ پد ھون واریں پئوج شت۔ ھرچ نیمگ ءَ وا ءُ زار بوت۔
من نہ زانت چے بکیں من اوں گریت، سک گریت۔ مات باریں کجا ات۔ یک جنینے ءَ منی دست گپت گوشت ئے تئج پِت ساربان شھید بوتگ۔پدا گوشتے” مھر تو وتئی کماش ءِ بیراں گرے؟” من دپ ءَ ھچ نہ گشت بلے دل ءَ گوشت الّم منی کماش ءِ بیر بکشگ نہ بیت۔ ھما روچ ءَ بگر داں مرچی منی دل ءَ آس روک انت۔